Britse porno-oorlog is doorzichtige mediastunt

Op het eerste zicht klinken ze goed, de maatregelen die David Cameron neemt om kinderen te beschermen tegen porno. Maar eigenlijk toont de Britste eerste minister vooral dat hij niet weet hoe het internet werkt, en lijken zijn plannen te zijn ingegeven door electoraal winstbejag.

Op het eerste zicht klinken ze goed, de maatregelen die David Cameron neemt om kinderen te beschermen tegen porno. Maar eigenlijk toont de Britste eerste minister vooral dat hij niet weet hoe het internet werkt, en lijken zijn plannen te zijn ingegeven door electoraal winstbejag.

Britse computers krijgen straks allemaal een pornofilter mee. Wil je toch nog seksfilmpjes kijken, dan moet je dat expliciet melden via een ‘opt in’-regeling. Google, Bing en andere zoekmachines worden verplicht om een zwarte lijst op te stellen met ‘walgelijke seksueel getinte woorden’, en die termen mogen geen resultaten meer opleveren. Een werkgroep gaat obscene websites aanpakken, opdringerige pop-ups zullen surfers er op wijzen dat ze job én familie op het spel zetten als ze doorklikken, en al wie in het bezit is van beelden die nog maar lijken op een verkrachting, is strafbaar.

De reactie van de Britse overheid op het recente seksuele misbruik van twee jonge kinderen is ingrijpend, en lijkt op het eerste zicht goedbedoeld. Maar kijk je wat dieper, dan kan je je nauwelijks van de indruk ontdoen dat het niet meer is dan wat stoerdoenerij om harten (en stemmen) te winnen. Bovendien neigen de plannen naar censuur, en zijn ze eigenlijk nauwelijks uitvoerbaar.

Eerst en vooral lijkt het er op dat de Britse eerste minister legale porno even kwaadaardig vindt als kinderporno en beelden van verkrachtingen. Wie seksfilmpjes wil kijken, komt straks zelfs op een lijst terecht, waardoor de sociale druk tégen die perfect legale en behoorlijk normale activiteit wel erg groot wordt. Wie wil er nu in godsnaam op zo’n lijst komen te staan? En wat als je wederhelft ontdekt dat je de seks-opt in hebt aangevinkt?

Ook het idee dat een zwarte lijst met ‘walgelijke termen’ soelaas zou bieden is minstens ondoordacht. Want als je één woord blokkeert, duiken er meteen tien varianten op met dezelfde betekenis: het woordgebruik rond seksuele activiteiten verandert constant. En wat als een universiteitsonderzoeker iets wil opzoeken over het onderwerp? Of een organisatie die misbruik van kinderen tegengaat? Wat als een opinie zoals deze tegengehouden wordt door de filter omdat er ‘aanstootgevende’ termen in opduiken? En bovendien: wie bepaalt wat zo’n aanstootgevende en walgelijke term is?

Dit gezegd zijnde, blokkeren Google en co. het ‘standaardslang‘ verwijzend naar kinderporno en verkrachting al langer dan vandaag. Daar hebben ze de Britste overheid heus niet voor nodig. Het bedrijf van Larry Page en Sergey Brin kondigde eerder op het jaar ook al aan dat het zijn inspanningen om illegaal seksueel getint materiaal op te sporen en door te spelen aan de overheid, fors zou gaan opvoeren.

Wat het Hogerhuis gemakshalve lijkt te vergeten, is dat het leeuwendeel van het illegale seksueel getinte materiaal sowieso ontsnapt aan het ‘alziende oog’ van Google en Bing. Die softwareprogramma’s indexeren immers verre van alles wat er beschikbaar is op het net. De gangbare searchengines kunnen bijvoorbeeld al geen robots.txt-files opsnorren, om maar één voorbeeld te geven.

Pedofielen opereren bijna allemaal in die donkere spelonken van het world wide web, waar ze gebruik maken van dichtgetimmerde online platformen en sterk beveiligde peer-to-peer netwerken. Enkel de meest roekelozen zijn vindbaar via gewone zoekprogramma’s. Het idee dat pedofielen mainstreamtools zoals Google gebruiken, is dus minstens naïef tot zelfs misleidend.

Natuurlijk, het staat goed om Google en Microsoft op het matje te roepen. Dat zijn bekende bedrijven waar ook Jan met de Pet zich een oordeel over kan vormen. Een kruistocht tegen software die er voor zorgt dat je anoniem blijft op het web, zoals Tor, is minder sexy en zal minder ruimte krijgen in de pers.

Dat opdringerige pop-ups die surfers er op wijzen dat ze job én familie op het spel zetten als ze doorklikken, echte pedofielen zouden afschrikken, is een andere veronderstelling die wel goed klinkt in de pers, maar die geen steek houdt. Alsof de zieke geesten die op zoek gaan naar kinderporno (en die nu al verguisd worden door de maatschappij), zich daardoor zullen laten tegenhouden. Zou Cameron dat zelf geloven?

Last but not least zouden de Britten wel eens het gevoel kunnen krijgen dat hun kinderen straks sowieso veilig op het net kunnen surfen, ‘want de operatoren blokkeren toch alle seksueel getinte content.’

Ouders worden met andere woorden voor een stuk van hun verantwoordelijkheden ontheven. Maar moeten zij hun kinderen juist niet kritisch leren omgaan met de content die beschikbaar is op het web, in plaats van gesust te worden met een door de overheid opgelegde porno-filter?

En wat met extreem gewelddadige content? Kan dat wel? Moeten kinderen niet tegen extreem geweld beschermd worden? Dat de Britten zich daar eens over buigen!