Michael Dell kocht Dell terug voor 25 miljard dollar, twee jaar later leggen man en bedrijf 67 miljard dollar op tafel voor EMC. Hoe gaat dat precies in zijn werk?
Het antwoord is verrassend simpel: door eens met de bank te gaan praten. Op het moment van schrijven is er weinig bekend over de precieze details van de deal, maar Marktspecialist Tom Simonts van Bolero, het beleggingsplatform van KBC, legt uit dat het in praktijk vaak over een gedeeld risico gaat. Maar dat die in grote lijnen weinig afwijkt van een bedrijf dat een ander overneemt, alleen de schaal is groter.
“De bank gaat een groot deel van dat bedrag ter beschikking stellen, maar dan wel onder strikte voorwaarden. Bijvoorbeeld met de eis dat Dell zelf een deel van zijn kapitaal versterkt zodat er een gedeeld risico is.”
Bij Dell is het niet één bank maar negen grootbanken die mee aan tafel zitten. Die stellen allemaal hun voorwaarden die het risico moeten beperken, of garanties bieden dat de bank haar geld zal terugzien. “Dat kunnen afspraken zijn om bijvoorbeeld geen dividend uit te keren in de eerste jaren, of om bij een eventuele verkoop van een afdeling met het geld meteen een deel van de lening af te betalen.”
Vooraleer Dell zijn miljarden krijgt moet het dus flink onderhandelen met de banken. Daarnaast hebben die banken ook een vinger in de pap te brokken als Dell in de nabije toekomst bepaalde zaken onderneemt, zoals het verkopen van een afdeling, of nieuwe overnames.
Al moeten we daarbij opmerken dat dit geen nieuwe situatie is. Toen Michael Dell zijn bedrijf van de beurs haalde, gebeurde dat samen met investeringsfonds Silver Lake. Zij zitten vermoedelijk niet aan tafel als Dell beslist over het aantal pixels op een tablet, maar wel als er over geld wordt gepraat.
“Banken gaan beperkingen opleggen ronde vrije cashflow om er zeker van te zijn dat ze hun geld terugzien. Zo’n spelers zitten mee aan de knop. Niet onlogisch want je moet de kans uitsluiten dat er iets foutloopt met een lening van tientallen miljarden dollars. We hebben al gezien wat er dan gebeurt”, waarmee Simonts verwijst naar de financiële crisis van 2008.
Dell + EMC= Lager risico
De vraag is of een monsterovername als deze per definitie een bedrijf stabieler maakt. Grote reuzen willen doorgaans splitsen, Dell gaat tegen de stroom in. Maar vanuit risicoperspectief is het bedrijf nu beter af. “Dell zat in computers en servers en breidt dat nu uit met storage. Storage is nog altijd een groeiende markt, dus door EMC te kopen diversifiëert het zijn activiteiten en spreidt het zijn risico.”
Tot slot zijn er de extra’s. In dit geval zogenaamde tracking stocks van VMware. Die zijn er om er voor te zorgen dat Dell een deel van het te betalen bedrag virtueel kan houden. “Niemand verkoopt graag in cash, ook Dell niet, dus wordt de deal aangedikt met tracking stocks. Dat moet vooral kopers overhalen.” Die tracking stocks zijn een soort virtuele aandelen gekoppeld aan de waarde van VMware, een dochter van EMC. Ze geven je geen stemrecht, je krijgt ook minder van de grote koek, maar dat wordt gecompenseerd met virtuele aandelen gekoppeld aan de waarde van VMware.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier