‘Die verdomde berg’

5895 meter. Zo hoog is de Kilimanjaro in Tanzania, het hoogste punt van het Afrikaanse continent. Op weg naar die top wordt de minste inspanning loodzwaar en laaien de emoties hoog op. “Dit nooit meer”, dacht Willem Vandenameele, een van de negen ict-managers die de uitdaging van de Data News ICT Expedition 2006 aangingen.

De expeditie vertrok op zaterdag 11 februari. Het team van de Data News ICT Expedition 2006 bestond uit 17 deelnemers: initiatiefnemer Wim Bosmans van Uptime (Cronos groep), enkele vertegenwoordigers van de sponsors, enkele partners, en last but not least, negen ict-managers (zie eind van dit artikel). Doel van de expeditie: het hoogste punt van Afrika, Uhuru Peak op de Kilimanjaro-berg (een van de zogenaamde ‘Seven Summits’) bedwingen.Wim Bosmans wou met dit opvallende initiatief een duidelijk signaal sturen naar de ict-wereld. Netwerken in de sector kan ook op een originele manier en hoeft niet noodzakelijk aan een chique tafel of in een seminarieoord.Verschillende klimroutes leiden naar de top van de ‘Witte Berg’. De ICT Expedition 2006 koos voor de (behoorlijk pittige) Machame-Mweka route, een trekking van zes dagen.Het koninginnestuk van het avontuur is de slotklim van basiskamp Barafu Hut (4600 m) tot Stella Point, de kraterrand van de berg (5700 m) en uiteindelijk Uhuru Peak (5895 m).De expeditie bereikte Barafu Hut laat in de namiddag op dag vier van de trekking, na een lange, zware dag met veel klauter- en klimwerk. Die ochtend had de hoogte zijn eerste slachtoffer gemaakt in de groep en moest Reinoud Reynders, it-manager van het UZ Leuven,de expeditie noodgedwongen stopzetten (zie kader).GenadeloosMaar ook Barafu maakte slachtoffers. Twee andere expeditieleden (waaronder uw verslaggever) werden geveld door de grote hoogte en pasten voor de ultieme klim. Op die hoogte kent de berg geen genade. Elk jaar verliezen toeristen en dragers het leven doordat ze niet luisteren naar de signalen van hun lichaam. Hoogteziekte (die kan optreden bij een langer verblijf op grote hoogte vanaf 3000 m) kan in ‘milde’ vorm leiden tot hoofdpijn en misselijkheid, maar kan evolueren tot levensbedreigende aandoeningen als hoogtelongoedeem (vocht in de longblaasjes) en hoogtehersenoedeem (opzwellen van de hersenen).Kort nadat we op Barafu aankwamen zagen we hoe dragers een gevelde toerist in allerijl op een primitieve mobiele draagberrie naar beneden brachten. De Kilimanjaro straft ongepaste heldenmoed onverbiddelijk af!MagischOm twaalf uur middernacht – na een korte ‘nacht’ van amper enkele uurtjes rust – staan 14 moedige klimmers klaar om de ‘wandeling’ van hun leven te maken. Op die hoogte is elke inspanning loodzwaar: alleen al uit de slaapzak komen en uit de tent klauteren jaagt de hartslag onverbiddelijk de hoogte in en weegt op de ademhaling. Toch vindt de groep de energie om een liedje te zingen voor de 51ste verjaardag van Louis Geerts, it-manager van het Studiecentrum voor Kernenergie. Een onvergetelijke verjaardag voor Louis en een magisch moment op de berg!RevancheDaarna is het tijd voor de klimmers om de ultieme confrontatie met zichzelf aan te gaan. Gehuld in vier tot zelfs vijf lagen warme kledij (op weg naar de top zakt de temperatuur tot – 20 graden!) beginnen ze aan een acht uur durende nachtelijke klim. Wat volgt, is een hallucinante belevenis. Voetje voor voetje gaat het vooruit en aan de lange klim lijkt geen einde te komen. De vermoeidheid slaat bij iedereen genadeloos toe en sommigen zijn zo uitgeput dat ze, wanneer er halt gehouden wordt om de hartslag en ademhaling onder controle te krijgen, letterlijk op hun wandelstokken in slaap vallen. Bij Stefaan Weckx, it-verantwoordelijke in België bij het logistiekbedrijf Kühne+Nagel, gaat het licht op 5600 meter hoogte definitief uit. “Ik ben erg misselijk geworden en had al moeten overgeven. Maar het ergste was de druk op mijn longen en de messteken in mijn borstkas. De pijn werd onhoudbaar. Ik kon niet anders dan rechtsomkeer maken.” Hij deed dit samen met Annie en Tom. Suzy was op dat moment al naar het basiskamp teruggekeerd.Weckx behoorde tot de klimmers van de groep voor wie het bereiken van de top belangrijk was. Toen ik Stefaan vorige week belde, was hij de teleurstelling nog steeds aan het verwerken. “Het was de kroon op het werk geweest. Die verdomde berg, hé. Mocht ik weer een kans krijgen, ik zou dadelijk een nieuwe poging wagen. Ik ben uit op revanche.”Ver doodDe tien resterende expeditieleden zetten de trage, moeizame klim verder. “Toen we onze drie vrienden op 5600 m hoogte zagen terugkeren, was dit een kritiek punt”, getuigt Gerdy De Clercq, it-manager van Belgacom. “Je bent ver dood, maar je weet dat Stella Point in zicht is. En dan ga je gewoon verder op karakter. Het is een heel vreemd gevoel om in slaap te vallen op je stokken en om al stappend een gevoel te ervaren tussen realiteit en droom. Het helpt om te zien dat de andere klimmers door die hel gaan.”Dat de belevenis moordend was, blijkt uit de reactie van Willem Vandenameele, it-manager van Roularta. “Nooit meer!” zo ging het door zijn hoofd tijdens de laatste inspanning naar de top. “Het verwachte euforiegevoel bleef uit. Na al die uren voetje voor voetje klimmen, was ik totaal leeg. We stonden er ook maar met tien van de zeventien klimmers. Misschien had het ook daar mee te maken?” Maar alles is relatief en na de afdaling klonk het alweer genuanceerder. Vorige week aan de telefoon verklaarde hij zelfs er opnieuw te willen aan beginnen. “Waarom niet eigenlijk?” lachte hij.In de hemelYves Vander Auwera van Fedict waande zich tijdens de laatste honderd meter in de hemel. “Ik werd overmand door emoties toen de zon opging en Stella Point binnen bereik kwam. Tegelijk moet je jezelf onder controle houden, want je hart begint dadelijk sneller te kloppen en je riskeert dan alsnog te moeten opgeven. De klim van Stella Point naar Uhuru Peak was een heel intens moment van puur geluk, het gevoel in de hemel te zijn. Eens boven, wil je even alleen zijn om je emoties de vrije loop te laten.” Yves was niet de enige. Iedereen die ooit een hoge piek heeft bereikt na een zware inspanning, weet dat je je tranen onmogelijk kunt bedwingen.SkiënDe helden kregen even de tijd om het gevoel van overwinning te laten bezinken, daarna begon alweer de lange afdaling naar Mweka hut (3000 m), via een tussenstop aan de startplaats Barafu Hut – waar ze een paar uur op hun positieven konden komen. Gerdy De Clercq houdt er een unieke ervaring aan over. “In het begin daal je over grind en kun je je laten glijden. Alsof je naar beneden skiet.” Anderen hadden minder plezier. Stef Teuwen, ict-manager bij de Provincie Antwerpen, zakte haast door zijn benen. “De beklimming ging bij mij redelijk vlot. Maar na tien minuten afdaling wist ik dat ik een probleem had: ik stond gewoon op bibberende benen.” Het werd een lijdensweg voor Stef, de afdaling duurde liefst zeven uur.HeldenDe topklim is weliswaar het meest spectaculaire onderdeel van de hele onderneming, maar de expeditie had zoveel meer te bieden. Op maandagmiddag eerder die week begon het avontuur voor de 17 klimmers aan Machame gate (1800 m). We maakten er kennis met onze dragers, de échte helden van de Kilimanjaro. Zij sleuren onze bagage, tenten, tafels, voedsel en alle overige uitrusting de hele week mee naar boven. Elke drager torst zo’n 25 kilogram aan gewicht, vaak op zijn hoofd, en in onaangepaste kledij. De ‘toeristen’ zijn vaak uitgerust met vooruitstrevende hightech kledij en hoeven slechts een dagrugzak te dragen, een beetje een onwezenlijke situatie. Maar de (meeste) dragers malen er niet om en hun enthousiaste ‘jambo’ (hallo) en ‘hakuna matata’ (geen probleem) werken aanstekelijk. De avond ervoor had onze gids Johny een briefing gegeven. Johny (29) blijkt een echte manager te zijn. Geen overbodige luxe wanneer je verantwoordelijk bent voor een ploeg van 40 dragers en voor de veiligheid en het welzijn van 17 buitenlanders, en dat in bijzonder moeilijke omstandigheden. Onze ploeg van (zeer ervaren!) ict-managers was onder de indruk. “Zijn rol was zeer belangrijk”, getuigt Yves Vander Auwera. “De man bezit echt alle kwaliteiten van een goede manager: hij boezemt vertrouwen in, hij heeft een enorme kennis van het terrein, van het materiaal, van de mogelijke moeilijkheden, hij communiceert vlot en to the point.”Pole poleToen de karavaan zich aan Machame Gate in beweging zette, maakten we meteen kennis met het principe dat we een week lang zouden huldigen: pole pole. Wat zoveel betekent als ‘op het gemak’, ‘rustig aan’. In het begin leek het alsof we veel te traag stapten, maar de dagen erna bleek het rustige ritme geen overbodige luxe. Hoog in de bergen kan te snel stappen je voor je het weet, de das omdoen.Zes dagen Kilimanjaro is een unieke belevenis in de letterlijke betekenis van het woord. Nergens anders overbrug je op zo’n korte tijdspanne een dergelijk hoogteverschil: van 1800 m tot 5895 m. Dit betekent dat je op een kleine week tijd doorheen de verschillende klimaatzones loopt, elk met zijn eigen flora. Je wandelt op vier dagen doorheen de vier seizoenen. Achtereenvolgens kom je het regenwoud, de heide (‘moorland’), de alpiene woestijn en de toendra tegen. Ook ‘s nachts is de Kilimanjaro indrukwekkend. Zelden zie je zo’n prachtige sterrenhemel. Veel moeite moet je overigens niet doen om het nachtelijke schouwspel te bewonderen. Want op grote hoogte moet je voortdurend water drinken of je krijgt barstende hoofdpijn. Wie dat laatste wil vermijden, moet wel meerdere keren de tent uit om een plasje te doen in de ijzige koude. Het prachtige panorama maakt gelukkig veel goed.’Voor het leven’Tot slot een woordje over de sfeer. Het is opmerkelijk hoe een groep van zeventien mensen die elkaar van tevoren amper kenden, op zo’n korte tijd en in ongewone, oncomfortabele omstandigheden een gevoel van echte samenhorigheid weet op te bouwen. Gerdy De Clerq van Belgacom citeerde dit uitzonderlijke groepsgevoel spontaan als de voornaamste herinnering aan de expeditie. Allemààl vermelden ze achteraf de kameraadschap die tijdens de reis is gegroeid.”Er zijn hier vriendschappen voor het leven gesmeed”, en dat vat het avontuur nog het best samen.Missie volbracht, dus. Dat is ook het gevoel dat heerst bij initiatiefnemer Wim Bosmans. “Alle deelnemers zonder uitzondering zijn tevreden, ik ben dus een gelukkig man.” De evaluatie van de sponsors volgt later, maar gezien de enthousiaste reacties van de klimmers, maakt Bosmans zich weinig zorgen. En de toekomst van de ICT Expedition? “Dit hangt natuurlijk af van de bereidheid van de sponsors om opnieuw te investeren in zo’n uniek evenement, maar wat mij betreft komt er zeker een vervolg in 2008.” De deelnemers : Annie Van Der Haegen (47), datacenter manager, Tele AtlasGerdy De Clercq (38), manager integration & operational excellence, BelgacomLouis Geerts (51), it-manager, Studiecentrum voor Kernenergie MolPhilippe Poulain (40), ict-directeur, Bank van de PostReinoud Reynders (37), diensthoofd operaties en infrastructuur van UZLeuvenStef Teuwen (52), it-manager, Provincie AntwerpenStefaan Weckx (48 ), it-manager, Kühne+NagelWillem Vandenameele (43), it-manager infrastructure & operations, RoulartaYves Vander Auwera (51), staff director ict shared services, Fedict