In de nieuwe outsourcingcontracten is vaak een hoofdrol weggelegd voor ‘cloudsourcing’, eerder dan voor ‘offshoring’. Maar hoewel ze gemakkelijk en flexibel is, ontslaat ook de cloud de klant niet van zijn eigen verantwoordelijkheden.

Ooit leek het afstoten van ict-diensten (outsourcing) en zelfs complete bedrijfsprocessen (business process ousourcing) naar verre en goedkope landen (offshoring) de makkelijkste weg om stevige besparingen te realiseren. Wat ict betreft werd vaak alles buiten gebonjourd: infrastructuur, software ontwikkeling, productie, support, personeel…

Vandaag zwaait die slinger al weer een poos de andere richting uit, mede dankzij ontwikkelingen als ‘nearshoring’ – met meer nabije dienstenleveranciers in Europa of Noord-Afrika, voor sneller en vlotter contact, minder culturele verschillen en grotere flexibiliteit – en door striktere Europese regelgevingen – onder meer inzake privacy en de bescherming van data.

OPKOMST VAN CLOUDSOURCING

Allicht de belangrijkste factor is evenwel de opkomst van cloudsourcing, in casu het uitbesteden van routine ict-taken aan leveranciers van gestandaardizeerde clouddiensten.

“Daarbij is het wel uitkijken welke workload juist kan worden gecloudsourcet,” vertelt woordvoerder Arnaud Bacros van EMC Belux. In plaats van alles de deur uit te doen wordt er meer gemikt op flexibiliteit en op het outsourcen van standaarddiensten (zoals Exchange, Office, ERP of CRM aspecten). “Het doel is meer granulariteit in de uitbestedingen, dank zij cloudsourcing.”

Ook wetten en reglementen spelen hierbij een rol, zoals inzake databescherming, en “data zijn vaak de bepalende factor bij wat wel en wat niet wordt gecloudsourcet.”

Het is dan ook niet vreemd dat hybride (of blended) vormen van cloudsourcing – een mix van publieke en eigen bedrijfsclouddiensten – vandaag het populairst zijn. “Start-ups en kleinere ondernemingen zullen allicht vaker alle ict-diensten uitbesteden, maar grotere bedrijven bekijken het per workload.”

Eén en ander vergt tevens meer inzet op cloudmanagement, waarbij er allicht een rol is weggelegd voor herschoolde systeemingenieurs en -beheerders, zowel bij de dienstenleveranciers (met inzicht hoe dynamisch te voldoen aan ‘on demand’-opdrachten van klanten), als bij de klanten zelf (om een en ander te integreren in de eigen systeembeheerfaciliteiten).

“Die jongens moeten het beheer doen van totale diensten, in plaats van afzonderlijke servers en dies meer”, klinkt het nog. Dat betekent dat er mensen nodig zijn met een inzicht op een hoger niveau, met een meer transversale kijk op ict en bedrijfsdiensten. “Daarbij kan onder meer worden gedacht aan cloudarchitecten, data scientists en dies meer”, aldus Bacros.

EIGEN VERANTWOORDELIJKHEID BLIJFT

Wat cloudsourcing niet doet, is de klant ontslaan van zijn eigen verantwoordelijkheden. Alle grote cloudboeren hebben al problemen ondervonden (Amazon, Azure en andere MS diensten), inclusief recent nog Google in België, waar zich problemen met de (nood)stroomvoorziening voordeden.

De dienstenleveranciers kunnen hun voorzorgen nemen, zoals Tier-3 facilitair datacenterleverancier LCL die regelmatig de werking van zijn noodstroomvoorzieningen demonstreert, maar 100 procent zekerheid kan niet gegarandeerd worden.

Het is dan ook aan de klant om zelf de nodige mate van bedrijfszekerheid en dataredundantie hard te maken. En dat geldt ook voor de bescherming en privacy van de data, ongeacht of het bedrijf die lokaal of in de cloud verwerkt en opslaat.

Voor die dingen blijft een bedrijf zelf de eindverantwoordelijkheid dragen. Het kan en mag zich dus niet zomaar verlaten op de ‘beloften’ en ‘garanties’ van derden, ongeacht wat er op papier staat.

Zelfs Google zal nooit kunnen garanderen dat er nooit data verloren gaat. Een bedrijf moet hiervoor dan ook resources en budget voorzien, en moet zelf bepalen welk restrisico nog aanvaardbaar is. En betaalbaar. En ‘overleefbaar’.

Guy Kindermans