Het schuim liep langs de rand van het bad omlaag. Het water stond op 4 vingers van de badrand. Veel mocht ze niet bewegen om geen zondvloed te veroorzaken. Maar het voelde o zo zalig aan. Warm water, geurende en vooral schuimende bad-gel en dit na een omslachtige vlucht en een helse rit met de bus door sneeuw en ijs. In een onbekende stad, in een onbekend huis.

“Wat is het toch anders”, lag ze te denken, terwijl ze het interieur opnieuw in haar opnam. Anders…Anders dan op haar werk, bedoelde ze dan. Overdag was ze HR-medewerker bij een multinational. En ‘s avonds danseres. Overdag ernstig en ‘s avonds luchtig? Of was het andersom. Dat dacht ze vaak. Ze nam haar dansen ernstig. Geen klassieke dans, maar vrije expressie om het lichaam te laten leven. Wat is er belangrijker dan aandacht aan het lichaam schenken? “Je lichaam je groot verstand, je hersenen je klein verstand”, zei Nietzsche.

Anders… Haar job bestond eruit het Compensation & Benefit-plan van het bedrijf te beheren en dit aan de werknemers uit te leggen. Dat uitleggen betekende vooral de medewerker overtuigen dat er geen addertjes onder één of ander contractueel voorstel zaten. En controleren of de medewerker geen loopje nam met de regels rond de onkostennota’s, gebruik van gsm en dies meer. Want regels zijn er om omzeild te worden.

Ze lag in een vreemd bad in een vreemd huis van iemand die ze amper kende. De maand ervoor had ze op een dansworkshop een buitenlandse danseres leren kennen. Toen ze beiden ontdekten dat ze naar hetzelfde dansfestival gingen in Stockholm, werd ze prompt uitgenodigd om bij haar te komen logeren. Alleen, de buitenlandse danseres zou er zelf niet zijn. Zij overnachtte met haar ensemble in een hotel. Maar de sleutel zou bij de buurvrouw liggen die op de hoogte zou zijn.

Het was vreemd, zo maar binnen komen, heel alleen in een huis dat je niet kent. Op zoek naar de lichtschakelaar. Ontdekken waar de verschillende vertrekken waren. Het was inderdaad helemaal anders. Hoe ze van een wildvreemde het directe vertrouwen genoot om zomaar een huis te betrekken, zonder contracten, zonder procedures. Ze stelde vast dat dit vertrouwen had geresulteerd in een groot respect voor het huis dat ze betrad. Ze liep er in rond alsof ze in een porseleinkast zat. Helemaal anders dan de hotelkamer waar je ongegeneerd met je schoenen op het bed ploft omdat je deze immers via een overeenkomst tot de jouwe gemaakt had voor een nacht. Wat vertrouwen allemaal niet kan doen… Er waren geen deuren in het huis. Geen binnendeuren wel te verstaan. Die had de danseres laten verwijderen. Wel een buitendeur, hoewel die niet echt naar buiten leidde. De studio van de danseres was immers een onderdeel van een groot herenhuis dat door drie bewoners werd bewoond. Elk zijn eigen leefruimtes, maar met een gemeenschappelijk toilet en badkamer op de gang.

Omdat de danseres op haar privacy gesteld was, had ze toch een eigen bad in haar deel van het huis geïnstalleerd. In de keuken nota bene. Een oud gietijzeren ligbad, geplaatst op betonblokken, omdat de afvoer er onderdoor moest kunnen. En met een darm werd het water van het spoelbekken omgeleid naar het bad.

Daar lag ze dan. Naakt in een vreemd huis in een keuken in een ligbad op blokken, zonder binnendeuren. Ze had toch even getwijfeld of ze wel een bad zou nemen. Maar de geur van het vliegtuig zat teveel in haar ranke danslijf. Dan toch maar het bad in. Maar wel met veel schuim. Je wist immers maar nooit…haar vertrouwen was dan toch nog niet zo groot. Daarvoor was ze nog teveel C&B-manager en te weinig danseres.#

JENS PAS is adviseur bij samenwerkings- en motivatieproblemen en verhalenverteller