Verschillende klanten hebben mij de voorbije maanden vragen gesteld over het gebruik van Facebook voor professionele doeleinden. Met een steeds terugkerende vraag: welke houding moet ik aannemen ten aanzien van mijn medewerkers?

Er bestaan immers sociale netwerksites met een meer professioneel profiel zoals LindkedIn of Viadeo. Facebook wordt ook wel gebruikt door een aantal bedrijven en instellingen: een kmo uit Namen gebruikte de site onlangs voor een succesvolle promotiecampagne gericht op privéconsumenten; we hebben voor een klant een kleine buzz gecreëerd rond een wedstrijd op het internet, en ook een aantal rekruteringsbureaus zijn terug te vinden op Facebook. Het Britse Ministerie van Buitenlandse Zaken maakte op 28 september bekend dat de Britse geheime dienst zoekertjes plaatst op Facebook, om “het talent dat zich in de Britse samenleving van vandaag schuilhoudt aan te spreken”, aldus een woordvoerder van het ministerie.

Maar Facebook heeft ook en vooral een privé- en familiaal karakter. Het is op Facebook dat we onze vakantie- of verjaardagsfoto’s plaatsen of dat een vriend van vroeger een oude foto van een rijkelijk overgoten avondje op onze ‘muur’ komt hangen; kortom, het is de plek waar we een deel van onze intimiteit prijsgeven – of waar ze door onze ‘vrienden’ te grabbel wordt gegooid.

Hoe moet een bedrijfsleider hiermee omgaan? Ofwel speelt de baas open kaart, en past zijn managementstijl perfect bij dit soort openheid. Ofwel heeft hij een volledig “gesloten” houding ten aanzien van zijn medewerkers… En al kan hij er dan goed mee opschieten, het zijn geen ‘vrienden’, en ze krijgen (op een paar uitzonderingen na) geen toegang tot zijn persoonlijke levenssfeer. Als de regel duidelijk is, zal niemand zich beledigd voelen … toch?

Maar als de baas ja heeft gezegd tegen de eerste die vroeg om te worden toegevoegd, zal hij dan uitnodigingen van anderen durven te weigeren? Als hij weigert, dan klasseert hij eigenlijk zijn medewerkers: de ‘Happy Few’ die toegang hebben tot het profiel van de ‘chief’ enerzijds en diegenen die geen toegang hebben tot het clubje anderzijds en daardoor misschien gefrustreerd zullen raken? Bovendien ondermijnt de baas dan ook, opzettelijk of niet, een deel van de afstand tussen zijn team en hemzelf, maar ook een deel van de grens tussen zijn privé- en zijn beroepsleven. Hoe zit het met het ‘toezicht’ dat de baas kan uitoefenen op zijn ‘bevriende’ medewerkers: kijk eens aan, die heeft foto’s gepost tijdens zijn kantooruren! (Of, in de andere richting, wat als werknemers vaststellen dat de baas tijdens zijn zogezegde werkuren zijn tijd zit te verprutsen op Facebook?)

Hetzelfde geldt voor leveranciers, klanten, onderaannemers. Is het feit dat we er zaken mee doen een voldoende reden om er ook mee bevriend te zijn? Als we hun uitnodiging weigeren, hebben we ze dan in hun eer gekrenkt? Kan dat een weerslag hebben op de zakelijke relaties?

Natuurlijk kan zowel een baas als een werknemer met een beetje behendigheid zijn Facebook-account beheren en de toegang tot bepaalde privégegevens beperken tot een kleine groep van vrienden …

Maar de fundamentele vraag blijft: welke houding moet ik aannemen? Iedereen heeft op die vraag zijn eigen antwoord, afhankelijk van zijn managementstijl, zijn levensstijl, het vertrouwen dat hij heeft in de relatie met zijn werknemers en andere professionele contacten, andere grenzen die eerder werden vastgelegd, controleregels die werden opgesteld en worden nageleefd …

Is de gouden regel niet dat je ‘consequent’ blijft met het beeld dat je van jezelf geeft als baas?

OLIVIER DE WASSEIGE is afgevaardigd bestuurder van Defimedia, en al 20 jaar consultant en opleidingsdeskundige op het vlak van e-business en ict-services.

OLIVIER DE WASSEIGE