Nabila Farhat, Young ICT Lady of the Year: ‘Ik wil alle puzzelstukjes van een project meekrijgen’

In haar nog vrij jonge carrière heeft Nabila Farhat bij Capgemini al verschillende IT-waters doorzwommen, van IT-tester tot business analyst, en product owner. Daar mag ze nu ook Young ICT Lady bij tellen.

U bent een Master in Business Engineering, wat niet meteen naar IT leidt. Hoe kwam u er dan toch in terecht?

Nabila Farhat: Als ik eerlijk ben: ik ben grotendeels toevallig in die wereld terechtgekomen. Toen ik bedrijfskunde ging studeren, koos ik dat deels omdat het een vrij brede studie was. Ik wist nog niet zeker wat ik wou gaan doen dus ik dacht ‘ik kies een richting die veel deuren kan openen’. Bedrijfskunde is veel, maar tegelijkertijd ook niet. Het is niet zo concreet als bijvoorbeeld doktersstudies, die je letterlijk voorbereiden om dokter te worden. Dus het was niet makkelijk om uit te vissen wat ik er dan wel mee wou doen, maar ik had thuis een voorbeeld met mijn zus (Rima Farhat, ICT Woman of the Year 2021, nvdr.) die met dezelfde studies in de IT was gegaan. Ik heb dat zelf geprobeerd, om te zien wat het zou worden. En nu zit ik er toch al twaalf jaar in.

U bent begonnen als tester en hebt dan bijna de hele lifecycle voor een project gedaan. Vindt u het belangrijk om elk stapje van een project te kennen?

Farhat: Ik heb uiteindelijk consultancy gekozen omdat ik wilde werken in een carrière die vaak verandert. In het begin draaide het voor mij daar ook om het nemen van de opportuniteiten die ik kreeg. Maar toen ik van testing naar project management was gegaan, wilde ik toch ook terug naar de analytische kant omdat ik voelde dat het een deel van de puzzel was die ik nog niet helemaal doorgemaakt had. Verschillende delen van een project ervaren en met die mensen samenwerken betekent ook dat je een beter zicht hebt op het geheel, want je weet wat er aan de andere kant staat. Ik denk bijvoorbeeld dat ik nu een betere business analyst ben, omdat ik weet wat die moeten afleveren om in de volgende stap een goed project te bouwen. Dus daar ben ik wel naar op zoek, om al die puzzelstukjes mee te hebben. Als je tester bent, zit je op het einde van het project. Je ziet wat de ontwikkelaar gedaan heeft en test de output. Maar hoe meer ik verschillende rollen deed, hoe meer ik mij bewust werd van hoe groot een project is. Dat is iets dat ik geleerd heb van verschillende rollen te proberen, dat hele end-to-end proces.

Wat is het einddoel daar?

Farhat: Ik weet niet waar ik terecht zal komen maar momenteel zou ik nog een tijd verder willen gaan als account manager en wat dieper in die verschillende soorten technologie willen duiken. Er zijn nog veel dingen die je kunt leren. Ik werkte veel in het channel, met websites en apps. Nu zie je veel uitdagingen voor banken om hun technologie richting cloud te verhuizen, dat zijn voor mij belangrijke dingen om te leren. Ik zou er dus bij willen blijven, maar meer richting de technologische kant.

U heeft twee jonge kinderen en u zei tijdens de presentatie dat het ouderschap u veranderd heeft. Merkt u dat ook in uw job?

Farhat: Toch wel. Als moeder heb je verantwoordelijkheid. Je kan niet alleen aan jezelf denken. Zelfs als je een partner hebt, dan kan je best nog egoïstisch zijn, maar als er kinderen zijn en je bent hun moeder, dan is er niemand anders die die moeder kan zijn. Dus je dagelijks leven verandert sterk. Voor mij specifiek zorgde dat ook voor een aanpassing op het werk. Ik ging daar anders tegenaan kijken, nam meer verantwoordelijkheid en ‘ownership’ op voor de projecten en mijn team. Mijn eigen manager zei dat er aspecten van mijn persoonlijkheid door gegroeid waren. Ik ben bijvoorbeeld best introvert en verlegen. Voordat ik moeder werd had ik de neiging om een stap achteruit te zetten en niet echt die ‘ownership’ op te nemen van een project. Dat heb ik nu veel meer. Het heeft mij geholpen om ook wat meer het leiderschap te nemen.

Is dat ook waar het mums@work project vandaan komt?

Farhat: Ja, ik heb dat project deels gebaseerd op mijn eigen ervaring, maar ook op die van andere moeders op mijn werk. Zelf heb ik het gevoel dat ik op mijn werk best veel ondersteuning kreeg bij mijn zwangerschap. Toen ik terugkwam had ik ook de luxe dat ik verder kon werken aan hetzelfde project, wat die terugkeer makkelijker maakte. Maar als ik praatte met collega’s hoorde ik wel dat ze daar meer mee worstelden. We werken in een IT-consultingbedrijf, dat is anders dan wanneer je na ouderschapsverlof terug je job opneemt op dezelfde werkplek met dezelfde collega’s. IT-consultants komen vaak niet naar hetzelfde project terug na hun ouderschapsverlof, die gaan naar een nieuwe klant, een nieuw project, met nieuwe collega’s en dat maakt het soms moeilijk omdat er daar extra stress bij komt. Je komt terug en weet niet echt waar je naartoe gaat en wat je gaat doen. Dus na gesprekken met collega’s wilde ik iets doen om die ondersteuning te verbeteren. Ik wil ook vermijden dat we die collega’s zouden verliezen omdat ze niet de nodige flexibiliteit krijgen, terwijl ze voor hun verlof een fantastische job deden en dat opnieuw kunnen doen.

Hoe ziet dat project eruit?

Farhat: We zijn nog in een vroeg stadium van mums@work maar het is de bedoeling om moeders een mentor te geven. We willen hen iemand toewijzen die mee kan leven, zelfs al vanaf je zwanger bent, om de nodige ondersteuning en advies te geven om je voor te bereiden op zwangerschapsverlof. En die persoon zou er dan ook zijn als je terugkomt om je daarbij te helpen. Het belangrijkste punt is dat mentorship, het gevoel dat er iemand is die achter je staat en de nodige ondersteuning kan geven.

Wat we daarnaast willen doen heeft meer met flexibiliteit te maken. Denk dan aan events die we nu altijd ‘s avonds organiseren. Daar kan je ook andere opties geven. Vroeger was er nogal vaak het idee dat je overdag de hele dag bij de klant moest zijn, en dat je dus ‘s avonds naar werkvergaderingen moest komen. Ondertussen zijn daar met flexibel werk en thuiswerk al meer oplossingen mogelijk. Dat is een discussie die nog meer moet rijpen, maar waar je ook rekening kunt houden met, bijvoorbeeld, werknemers die de kinderen van school moeten halen.

Wat bent u van plan met de titel Young ICT Lady of the Year?

Farhat: Ik heb drie dingen in gedachten. Ten eerste wil ik meer mijn eigen parcours en verhaal delen, niet alleen met mijn netwerk, maar met een breder publiek. Ik denk dat het vrouwen en jonge meisjes kan inspireren en motiveren om in IT te gaan. De sector is meer dan dat typische stereotype van mannen die als ontwikkelaars werken. Er zijn verschillende dingen die je daar kunt doen, onafhankelijk van gender, achtergrond, studies enzovoort.

Daarnaast wil ik de jongere generatie aanspreken. Omdat ik denk dat het stereotype over IT als sector al op vrij jonge leeftijd komt. In de kleuterklas en lagere school moet je al proberen om die bias te verwijderen dat IT er voor jongens en mannen is. Dat idee moet je op jonge leeftijd al doorbreken.

Tot slot, en da’s nog niet heel afgelijnd, wil ik een platform maken waar vrouwen in IT hun ervaringen kunnen delen, zowel de goede als de slechte. Zo kunnen ze de successen delen maar ook de mislukkingen en waar ze mee worstelen, en elkaar zo boosten om de volgende stap te zetten in hun carrière. Als iemand een probleem heeft, kan de andere misschien helpen met advies om dat aan te pakken, of het kan anderen leren om dat soort situaties te vermijden. Het is iets dat ik zelf graag had gehad vroeger in mijn carrière. Je krijgt zo ook de bevestiging dat je gekozen traject ok is, en dat je verder kan gaan en grote dromen mag hebben. Je hoeft je niet te voelen alsof het voor jou niet de juiste richting is.

Uw zus, Rima Farhat, werd twee jaar geleden ICT Woman of the Year. Is zij een rolmodel geweest?

Farhat: Ze is wel een rolmodel, zeker omdat ze het zo goed doet. Haar te zien groeien was voor mij een manier om te zien dat het werkt. Ze heeft ook een familie en worstelt met haar agenda, maar ze blijft groeien en ze doet dat met zoveel passie dat je kan zeggen ‘wow, dat is een goed voorbeeld’. Voor mij is dat een manier om mezelf te pushen om de volgende stap te zetten en nieuwe uitdagingen aan te nemen.

Wilt u zelf een rolmodel zijn?

Farhat: Ik wist niet dat ik een rolmodel kon zijn tot enkele maanden geleden. Ik heb altijd gewoon mijn job gedaan en ik deed dat graag maar een jaar terug kwam er iemand naar mij die nog niet lang bij Capgemini werkte en die het wat moeilijk had na een pauze in haar carrière. Ik heb haar daarbij wat geholpen en ze kwam later naar me toe om te vertellen dat ik haar had geïnspireerd. En ik had iets van ‘Echt? Ben ik nu de inspiratie?’ Ik heb tot nu toe altijd naar anderen gekeken. Dat was toch een moment van trots.

Uw zus is ICT Woman of the Year, uw tweelingzus was dit jaar ook in de running voor Young ICT Lady, en u hebt gewonnen. Wat zit er in het water bij de familie Farhat?

Farhat: We zijn wel opgevoed met het idee dat studeren en goede punten halen aan de unief of hogeschool belangrijk is, omdat het een sleutel is om meer onafhankelijk te worden. Daar hebben onze ouders op gedrukt: je moet het goed doen op school en de studie doen die je wilt, want dat bepaalt de rest van je leven. Die boodschap zat er wel in, en omdat we met vier meisjes waren, hebben we ook dat idee gehad dat je eender wat kan doen. Laat die barrière van meisje zijn je niet tegenhouden. Omdat we van een ander land komen (de familie heeft Libanese roots, nvdr.), moesten we onszelf toch ook wat bewijzen. Onze ouders wilden altijd dat we wat teruggaven voor wat België ons gegeven heeft. Dat is een mindset die we meenemen, in ons gedrag en waarom we zo hard inzetten op dat werk.

Moeten we er nog verwachten?

Farhat: Mijn jongere zus en broer zijn dokters geworden, dus die zullen niet meteen met de wedstrijd meedoen. (lacht)

Hoe kijkt u naar het onevenwicht van vrouwen in IT?

Farhat: De laatste jaren is er, ook in mijn bedrijf, veel focus op diversiteit. We zijn nu echt met een push bezig naar betere ratio’s. Met een andere mindset en dat soort maatregelen, waarbij je probeert om procentueel meer vrouwen aan te nemen, denk ik wel dat het realistisch is. We gaan de volgende jaren niet aan 50/50 komen, maar we zijn nu wel ver aan het doorduwen, zodat het in de toekomst hopelijk stabiliseert. Idealiter ga je dan niet meer naar ratio’s moeten kijken maar wordt het meer natuurlijk om diverse mensen aan te nemen.

Je ziet ook dat het in andere landen wel lukt. De ratio tussen vrouwen en mannen in IT in India is bijvoorbeeld bijna 50/50, omdat jonge meisjes daar vanop jonge leeftijd het idee krijgen dat ze ontwikkelaar kunnen worden en dat dat ok is. In Europa vindt je meer stereotypen over technische scholen, bijvoorbeeld. Toen ik aan de universiteit zat waren er in de IT-klassen erg weinig dames.

Had u zelf schrik van IT als jong meisje?

Farhat: Ik had absoluut wel dat stereotype van de ontwikkelaar als geek in de kelder. Dat is niet per se een negatief beeld, ik had ook veel vrienden in mijn klas die eenzelfde attitude hadden en die bezig waren met coderen en hoodies droegen. Dus ik groeide daar wel mee op, maar ik zou niet zeggen dat ik er bang van was. Ik zag het wel niet meteen als een optie voor mij. Een vijftienjarige Nabila zou nooit gedacht hebben dat ze tien jaar later in een IT-bedrijf zou werken, samen met ontwikkelaars.

Bent u zelf ook bezig met het warm maken van uw kinderen voor STEM?

Farhat: Mijn dochters zijn acht en vijf, dus ze zijn nog vrij jong. Maar ik merk wel een impact. Tijdens vakantie kwamen mijn dochters vragen voor een schoendoos waarmee ze wilden knutselen. En ik dacht eerst dat ze een barbiehuis of zo gingen bouwen, maar ze wilden een laptop bouwen. Ze zagen dat ik, zeker toen, veel thuis werkte en de camera gebruikte voor de calls, en ze wilden hun eigen laptop. Op een bepaalde manier leer ik hen dat niet bewust aan, maar ze zien wel wat ik doe en gaan dat nadoen. Ze spelen dan ‘thuiswerk’, waarbij ze videocalls doen en je mag hen niet storen, dat soort dingen. Voor hen is het niet speciaal, dat is gewoon hoe mama werkt.