Als de pronte dames van Hollywood met de billen bloot gaan, dan krijgt dat uiteraard een hoog paparazzigehalte. Meer zelf, de bevallige deernes hebben die foto’s gewillig zelf laten nemen en ‘in de cloud’ gepost. De iCloud om precies te zijn. Zelfs onze securitycollega ging begerig op zoek naar de foto’s – voor professionele doeleinden, dat spreekt.

Geen wolkje aan de lucht. Het vertrouwen in de cloud is zo blindelings en onvoorwaardelijk dat het lijkt alsof je de foto’s en bij uitbreiding alle gegevens in je eigen kluis, waarom niet je eigen huiscomputer, gedropt hebt. Het is wonderlijk hoe vooral Amerikaanse ondernemingen zoals Apple, Google, Facebook en Microsoft er in geslaagd zijn om onze Europese veeleer nuchtere aanpak volledig van tafel te duwen en ons het gevoel geven dat wat zij in de cloud stallen – in hun datacenters dus – veilig is, ongestoord en ondeelbaar. Die naïviteit is onrustwekkend. Niet alleen is de toegang tot deze datacenters enkel open voor een handvol zorgvuldig gescreende medewerkers, niemand weet precies wat er zich in deze moderne ‘Fort Knox’-tempels afspeelt. Premier Elio di Rupo opende met trots het Google-datacenter in de buurt van zijn hoofdstad Bergen, maar veel verder dan de ingang is hij ook nooit gekomen. Zelfs Koning Albert mocht slechts even met een grand sourire in de deuropening staan. Ook andere datacenters blijven ultrageheim en afgeschermd voor de buitenwereld. De Europese Commissie stelt dat de Amerikaanse dienstenleveranciers er moeten voor zorgen dat de data van Europese ondernemingen ook binnen de Europese landsgrenzen moeten kunnen resideren. Maar wie gaat dat controleren? Staan er poortwachters in de wolken? ‘Nee, dit is een Europees bitje, deze mag er niet door’. De onthullingen van Edward Snowden hebben aangetoond hoe broos die muren van de kathedralen van de 21ste eeuw zijn. Data kan overal van het net geplukt worden. Hackers zijn de rijkelijk betaalde maffiabonzen van weleer, de Godfathers van de digitale economie. De cloud is hun natuurlijke habitat.

Wat met de foto’s van celebrities kan gebeuren, kan uiteraard ook met uw gegevens, uw strategische bedrijfsgegevens. Een volledige overgang naar de cloud houdt dus risico’s in. Hoe waterdicht is die wolk? Goed doorpraten met uw leverancier, al dan niet met een consultant, advocaat en een gewiekste contractonderhandelaar is geen overbodige luxe. Een goede start lijkt me een hybride oplossing waarbij strategische data alsnog in huis wordt gehouden. En dan is er uiteraard nog de vraag wat er strategisch is. Is e-mail strategisch? Staan er bedrijfsgeheimen in? Ongetwijfeld meer dan eens. De opkomst van smartphones, tablets, straks ook ‘wearable devices’ zoals Google Glass brengt een explosie mee van al dan niet gevoelige informatie. Dat biedt ongekende mogelijkheden voor ondernemingen en wie weet zullen er inderdaad ‘chief data officers’ moeten opstaan. Ik vrees dat ze ook een directe link zullen moeten hebben met de ‘chief security officer’. Dat zijn veel ‘chiefs’ op de werkvloer. Niet iedereen vindt dit een goed idee.

De cloud is meer dan ooit een wollige, wazige en weinig transparante formatie. Een lek kan leiden tot een stortbui van gegevensverlies. Na de ‘celebrityhack’ zullen de cloudproviders met sterkere argumenten op de proppen moeten komen. Gebeitelde garanties met nultolerantie, indien mogelijk. Want niemand gaat graag met de billen bloot, ook uw bedrijf niet, neem ik aan.

LUC BLYAERT, HOOFDREDACTEUR LUC.BLYAERT@DATANEWS.BE