Na jaren vol gepalaver over technische standaarden, compliancy en business-modellen is het nu toch zo ver in ons land. We kunnen in een winkel betalen door het openen van een app, het scannen van een QR-code of het zwaaien met een bankkaart naar een terminal. Tenminste als je voor elke winkel de juiste app geïnstalleerd hebt, je de QR-code met het juiste stukje software scant of je bankkaart al uitgerust is met een ‘near field communication’-chip. Dat zijn wel heel veel voorwaarden in één zin, maar voor élke innovatieve vorm van betalen zoals die nu her en der gelanceerd wordt, geldt minstens één van die voorwaarden.

Her en der, nog zo’n belemmering. We spreken bijvoorbeeld over één Delhaize-supermarkt aan de hoofdzetel in Brussel (Bancontact-app), enkele Okay-supermarkten (contactloos betalen met een KBC-bankkaart), de winkels en webshops van de Colruyt-keten (SEQR-app), een project in Waterloo met TagTagCity en Belfius, en nog wat apothekers, fastfoodketens, parkeerautomaten en kleinere, lokale winkels. Allicht vergeet ik er nog enkele in dit overzichtje, maar mijn punt is dat we over een wel heel gefragmenteerde uitrol spreken van mobiele en/of contactloze betaaloplossingen.

Kent u één consument die zowel de apps van Bancontact, SEQR, Belfius, KBC als SixDots geïnstalleerd heeft ? Misschien wel. Maar kent u één consument die al die apps ook allemaal geconfigureerd heeft – met de nodige paswoorden, pincodes, en eenmalige authorisaties langs de Digipass-kaartlezer ? En kent u dan ook een consument die die nieuwe manieren van betalen ook effectief consequent gebruikt ?

Een geharmoniseerde aanpak was misschien toch wenselijk geweest. Begrijp me niet verkeerd, ik heb niks tegen technologische innovatie – wel, integendeel – maar ik maak me wel wat zorgen of we hier niet te maken hebben met een heleboel oplossingen die gecreëerd worden voor problemen die consumenten helemaal niet ervaren. In ons land betaal je in de meeste winkels al enige tijd razendsnel met je bankkaart. Contactloos betalen (dus geen pincode meer intikken) lijkt me de enige mogelijke extra snelheidswinst, maar het maximale bedrag is dan weer beperkt. Tot amper 25 euro in het geval van het KBC-project rond de NFC-bankkaart.

Wanneer je over betalen met je smartphone spreekt, kan je toch ‘al’ tot 250 euro gaan, maar is er al helemaal geen snelheidswinst meer. Smartphone uit je broekzak halen, unlocken, juiste app opstarten, wachten tot die geladen is, QR-code scannen, wachten tot de scan voltooid is, pincode intikken en wachten tot de transactie afgelopen is. We spreken al gauw over 20 à 30 seconden extra vergeleken met : bankkaart bovenhalen, in de terminal stoppen, pincode intikken, en nog geen seconde later al de gekende ‘biep-biep’ horen. En dan heb ik het nog niet gehad over mogelijke vertragingen of time-outs als gevolg van een haperende wifi-verbinding of overbelaste 3G/4G-connectie. Mooi als backup-betaaloplossing misschien op een moment dat je je bankkaart vergeten bent, maar meer toch ook niet ?

“Ja, maar het gaat niet zozeer over snelheidswinsten, maar eerder over een nieuwe totaalervaring in betalingen, over een nieuwe, aanvullende manier van betalen”, klinkt het dan haast in koor bij de leveranciers en banken.

Dat wil ik allemaal best geloven, en ik ben er van overtuigd dat zo’n “nieuwe totaalervaring” een toekomst heeft, maar ik denk niet dat we zitten te wachten op die ervaring in een retailomgeving. De snelheid van de betaaltransactie blijft een cruciale factor in een winkel of supermarkt. Nieuwe technologie mag geen excuus voor langere wachttijden zijn. Niemand wil langere wachtrijen aan de kassa omdat iemand per se met zijn smartphone wil betalen. Of is er al iemand een app aan het ontwikkelen om je wachttijd aan elke kassa te berekenen ? Da’s misschien nog eens een idee, dan kunnen we ons winkelkarretje eindelijk eens parkeren in de rij die het snelste vooruit gaat !

KRISTOF VAN DER STADT HOOFDREDACTEUR DATA NEWS