Het gaat en is bijzonder hard in onze ict-wereld. Hard zoals in rap, met grote vaart, als een sneltrein. Hard zoals in mensonwaardig, mensonterend, meedogenloos. Reorganisaties volgen op ontslagrondes en omgekeerd. De beëindiging van arbeidscontracten wordt uitgevoerd als een penaal vonnis tegen criminelen: de ‘veroordeelde’ mag nauwelijks zijn bureaulades legen, moet stante pede de autosleutels inleveren en wordt dan bijna manu militari, voorlopig nog zonder handboeien, tot aan de voordeur begeleid alwaar hem ternauwernood de spreekwoordelijke schop onder de k… bespaard blijft. Dat je de vorige jaren quota-overschrijder, supertalent of very high potential was, is niet relevant meer. Gisteren de gouden medaille, vandaag de gouden handdruk. Eerst top performer, nu de topformule, althans zolang de wet Claeys voldoende juridische angst inboezemt om een minimum aan fatsoen te respecteren.

Medewerkers, werknemers, personeelsleden zijn in de eerste plaats mensen, die het beste van zichzelf gegeven hebben en het ‘malheur’ hebben dat ze nu even niet passen bij de huidige economische constellatie van winstobjectieven of aandeelkoersen. In sommige gevallen moeten ze de positie van hun manager veilig stellen. Wat dat gebrek aan respect doet met de overlevers, zal die beslissingnemers worst wezen. Mensen zijn echter geen gevoelloze productieobjecten en een arbeidscontract is geen eigendomstitel. Mensen willen al lang geen jobzekerheid meer van creatie tot crematie, maar de huidige toestanden – de één zijn brood is de ander zijn dood – zorgen voor pijnlijke wonden. Waar deze beslissingnemers niet bij stilstaan, is dat de meeste ontslagprocedures volwaardige retentie- & personeelsverloop-explosieven met vertraagde ontsteking zijn. En die komen gegarandeerd tot ontploffing van zo-dra de achtergebleven overlevers veilige en inhoudsvolle alternatieven ter beschikking krijgen. Dan gaan de besten eerst weg, zoals altijd. Deze zogenaamde topmanagers vergeten nog iets anders, iets wat minder zichtbaar of tastbaar is. De uitzaaiingen van boze veroordeelden en even boze overlevenden zijn als metastasen in de arbeidsmarkt. Uit die arbeidsmarkt moet het aanstormend talent komen dat de topmanagers nodig zullen hebben om opnieuw te groeien en het te halen van hun concurrenten. Maar die hele arbeidsmarkt weet o zo snel en o zo precies waar de primaire kanker zit! Pijn is een sterk anker met een lang geheugen! Alleen masochisten of wanhopigen kiezen ervoor om in hetzelfde bedje ziek te worden, maar zeker niet het toptalent dat morgen het verschil zal komen maken !

Maar ‘who cares & so what’, er is toch een overschot op de arbeidsmarkt? ‘Er is wél een probleem,’ ironiseerde kortgeleden één van die managers,’ je vindt alleen het ‘overschot’ op de arbeidsmarkt.’ Brutaal, cynisch en totaal naast de kwestie. Want er is absoluut geen overschot op de arbeidsmarkt en er zal er ook geen komen. Talent blijft nog altijd even schaars! Als bedrijf en als manager moet je dat talent verdienen. En zo gebeurt het dat in tijden van crisis de toekomstige winnaars en verliezers van de heropstanding zich nu reeds aftekenen.

JAN MERTENS

Waar deze beslissingnemers niet bij stilstaan, is dat de meeste ontslagprocedures volwaardige retentie- & personeelsverloop-explosieven met vertraagde ontsteking zijn.