Een jaar geleden hadden we het op deze pagina’s nog over de komst van de elektronische maaltijdcheque. Die moet de papieren variant vervangen waarvan 1,3 miljoen werknemers in ons land genieten. Alles tesamen goed voor pakweg 250 miljoen uitgegeven cheques. In de loop van vorig jaar hebben vier uitgevers goedkeuring van het ministerie gekregen. Het gaat om 2 uitgevers van papieren cheques – Edenred en Sodexo – en twee kleinere spelers. Over E-Kena van de start-up Eve hoor je momenteel niet zo veel. De andere outsider, Monizze, probeert zoveel mogelijk bedrijven warm te maken voor de eigen infrastructuur, die net als Eve steunt op het verwerkingssysteem van PayFair.

Niet zo lang geleden kondigde Monizze nog aan dat hun systeem voortaan ook aanvaard wordt bij Carrefour (325 Market- en Express-winkels), Delhaize (477 Super-, Proxy-, AD- en City-verkooppunten), Aldi, Makro, Spar, Renmans, McDonalds, O’Cool, Okay, Bioplanet e.d. Of zoals Jean-Louis Van Houwe, medeoprichter van Monizze, het verwoordt: “het grootste acceptatienetwerk.” Het bedrijf is van plan om 15 à 20 % van de markt te veroveren binnen nu en 3 tot 5 jaar.

Maar ook de twee marktleiders scherpen hun wapens. Edenred zegt dat meer dan 4.000 handelaars al aangesloten zijn op hun netwerk – te weten 2.000 restaurants en winkels, 400 restaurantketens en 1.800 super- en hypermarkten. Sodexo van zijn kant maakt op zijn website gewag van meer dan 3.000 handelaars waar hun kaart aanvaard wordt als betalingsmiddel, maar preciseert dat dat cijfer voortdurend evolueert. Een precieze lijst met namen en adressen is er ook nog niet. De twee leiders moeten vooral duidelijke antwoorden bieden op de vragen van de kleine handelaars en hun vertegenwoordigers.

Het Neutraal Syndicaat voor Zelfstandigen (NSZ) vindt de kost voor de handelaar te hoog en protesteert tegen de administratieve rompslomp die nodig is als je met meerdere partijen tegelijk in zee wil gaan. NSZ pleit er zelfs voor om de maaltijdcheque, in elektronische maar ook in papieren vorm, gewoon af te schaffen en de tegenwaarde op de loonbrief te laten boeken als een soort netto-maaltijdvergoeding. De prijs van de kaart zal variëren tussen de 10 à 25 cent, wat voor de kleine handelaars onaanvaardbaar is. De kaartuitgevers van hun kant loven het gebruiksgemak en de snelheid, zowel aan de kant van de handelaar als aan de kant van de gebruikers. Het risico bestaat dat we dus naar een prijzenoorlog in de markt evolueren. In afwachting is het best mogelijk dat de twee verschillende types – papier en elektronisch – ook netjes naast elkaar blijven bestaan gedurende enkele jaren. Sommige waarnemers zien een soort ‘remake’ van de elektronische portemonnee; een geniale en o-zo-praktische uitvinding die tot nu toe toch nog niet het grote publiek kon overtuigen.

[MH]