Er wordt in ons landje regelmatig rond een tafel gedebatteerd of in grote zalen ‘gepaneld’. Denk aan de vele businessevenementen, debatten en infoavonden die in allerlei professionele en niet-professionele middens georganiseerd worden : praatprogramma’s op televisie, infoavonden voor jongeren rond studiekeuzes met rolmodellen, debatten over energie bij de ingenieursvereniging enzovoort.
Het blijft een interessante oefening om statistieken te produceren over hoe evenwichtig en maatschappelijk representatief die panels en ronde tafels doorgaans samengesteld worden. Jawel, ik denk dan in het bijzonder aan het aantal vrouwen dat erin vertegenwoordigd is.
Op regelmatige tijdstippen erger ik me aan duidingsprogramma’s op televisie wanneer er weer eens geen of nauwelijks vrouwen rond de tafel zitten. In het bijzonder in wat we misschien wel als ‘serieuzere’ panels benoemen : over terrorisme, of over buitenlandse politiek.
Wetenschappelijk onderzoek van het Steunpunt Media bevestigt het met de regelmaat van de klok. Sinds de jaren 60 wordt namelijk om het aantal jaren geteld dat vrouwen slechts 1 op 4 ten tonele komen over alle nieuwsprogramma’s (en kranten) heen.
Ik sprak daar in het verleden al weleens een redactie over aan. Een tweet is daar ideaal voor. In de nasleep van de exclusief mannelijke panels bij de Nobelprijsuitreikingen is er nu zelfs de hashtag #allmalepanels om het fenomeen aan te klagen. Steevast krijg ik dan het antwoord dat het helemaal niet zo makkelijk is om vrouwen te vinden of om vrouwen te overtuigen om deel te nemen. In de business-gerelateerde fora of debatten en specifieke sectorevenementen is het niet anders. Een schromelijke lage vertegenwoordiging van vrouwen.
Ik heb alvast de gewoonte om organisatoren van panels binnen die organisaties proactief aan te spreken. Hebben ze ook vrouwen in hun panel opgenomen ? De reacties variëren helaas nog te dikwijls tussen “jaja we hebben die of die vrouw in het panel” (opnieuw 1 vrouw op 4 à 5 panelleden dus) en een verbaasd “ja, nu je het zegt, daar hebben we niet aan gedacht”.
In het tweede geval stel ik altijd voor om vrouwen voor hen te contacteren en alsnog in het panel te krijgen. Via contacten met verschillende vrouwennetwerken (en er zijn er veel in België) lukt het meestal nog wel aardig om snel de dames met het juiste profiel te vinden. Nu ja, na al die moeite, of soms nog voor ik die moeite gedaan heb (we ‘moeien’ ons ten slotte met hun panel) is helaas de repliek nog zo dikwijls : “Tja, het meeste lag al vast en was al min of meer bevestigd dus het zal niet meer lukken om daar nog deze dame aan toe te voegen. Maar weet je : ze heeft een zeer goed profiel. De volgende keer…”
Alsof er een volgende keer zou zijn ? Wie organiseert nu tweemaal op rij hetzelfde panel of debat ? Op deze manier wachten we ons natuurlijk suf. En wachten we eindeloos op een gelijkheid die maar niet vanzelf wil komen. Je zou vanzelf verzuchten dat we dan toch maar beter quota’s en ritsprincipes voor alles invoeren. Aha, quota, een goed onderwerp voor de volgende keer…
VALÉRIE TANGHE is bestuurslid Denktank, Vrouw en Ingenieur
We wachten eindeloos op een gelijkheid die maar niet vanzelf wil komen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier