De ict is een bizar wereldje. Je komt er echt van alles tegen. En jammer genoeg is het vaak de klant die het gelag betaalt!

Maak u geen zorgen, de titel van dit stukje komt niet van mij. Vandaar de aanhalingstekens. Ik had er eigenlijk een verwijzing bij moeten zetten: ‘Bron: bedrijf X, web agency’. Een woordje uitleg. Een poosje geleden ging ik in het kader van een consultingopdracht langs bij een bedrijf dat wat hulp kon gebruiken voor zijn webstrategie: enerzijds voor de reorganisatie van de structuur, de inhoud en de gebruiksvriendelijkheid van de site, anderzijds voor het e-marketingbeleid. Mijn opdracht werd gefinancierd door een intercommunale voor economische ontwikkeling, die beslist had om enkele lokale bedrijven begeleiding aan te bieden voor hun internetstrategie. Zuivere winst voor de klant, die met raad en daad bijgestaan werd op het vlak van strategie en relatiebeheer met zijn leveranciers.Tijdens de eerste vergadering riep de klant er zijn (externe) websiteontwikkelaar bij. De man vond dat niet leuk, met een buitenstaander erbij zou hij op zijn woorden moeten letten, want zijn klant zou nu onafhankelijk advies krijgen! Zijn bezorgdheid was gegrond, want er zat heel wat fout met de programmering en de beheersmechanismen van de site. Ik lichtte een en ander toe, de klant maakte notities, stelde vragen, enz. Het resultaat van die eerste vergadering: de ontwikkelaar zou een aantal wijzigingen aan de site aanbrengen. Die hij natuurlijk zou factureren, want het ging niet om bugs – en zelfs als dat het geval geweest was, was de garantieperiode al lang voorbij. Enkele weken later volgde een follow-up vergadering, ook weer in het bijzijn van de ontwikkelaar. Er was ontegensprekelijk vooruitgang geboekt, veel problemen waren opgelost. Maar er waren nog heel wat inhoudelijke wijzigingen nodig en ik raadde de klant aan om eraan te blijven werken, omdat de surfer dat verwacht, omdat het beter is voor de referentiëring, enz. (het bekende liedje!). Overmoed legde ik vervolgens de vinger op de wonde. Ik zei dat ik het jammer vond dat de klant geen CMS (content management systeem) had waarmee hij zelf aan de teksten, afbeeldingen enzovoort zou kunnen werken… Waarna bleek dat de klant daar nog nooit van had gehoord! Waarop de websiteontwikkelaar uithaalde: “Een CMS, dat is voor oma’s!” Ik dacht dat ik hem verkeerd verstaan had en vroeg om uitleg. Zijn antwoord liet aan duidelijkheid niets te wensen over: een CMS was voor amateurs, voor mensen die het zichzelf makkelijk willen maken… “Als mijn moeder of grootmoeder haar eigen site zou willen maken, zou ik haar aanraden om een CMS te gebruiken. Maar anders, nooit!” Op dat moment begreep ik dat ik het monopolie van de leverancier in het gedrang bracht en vooral de comfortabele winst die de aanpassing van alle teksten, prijzen, nieuwtjes, foto’s enzovoort op de website hem zou opleveren. Het stond de klant natuurlijk vrij om een manier van werken te kiezen die hem totaal afhankelijk maakte van zijn leverancier en hem elk jaar veel geld zou kosten. Hij kon er zijn redenen voor hebben: geen tijd, te weinig middelen enz. Maar de klant niet eens over het bestaan en de voordelen van een CMS vertellen, dat ging te ver! En beweren dat CMS iets voor amateurs is, nou ja! Dat mijn reactie beleefd maar scherp was, had u al geraden.Olivier de Wasseige is afgevaardigd bestuurder van Defimedia, en al 20 jaar consultant en opleidingsdeskundige op het vlak van e-business en ict-services.

Olivier de Wasseige

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content