Het Belgische Nanocyl kan nanotubes letterlijk per ton leveren, dank zij een eigen industrieel prductieproces. Afnemers heeft het natuurlijk ook in de elektronica-industrie.

Op basis van het werk van professor Jànos B. Nagy aan de Universiteit van Namen en met de hulp van de universiteit van Luik heeft Nanocyl in Sambreville een productiesysteem opgebouwd dat vandaag ca. 40 ton koolstofbuisjes – carbon nanotubes – op jaarbasis kan leveren. Vandaag, want ma-naging director Francis Massin wil die capaciteit “meer dan verdubbelen, tot tien keer meer.” Opgestart in 2002 als een spin-off van de universiteit van Namen, staat het bedrijf bij de absolute wereldtop van nanotubeproducenten. “We verzenden elke maand een container naar Azië,” stelt Massin, die daarbij kan rekenen op meerjarencontracten.

Industriële schaal

Sinds 2003 ontwikkelt Nanocyl op eigen krachten zijn ‘catalytic carbon vapour deposition’ productiemethode (de buisjes worden gevormd door de neerslag van een koolstofgas – acetyleen – op een katalysator), waardoor het bedrijf op industriële schaal koolstofbuisjes kan leveren. Die producten kan Nanocyl bovendien geheel aan de noden van de klant aanpassen, inclusief hulp bij het creëren van de afgeleide producten. Zo worden de Nanocyl-producten vandaag al aangewend als toevoegingen aan een rits producten zoals brandvertragende kabelisolatie, brandstofslangen, versterkingselementen in composietmaterialen, zelfs in metalen en papier. Samen met “een Japans bedrijf hebben we een ‘papier’ ontwikkeld op basis van koolstofbuisjes voor het afschermen van EMI [elektromagnetische interferentie, veroorzaakt door de circuits in elektronische appartuur, nvdr.],” waarvoor anders doorgaans zware metalen worden gebruikt.

Vanzelfsprekend heeft Nanocyl ook een breed gamma producten op elektronisch gebied, onder meer voor chipverpakkingen. Nanocyl is tevens betrokken bij ‘field emission flat panel display’ technologie, transparante geleidende filters (voor aanraakgevoelige schermen) en ‘new generation’ geheugenchips. Vandaag wordt ca. 70 procent van de omzet in de elektronica gegenereerd, rekent Massin voor, maar er bestaan in wezen geen grenzen aan de toepassingsmogelijkheden van nanoproducten. Massin onderstreept ook uitdrukkelijk dat bij een normaal gebruik die nanoproducten geen bijzonder gevaar vormen. “De polemiek als gevolg van de asbestproblematiek werd door het onderzoek van Donaldson uitgeklaard,” stelt Massin. “Koolstofbuisjes vormen overigens hooguit 0,2 tot 2 procent van een product […] en zijn steeds sterk gebonden aan andere producten. […] Testen op schuurplekken hebben aangetoond dat er geen koolstofbuisjes vrijkomen, terwijl bij hoge temperatuur koolstofbuisjes zoals steenkool gewoon verbranden.” Dat laatste is dan ook een zorg minder als dergelijke producten in bijvoorbeeld een verbrandingsoven terechtkomen.

Wereldwijd

Bij Nanocyl zijn ca. 25 van de 50 personeelsleden actief in onderzoek en ontwikkeling, in samenwerking met “nog acht tot tien keer meer personen bij de klanten en in Europese projecten.” Vandaag heeft Nanocyl agenten in Japan, Singapore en Zuid-Korea, “waar het bedrijf meer dan 80 procent marktaandeel heeft.” Het privé-bedrijf – “we overwogen een beursgang, maar gezien de economische toestand is dit niet het geschikte moment” – zit trouwens in een kapitaalronde om zijn wereldwijde aanwezigheid uit te breiden en het ontwikkelen van producten te financieren. “Het kan immers 18 maanden tot drie à vier jaar duren eer een product volledig is ‘gekwalificeerd’.” Nanocyl kan daarbij rekenen op de steun van de Société Régionale d’Investissement de Wallonie, naast andere gereputeerde investeringsmaatschappijen. “Wij zijn duidelijk voorbij de fase van risicokapitaal en zitten volop in de productiefase. De uitbreiding van de productie kunnen we trouwens geheel via de banken financieren.” Het doel? “We zijn wereldwijd nummer twee en we willen nummer één worden!” Zo simpel is dat!

Guy Kindermans