Te weinig vrouwen in de ict en last van een ‘glazen plafond’? Toch wil Ada Sekirin, ICT Woman of the Year 2013, niet horen van zelfs maar positieve discriminatie. Wees goed en wees ambitieus, maar zorg ook voor rust en aandacht voor de maatschappij – dat zijn de leidraden van een ict-vrouw die niet meteen alles in de schoot werd geworpen.

Met een naam die voluit Ada Vladimirovna Sekirin luidt, zal de Russische afkomst van de nieuwe ICT Woman of the Year niet verbazen. Geboren in 1961 in de toenmalige Sovjet Unie, emigreerde Ada Sekirin op 17-jarige leeftijd met haar familie naar België, nadat haar vader – een psychiater – wat hem werd gevraagd te doen in zijn instelling niet kon verzoenen met zijn medische ethiek. Het maakte dat Sekirin tussen het ogenblik van de aanvraag tot emigratie en het vertrek zelf, op school en in het leven aan den lijve ondervond wat het betekende te worden uitgesloten, uitgescholden en volkomen geïsoleerd te zijn. Ook na haar aankomst in ons land was het doorbijten in een omgeving waar ze de taal niet kende, maar die ze wel met vaste wil leerde. Ze moest elk woord na woord opzoeken in het woordenboek, maar die dissertatie van één pagina in het Frans schrééf ze! Goed voor een doorzettingsvermogen dat haar hielp om een jaar eerder dan gepland haar diploma middelbaar onderwijs te behalen voor de Examencommissie (middenjury).

ICT, nieuw en opwindend

Nadien volgde de keuze van een hogere studierichting, en dat werd bij eliminatie – nog steeds omwille van de taal kwamen taal- en menswetenschappen niet echt aan bod – informatica aan de ULB. We schrijven eind jaren zeventig, begin jaren tachtig, met een informatica die zowel nog in termen van ponskaarten, assembler en mainframes denkt, maar ook al aan mini’s en zelfs microcomputers. En aan dit nagelnieuw departement studeerden toen toch wel 10 à 20 procent meisjes.

Afgestudeerd vond ze een baan bij Petrofina, maar dat bleek een vervelende bedoening. Omdat ze tevens merkte dat ‘freelancers’ meer verdienden, zegde Sekirin dan ook na twee jaar die job op om zelf freelancer te worden. Ondertussen had ze haar tijd niet verloren, maar had ze twee jaar bedrijfsbeheer op de Solvay business school gestudeerd. “Een belangrijke hulp, want in Rusland was er helemaal geen sprake van een ‘economiecultuur’, en die cursus was dan ook erg belangrijk om bijvoorbeeld het kapitalisme te begrijpen, de werking van de beurs en dergelijke.” Vervolgens werkte ze jarenlang bij de Generale Bankmaatschappij, waar ze ietwat toevallig – “datamodellen waren mijn ding” – in het eerste project rond datawarehousing, bestemd voor de marketing afdeling, rolde. Gevraagd of dat als vrouw niet moeilijk was, stelt Ada Sekirin meteen, met absolute en overduidelijke stelligheid, “nee, ik heb nooit problemen gehad door vrouw te zijn. Integendeel, het was een enorm voordeel, want ik kon twee registers bespelen, mijn competentie en het wat meer vrouwelijk zijn, met meer luisterbereidheid.” Wel moest ze leren de stuursheid in het gedrag van de Rus wat te verzachten.

Een kantoor met freelancers

Ondertussen was Ada Sekirin ook medeoprichtster van een bedrijf van freelancers geworden. Nog een uitvloeisel van een oefening aan de Solvay business school, realiseerde Sekirin het idee om “meerdere freelancers samen te brengen als in een advocatenbureau. Samen konden we elkaar helpen de periode tussen twee projecten te overbruggen en helpen elkaar wat te verkopen.” Dat laatste was niet zo makkelijk, klinkt het wat lacherig, want “je moet tegelijk enthousiast over het nieuw project klinken, als met een ‘niet voor dat geld’ houding de boot afhouden met het oog op een betere verloning.” Samen met enkele andere consultants bij de Generale Bankmaatschappij werd dat dan Flux Consulting.

Dat bedrijf groeide wel, maar dan in het bijzonder de datawarehousing-tak waar Ada Sekirin zich op toelegde. Daarin speelde ongetwijfeld haar meer pragmatisch gerichte houding ten opzichte van datawarehousing een rol. “Je had toen twee stromingen in datawarehousing. Zeg maar de puristen die tot het uiterste toe de concepten van Bill Inmon beleden, en degenen die Kimball volgden, met data marts en meer gerichte dataverzamelingen.” Mordicus alle elementen op een eenduidige en allesomvattende wijze definiëren, acht Sekirin te moeilijk en uiteindelijk te duur voor wat het aan voordelen biedt. Meteen kan dat ook als een waarschuwing gelden voor de data scientists die vandaag met ‘big data’ aan de slag gaan. “Pomp die datasets vol met de data zoals die zijn, en geef die pas een structuur wanneer die nodig is voor een specifiek doeleinde.”

Naar het manegement

Dan werd Flux Consulting overgenomen door Business&Decision (B&D) en belandde Sekirin in het management. Niet meteen voluit – ze bleef nog een poos een paar dagen per week consultancywerk doen – want het vereist wel een andere mindset. “Als freelancer trek je alles naar jou toe, om onmisbaar te zijn, terwijl je als manager moet kunnen delegeren.”

B&D groeide, onder meer door overnames in Luxemburg en Nederland, maar ook in andere landen, zoals Rusland, en door een goede neus te hebben voor nichemarkten die rijp waren om te worden geplukt. Zo ging men van datamining naar crm, en van bi naar onder meer risk management, en werd ook de richting van life sciences ingeslagen. Door die diversificatie en door wat voorzichtigheid in de groei, kon het bedrijf de crisis doorkomen. “B&D is ook altijd sterk gericht geweest op de businesskant van de klanten, ook als ons dat soms tussen twee vuren bracht: tussen het ict-departement en de business afdeling die sneller wou gaan dan het ict-departement.”

Vandaag werkt Sekirin meer op een regionaal, landenoverstijgend niveau in B&D, met onder meer nu ook de verantwoordelijkheid wat orde op zaken te stellen in Duitsland.

Aanpasbaarheid boven alles

Ada Sekirin maakt ook werk van meerdere nationaliteiten en achtergronden van werknemers binnen het bedrijf. Naast expertise primeert hierbij de mate waarin de persoon zich kan aanpassen, en dat geldt voor iedereen, ook de Belgen. “Wie komt, past zich aan aan de andere,” klinkt het, evenals “Wie goed is, is goed, ongeacht zijn kleur.” Of haar kleur. In het bedrijf zijn er afhankelijk van de sector en activiteit toch 30 tot meer dan 50 procent vrouwen. En ook hier klinkt Sekirin uitermate stellig: “Nee, er is géén positieve discriminatie, want ook dat is discriminatie!” Evenmin ziet ze heil in quota en dies meer, want “iedereen heeft dezelfde rechten. De wet moet gelijk zijn.” Problemen voor vrouwen om door te stoten naar hogere posities heeft “vaak veeleer te maken met een gebrek aan ambitie.” Of wellicht met een groter verlangen het team vlot te laten werken, dan voor de eigen belangen op te komen. Maar duidelijk is Sekirin wel op dit punt: geen discriminatie in beide richtingen!

Geen 25 uur dag

Met een dermate druk beroepsleven zou je haast denken dat er geen tijd meer is voor nog wat anders in het leven. Maar dat is er zeker, naast haar gezin met in totaal vier afgestudeerde kinderen. Zo houdt Ada Sekirin van muziek en heeft ze nog optredens met folkloristische liederen gedaan. Sinds een aantal jaren werd ook haar interesse gewekt in oosterse filosofieën en daar is ze vandaag nog steeds een vurige student van. In het bijzonder het Tibetaans boeddhisme boeit haar, waarbij ze veel heeft geleerd uit de geschriften van Matthieu Ricard, een Franse bioloog en Tibetaanse boeddhist, als bruggenbouwer tussen Oost en West.

“Tijdens de crisis sliep ik slecht en het Boeddhistische denken heeft me toen geholpen. De indruk dat je geen tijd hebt, komt door de geestelijke beroering. Als je die kan afbouwen, creëer je ruimte.” Sekirin mediteert en vraagt ook aandacht om de rol van ict in de maatschappij te overwegen, om vragen te stellen over consumptie, vooruitgang, geluk, welzijn… Een bijkomend voorbeeld van aanpasbaarheid, en allicht eens te meer een les die werd geleerd uit de ervaring van wie verkaste van land en cultuur.

Guy Kindermans