Zet 41 it-managers vier dagen samen op een eiland, geef ze een koersfiets en ze trappen het equivalent van vijf keer de Mont Ventoux. ‘Go further, faster’ was het motto van Netapp on the Bike 2009.

Sommigen hadden hun eigen fiets bij, iemand had zelfs een massagetafel mee op het vliegtuig geduwd, maar de meeste andere it-managers hadden voor het outsourcingmodel gekozen. Mallorca is immers het fietseiland bij uitstek en nogal wat oud-wielrenners hebben er een verhuurwinkeltje geopend. Ook in onze stek een Zwitser die overigens alleen Duits praatte. Mallorca is dan ook een Duitse enclave binnen de Balearen. Fietsvriendelijk volkje ook, wagentoeters gesmoord, geduldig tuffend achter een peloton geeltruien die onder een vaak bewolkte, bijwijlen zonnige, maar minstens 20 graden warme natuur bolden. Niet zomaar, er waren drie trainingsritten aan vooraf gegaan, in de Vlaamse Ardennen in Oudenaarde, in de echte Ardennen in Spa en in Chimay waar er grensje-over werd gespeeld tussen België en Frankrijk. Samen goed voor meer dan 2.800 hoogtemeters. Een ideale voorbereiding onder de meer dan deskundige en humorvolle leiding van Marc Monbaillieu, niet alleen een begenadigd klimmer, maar ook de it-manager van het Algemeen Ziekenhuis Maria Middelares van Gent. Hij deelde de 41 it-managers in een groep ‘rappe’ en een groep ‘knappe’ fietsers in. Voor sommigen was het moeilijk kiezen…

Truitjesponsors waren Netapp, IBM, VMWare, Uptime, Input4you, Ricoh, 3action en Ahrs. En meteen de beuk erin, dag één programmeerde de eerste honderd kilometer en 1.500 hoogtemeters naar de vuurturen, de cap de Formentor. ‘Een hemels zicht’, zucht één van de it-verantwoordelijken. Bergaf ging sommigen beter af dan bergop, én omgekeerd, zo blijkt. Driehoekige gevaarsborden wijzen automobilisten op de mogelijke komst van fietsers. Op sommige wegen mogen tweewielers dan weer helemaal niet naast elkaar rijden. Dat is het geval op de Coll de Honor, een pittige heuvel van 13 kilometer die echter nooit meer dan 6 procent klimt. Sommige it-managers, opvallend veel uit de ziekenhuissector, zijn echte berggeiten. Die mannen vliegen naar boven alsof ze door een wesp gestoken zijn. Die vrijdag hebben we alweer 135 km in de benen.

Het echte zwoegwerk is echter voor het weekend, op zaterdag trekken we naar de hoogste top van Mallorca, de Puig Major. Eerst voor de tweede keer de Coll de Sa Batalla op, op weg naar het klooster Luuc. Enkelen rijden verkeerd en willen nog snel een schietgebedje meepakken. Op naar de Coll de Cals Reis, om dan tien kilometer vervaarlijk te dalen, tegen 6 à 8 procent door de haarspeldbochten. De vingers doen pijn van het remmen, anderen vliegen naar beneden, letterlijk zelfs, want schaafwonden wordt één van onze snelheidsduivels zijn deel. Daar wacht een prachtig toeristisch dorpje Sa Calobra, bij de kust, heerlijk genieten, even, want zo meteen moeten we die 10 km weer klimmen. Hemeltje, het zweet gutst van het aangezicht. En we zijn nog niet eens halfweg! Kromgebogen naar de Puig Major, beetje donker bibberen door een lange tunnel. Je kan er niet helemaal tot op de top, dus dalen we nog eens 14km en kruipen dan opnieuw naar boven, tegen gemiddeld 6 procent. We hebben inmiddels 145 km in de benen en 3.000 hoogtemeters. Ik kruip die avond om halftien onder de wol, het zuur sluipt nog door de benen.

Zondag, letterlijk zon-dag, we klefferen nog een laatste keer naar de vuurtoren en genieten dan van een heerlijk terrasje in Pollenca. Die it-managers zijn geen gewone gasten, het zijn de Flandriens van de bedrijven, de zwoegers en zweters van de ondernemingen. Business & IT alignement? Alvast allen op één band, een fietsband deze keer.

Luc Blyaert