Onze marketingassistente legde vrijdag een artikel uit de Data News Working in ICT op mijn bureau. “Een reactie op uw verhaaltje van enkele weken geleden”, zei ze een beetje bedeesd naar haar schoenen kijkend waarna ze onmiddellijk weer verdween. Vreemd. Normaal is ze altijd even vrolijk en enthousiast en heeft ze zelf al lang haar mening klaar die ze altijd graag met een grapje erbij toelicht. Nu niet.

Het gaat om een aantal reacties die de journalist bij elkaar sprokkelde over een opiniestukje over de herinvoering van de 40-urenweek met als doel de concurrentiekracht van de ict-dienstverleners te verhogen wat ik enkele weken geleden in hetzelfde Data News schreef.

Niet zo interessant dacht ik terwijl ik de laatste pagina scande. Iedereen mag natuurlijk zijn opinie hebben. Niets mis mee.

Bart Steukers van Unisys bijvoorbeeld ziet meer heil in het aanpassen van het salaris van werknemers aan de energie die ze ten berde brengen voor het bedrijf en wil de oudere werknemers iets laten inleveren ten voordele van de jongeren. Noch hij, noch de journalist in kwestie heeft blijkbaar mijn opiniestukje van januari 2013 gelezen waarin ik pleit voor solidariteit tussen oudere en jongere werknemers via het omvormen van de traditionele lineaire salariscurve naar een Gausscurve.

Ronny De Goedt en Siska D’hoore van Getronics zien dan weer de oplossing in geitenwollen-softie methodes zoals het invoeren van ‘new way of working’ (nwow) concepten. Hadden ze het even opgezocht, ze hadden zeker teruggevonden dat ik in 1999 met mijn SAP-hostingbedrijf The Vision Web een nwow avant-la-lettre implementeerde in een grand café in Leuven. In 2009, toen wij Ordina België hadden uitgebouwd tot 750 werknemers, consolideerden we onze kantoren in een modern state-of-the-art nwow-concept dat hiervoor nog wekelijks als referentiesite wordt gebruikt. Been there, done that. Maar geloof me, hiermee alleen gaan we het niet meer redden. Ooit zei een minister: “de staatsschuld is er vanzelf gekomen en zal vanzelf wel weer verdwijnen”. Dit toepassen op onze verloren concurrentiepositie t.o.v. buitenlandse dienstverleners is dagdromen – nee, met vuur spelen.

Toen las ik verder. Aan het woord was Leen van Lierde van ACLVB die niet gehinderd door enige kennis van noch ervaring in de sector vindt dat er geen aantoonbaar bewijs is dat meer uren ook meer productiviteit oplevert. Het business model van een dienstenbedrijf is nochtans vrij simpel: [gepresteerde uren X tarief] minus de (salaris)kosten = het resultaat. Als er meer uren worden gewerkt vertaalt zich dat dus rechtstreeks in een lastenverlaging bij de klant. Ik dien deze eerstegraads algebra niet verder te verduidelijken denk ik.

Maar dan komt Koen Dries aan het woord in een korte passage van respectloze persoonlijke laster aan mijn adres en dat van het bedrijf waar ik momenteel gedelegeerd bestuurder ben. Ik ben verbijsterd. Ik heb de man nooit gezien. Hij mij ook niet. Waarom doet hij dit?

Koen Dries is nationaal secretaris van LBC, zeg maar de Rudy De Leeuw van de bediendenvakbond. Een Zonnekoning die zich alles kan permitteren en zich veilig verschuilt achter zijn muur zonder rechtspersoonlijkheid. Vastgeroest in het model van vakbond 1.0 en die – volgens insiders – niet in staat is zijn organisatie te moderniseren naar versie 2.0 en daarmee zijn medewerkers, de economie en de toekomst van de volgende generaties gijzelt.

De schrik van elke personeelsdirecteur in België. Een man waarvoor je moet opletten, zegt men mij. Het doet mij niet veel.

Ook Google is Koen Dries blijkbaar vreemd. Niet dat ik zo’n publiek figuur ben. Ik hou er eerder van mij zoals “in de koers” te bewijzen “met de trappers” en resultaat te leveren in plaats van erover te spreken. Een simpele search had echter wel mijn track record opgeleverd en dan had hij gezien dat het bedrijf waar ik sinds 2,5 jaar als ceo werk een gigantische turnaround heeft doorgemaakt en jaarlijks tussen de 70 en 80 nieuwe jonge medewerkers aanwerft.

Ik neem het de journalist kwalijk dat hij geen bronnen heeft gecheckt en dat hij persoonlijke en lasterlijke verklaringen overneemt zonder mij op zijn minst te contacteren voor een wederwoord.

Ik verafschuw Koen Dries die bewust en zonder enige vorm van menselijk respect probeert het imago te besmeuren van een persoon die hij nog nooit heeft ontmoet. Hij is de verpersoonlijking van de man die de dag na de nationale staking op elke voorpagina stond. De man die, verscholen achter een bivakmuts de kassei naar de politieman gooit om te raken, enkel om te kwetsen. Zonder zelf te weten waarvoor hij daar eigenlijk stond.

Gelukkig waren er deze week ook enkele positieve vakbondsgeluiden zoals de bereidheid tot onderhandelen over zondagswerk bij Bpost of het signaal van jonge vakbondsmilitanten dat de vakbonden aan verandering toe zijn. Want er moet echt wel wat veranderen om onze economie en onze competitiviteit terug op het goede spoor te zetten.

Hans Vets