Onze Young ICT Lady of the Year wordt door haar collega’s wel eens de ‘Jeanne d’Arc’ van Itineris genoemd, en dat is niet zonder recht of reden. Voor het parcours dat Karen De Smet op enkele jaren tijd aflegde, hebben heel wat mensen een decennium nodig. “Mijn sterke punt is dat ik én de business én de programmeurs begrijp.”

Onze fotograaf heeft nog maar net zijn beelden geschoten voor dit artikel of het is al duidelijk uit welk hout Karen De Smet (26) gesneden is. “Mag ik beslissen welke foto er gebruikt wordt in Data News? Gebeurt dat dan niet in overleg met de redactie?” Onze Young ICT Lady of the Year is duidelijk iemand die de touwtjes graag in handen neemt. Een dame ook die haar ambities niet onder stoelen of banken steekt. “Ik ben ambitieus, ja. Ik wil een mooie carrière opbouwen. Dat ik deze prijs win, sterkt me alvast in de overtuiging dat ik op de goede weg ben. Na drie jaar hard werken is dit de kers op de taart.”

De Smet studeerde af als handelsingenieur, en als je haar toen zou verteld hebben dat ze in de ict-sector terecht zou komen, had ze je weggelachen. “Mijn vrienden vinden het nog steeds bizar dat ik voor een bedrijf werk dat gespecialiseerd is in erp-oplossingen. Terwijl ik het gewoon erg interessant vind. Heel wat mensen denken dat ik voortdurend met technische dingen bezig ben, maar dat klopt niet. Het functionele is even belangrijk. Ict is helemaal niet zo nerdy als velen denken.”

Begonnen als ‘functional consultant’ klom Karen razendsnel op tot project manager en werd ze verantwoordelijk voor de uitrol van een nieuw en cruciaal erp-systeem bij energiegigant E.ON in Nederland. Een belangrijk project voor Itineris, dat steeds nadrukkelijker buiten de landsgrenzen kijkt. “Ik denk dat ik heel snel veel kennis heb opgedaan, en dat is niet onopgemerkt gebleven”, analyseert de jongedame.

“Toen ik aan de slag ging bij Itineris, werkte ik binnen het financiële domein. Uit eigen beweging heb ik er billing bij genomen, en ben ik me gaan verdiepen in de frond-end van onze softwareprocessen. Als je die dingen onder de knie hebt, kan je gemakkelijk ‘cross domein’ worden ingezet voor een project. Dat is dan ook gebeurd, aanvankelijk nog voor kleine projecten, later voor grotere. Zo blijf je natuurlijk maar bijleren.”

“Wat ook zal meegespeeld hebben, is dat de klanten tevreden waren. De klanten die mij in de top-drie van de ‘Young ICT Lady’-contest gestemd hebben (lacht). Nog belangrijk is dat ik goed kan communiceren. Er werken heel wat slimme mensen in de it-sector, maar jammer genoeg krijgen velen hun boodschap niet verkocht. Laat dat nu net iets zijn waar ik wél goed in ben. Ik kan de cruciale vertaalslag maken tussen business en programmeur. Ik kan de klanten meekrijgen in het verhaal, en hen in de richting duwen die best is voor hen. Dat moet mijn collega’s bij Itineris zeker zijn opgevallen.”

Emotioneler

“Of vrouwen beter communiceren dan mannen? Dat vind ik een te sterke veralgemening”, klinkt het. “Vrouwen brengen hun boodschap wel op een andere manier. Ze bewaren de afstand en zijn pragmatischer. Dat voel je tijdens vergaderingen waar bijna enkel mannen rond de tafel zitten. Kerels bijten zich sneller vast en reageren emotioneler. Terwijl de vrouwen sneller op zoek gaan naar een consensus.”

Niet dat Itineris een zuivere mannenwereld is, wel integendeel. “Eén op de vier werknemers is van het sterke geslacht. Ik vind dat best veel. En opmerkelijk: één op de twee projectmanagers is een dame. Heel wat vrouwen bekleden hoge posities binnen het bedrijf. Het is dus niet zo dat mannen sneller kunnen doorgroeien. Wat dat betreft verlopen de zaken erg correct.”

“Er is wel een verschil in de manier van profileren tussen de beide geslachten. Ik ben een harde en gedreven werker, en geef me altijd voor de volle 100 procent. Op die manier heb ik me toch wat in de kijker gewerkt. Met als resultaat dat ik snel het vertrouwen genoot van mijn mannelijke collega’s.”

“Bij de klanten heeft men nog wat meer reserves ten opzichte van jonge vrouwen, dat merk ik wel. De nutssector is al evenzeer een mannenwereld als de ict-branche. Elke keer wanneer je als jonge vrouw bij een nieuwe klant arriveert, wordt er toch even geslikt. Die mensen tonen dat niet hoor, maar je merkt het wel. En dan moet je dubbel zo hard je best doen om hen te overtuigen. Op zich is dat natuurlijk ook een uitdaging (lacht).”

Karen De Smet kreeg haar enthousiasme allicht mee van kleins af aan. Haar vader is immers een ondernemer die over heel wat doorzettingsvermogen lijkt te beschikken. “De wil om er voor te gaan is een familietrek, het zit in ons karakter, we hebben het met de paplepel meegekregen.”

Twitter

Zo gedreven als De Smet is in het professionele leven, zo chaotisch en nonchalant is ze in de privésfeer. “Mijn persoonlijke agenda is een rommeltje”, geeft Karen toe. “Ik verblijf vaak in het buitenland, en het is erg moeilijk om alles georganiseerd te krijgen. Bij het managen van een project moet je alles onder controle hebben, moet je een strikte planning volgen, en moet je je deadlines respecteren. Wel, in mijn privéleven wil ik dan tot rust kunnen komen. Dan moet er niet te veel vastliggen: ad hoc-beslissingen zijn prima. Tijdens mijn studententijd was dat net zo. In het dagdagelijkse leven was ik alles behalve georganiseerd, een echte sloddervos zelfs. Maar kwamen de examens er aan, dan kon ik het geweer ook meteen van schouder veranderen.”

Een Twitter-account heeft onze ict-lady niet. En op Facebook is ze eerder passief aanwezig. “Ik reageer wel, maar ik ga niets over mezelf posten. Ik vind het niet nodig om me op die manier te profileren, ik sta niet zo graag in de belangstelling. Dat men mij maar afrekent op mijn resultaten. Ik vind mezelf echt niet belangrijk genoeg om daar over te twitteren. Pas op: ik ben heel blij met mijn titel van Young ICT Lady, maar ik heb nog heel wat te bewijzen. Laat mij dus maar met mijn beide voeten op de grond blijven.”

Iemand met de ambitie van Karen De Smet denkt zonder twijfel al aan de volgende stap in haar carrière? “Niet noodzakelijk”, klinkt het nog. “De afgelopen drie jaar zijn zo snel gegaan, dat ik even tot rust wil komen, en dat ik nog wat kan groeien in mijn huidige functie. Het is nog te vroeg om de stap te zetten naar nog grotere projecten, of naar het aansturen van een team van projectleiders.”

“Anderzijds wil ik niet té lang met hetzelfde bezig zijn. Als ik nu al zou denken dat ik niets meer kon bijleren, dan zou ik allicht naar een andere uitdaging op zoek gaan. Vroeger ging ik er altijd van uit dat ik in het buitenland zou eindigen. En als die kans zich straks zou voordoen, dan zal ik ze zeker grijpen. Maar voorlopig hoeft het nog niet. Ik moet mezelf niet voorbij hollen.”

Frederik Tibau