Hij had me uitgenodigd voor een lunch. Dat betekende waarschijnlijk dat hij heel dringend iets van me nodig had. We zaten nog niet aan tafel of hij begon al.

“Ik heb werk nodig, PC.”

“Alles goed met jou, Paul-Etienne? Ik heb je lang niet gezien.”

“Ik heb dringend werk nodig, PC.”

“Toch niet voor het geld zeker, Paul-Etienne. Je hebt altijd goed geboerd. En een paar keer langs de kassa gepasseerd.”

“Ik moet iets om handen hebben.”

“Nu begrijp ik het. Je verveelt je. Heb je geen hobby?”

“Ik heb nooit tijd gehad voor een hobby. Altijd aan het werk!”

“En nu zit je daar ‘s morgens aan je computer thuis en er komt geen mail binnen. Tenzij wat spam, of een breaking news update van Data News.”

“Ik word gek van mijn vrouw. Ik kan ze wel vermoorden. De ganse dag dat gezaag aan mijn hoofd. Doe dit niet, doe dat niet. Gepensioneerd zijn is het grote zwarte gat, PC.”

“Je hebt het toch verdiend om het nu wat rustiger aan te doen.”

“Ik ben mezelf kwijt sinds ik op pensioen ben moeten gaan, PC. Ik ben niemand meer, niets meer. En je weet wat een trotse, briljante man ik ben.”

“En je vrouw, je werkt op haar zenuwen.”

“Neenee, zij werkt op mijn zenuwen.”

“Jullie werken op elkaars zenuwen. Dat is normaal, je was vroeger nooit thuis en nu loop je daar in de weg.”

“Hoe dan ook, ik heb werk nodig.”

“En aan welke job had je gedacht, Jean-Paul?”

“Ja, ceo natuurlijk. Ik ben altijd baas geweest, ik ga het nu niet voor minder doen.”

“Ah, ja.”

“Ceo bij een bestaand bedrijf, of bij één dat je zelf gaat oprichten?”

“Ik ben een huurling, PC, geen entrepreneur. Ik heb geen ideeën, geen creativiteit. Maar ik ben een goede manager, ik kan een bedrijf doen draaien. De mensen houden van mij. Van mijn krachtdadigheid, van mijn geestigheid.”

“Maar ze hebben je laten gaan.”

“Ja, ik was uitgekeken op die aandeelhouders, en we hebben een deal gemaakt.”

“Dat is niet wat ik gehoord heb.”

“Wat heb je dan gehoord?”

“Dat je gesmeekt hebt om je job te mogen houden, dat je akkoord was met de halvering van je salaris, en dat je..”

“Dat is niet waar, en het doet er niet toe.”

“Nee, het doet er niet toe.”

“Ik wil weer aan de slag.”

“Anders vermoord je je vrouw. En dat is tegen de wet.”

“Het was al lang gebeurd.”

“Bon, hoe moet ik je dit zeggen, Paul-Etienne.”

“Probeer het toch maar.”

“Ik ga heel duidelijk zijn. Er is niemand die jou in de hoedanigheid van ceo nog gaat aanwerven.”

“Wat?”

“Je hebt heel veel vijanden gemaakt, carrières gebroken, mensen beschadigd.”

“Dat is niet waar, ik ben altijd een echte team manager geweest. Altijd op de barricades gestaan voor mijn mensen. Ik heb een heel strikte ethiek en mijn mensen moeten mijn normen en waarden erkennen. Ik verdraag geen onethisch gedrag. Dat weet je. Iedereen respecteert mij.”

“Ik dacht wel dat je met die vraag naar werk ging afkomen, Paul-Etienne, en ik heb wat rondgebeld.”

“Ah, je bent al op zoek. Ik wist dat ik op je kon rekenen. Ik heb je vroeger ook goed geholpen.”

“Wanneer heb je me goed geholpen, Paul-Etienne? Doet er eigenlijk ook niet toe.”

“Bon, waar kan ik beginnen?”

“Zoals ik al zei, nergens. Toch zeker niet als ceo. Je bent verbrand. Of liever, je hebt jezelf verbrand. Ik denk dat je beter iets heel anders gaat doen.”

“Hoe bedoel je?”

“Misschien is het tijd om iets goed te doen voor de medemens, om je ethische principes in de praktijk te brengen.”

“Euh?”

“Je zit op een stevige zak geld, waar je toch niks mee kan doen. Je moet al heel lang en heel uitbundig leven om dat op te doen en je vrouw zal het ook niet op krijgen als ze naar de Avenue Louise gaat.”

“Waar wil je naar toe?”

“Word weldoener, zoals Bill Gates. Geef iets terug aan de mensen. Dat gaat je heel gelukkig maken. En je komt positief in de krant. De Paul-Etienne Foundation for Huppeldepup. Er zijn genoeg goede doelen. En je bent ceo. Uiteindelijk gaat het bij jou altijd om jouw ego, maar deze keer kan je er iets positiefs mee doen.”

“Waw, de Paul-Etienne Foundation. Op de foto met Bill Gates in de Financial Times. Breaking News op CNN. Een prachtig kantoor in La Hulpe.”

“En al die arme mensen die je kan voeden, helpen studeren,…”

“Ik zie mijn naam op het gebouw, in mooie klassieke letters. Een speciaal katern van L’Echo, van De Tijd. Een panelgesprek met Elio. Ja, dat is het, PC.”

“En je gaat niet de bak in voor moord op je vrouw.”

“Garçon, champagne.”

JAN FLAMEND, Management consultant, auteur en ceo van Valueselling.be. Na 10 jaar kruipt hij nu weer in de huid van zijn alter ego P.C. Huydevetters. Om de veertien dagen vertelt hij wat een headhunter zoal kan meemaken.

JAN FLAMEND