In oktober nam Eddy Feliers deel aan de 150 km looptocht in La Réunion en deed Gunther Desmedt de 700 km lange, non-stop mountainbike race in het Atlasgebergte uit. Beiden werken in de ict-sector en zoeken het steeds extremer. Is er een limiet?

“Ik moet aan duursport doen om me goed te voelen,” vertelt Gunther Desmedt (35). Hij ontmoette Eddy Feliers (40) vijf jaar geleden in Duitsland, tijdens Transalp. Dat staat bekend als één van de langste en zwaarste mountainbike-tochten in Europa: ruim 600 km, meer dan 22.000 hoogtemeters. Sindsdien hebben ze elkaar niet meer gezien, maar verlegden ze hun grenzen telkens opnieuw. Gunther Desmedt is nu vier jaar aan de slag als operations manager bij het Brugse it-management en consultingbedrijf HICT dat vooral in de ziekenhuissector sterk staat. Eddy Feliers uit Tervuren werkt al achtien jaar in de back-office van de it-afdeling van het sociaal secretariaat Groep S. Hij kreeg de loopmicrobe al vroeg te pakken. Als elfjarige liep hij illegaal, je moest twaalf zijn, de eerste 20 km van Brussel. Sindsdien heeft hij samen met zijn vader Yvan alle edities gelopen, volgend jaar zullen het er dus dertig op een rij zijn. Jaarlijks werkt Feliers minstens drie marathons af, soms vijf. Zijn snelste liep hij in Rotterdam, in 2u37, alstublieft. Zijn hart ligt echter bij de natuurlopen, trails in het jargon. En het ging harder dan ooit slaan bij de inschrijving voor de Grand Raid ‘Diagonale des Fous’, 150 km over twee vulkanen, goed voor een hoogteverschil van meer dan 9.000 positieve meters. Midden oktober begint hij samen met 2.300 deelnemers aan de tocht. 900 geven ergens onderweg op. De eerste loopt het parcours in bijna 22 uur, de laatste in 64 uur. Met een zak van acht kilo op de rug, eindigt Eddy Fellers als 213de in 36 uur 37 minuten. Hij heeft welgeteld een kwartiertje geslapen. “Ik heb altijd fysieke limieten gekend, bij de marathon weet je dat er rond kilometer 30 of 35 een mannetje met een hamer staat, maar mentaal was het nieuw voor mij. Over een pad van twee meter breed met aan beide kanten diepe afgronden ging ik knikkend met de armen gespreid. Na 30 uur lopen was ik mentaal helemaal weg.”

Pain has a name

Gunther Desmedt ging de voorbije jaren op zoek naar steeds forsere uitdagingen, zoals de Iron Bike in Italië (700 km in zeven dagen met 25.000 hoogtemeters) of de MTB-rally van Sardinië. “De organisatoren gaan er vanuit dat hoe minder deelnemers de eindmeet halen, hoe beter hun tocht was. Tja, op den duur begin je zo’n avonturen op te zoeken.” Midden oktober vertrekt Desmedt samen met zijn fietsmaat Tim voor één van de meest gekke MTB-wedstrijden, de Nature Raid Morocco, 700 km door het Atlasgebergte. Er zijn 24 deelnemers. Die kriigen 88 uur om het traject af te leggen. Veertien van hen halen de eindstreep: “Het was een goede editie.” Gunther Desmedt doet er 81u30 over. Hij heeft er ontzettend hard voor getraind met baanritten tot 300 km op een woensdag. Weken van 700 km fietsen zijn niet ongewoon. In het Atlasgebergte is het uitkijken naar de pijltjes van de organisatie en regelmatig rijden ze verkeerd, meer nog, hij verliest zijn maat Tim uit het oog. “Hoe kan je nu iemand verliezen in een woestijn?” vraagt Desmedt zich nog altijd af. Gelukkig heeft zijn maat een gps-toestel bij, “anders zaten we er nu nog altijd.” Er zijn negen checkpoints op het parcours. Ze moeten er verplicht drie liter water drinken. Ze spelen een hoop snoep, suikers, binnen, aangevuld met koolhydraatrijke voeding. En nauwelijks een levende ziel tijdens het hele traject. “Alleen in de woestijn, letterlijk, maar ik had nooit het gevoel dat we er door zaten”, aldus Desmedt. De thuisblijvers konden alles volgen op de blog, aangestuurd met korte berichten vanop de Blackberry. Ook bij Eddy Feliers werden tussentijden regelmatig op internet en mail geplaatst. Hij postte zelf verslagen op het forum van de ‘Kapucienenlopers.’: “Ik ben een freak, bij mij moet alles geregistreerd zijn. Ik hou het allemaal bij, kilometers, hoogtemeters, parcours…”

Allebei willen ze het ooit nog wel eens doen, niet noodzakelijk voor een betere tijd. De organisatoren verleggen het parcours altijd wel wat, zodat er geen vergelijkingen mogelijk zijn. Heeft één en ander een positieve invloed op hun job in de ict-sector? “Je bent wel een stuk stressbestendiger. Je analyseert, focust en zoekt evenwicht,” vindt Gunther Desmedt. De sportzak is echter nooit ver weg. Ook de grens niet, ook al is ‘de goesting’ na de vermetele tocht wel even over. Maar dat duurt nooit lang. Op naar de volgende uitdaging? Is er grens? “Er zal er wel een zijn, maar waar die ligt? Geen idee,” lacht Eddy Feliers.

– Verslag en foto’s van de Grand raid ‘Diagonal des Fous’op www.kapucienenlopers.be

– Filmreportage op: http://tvsports-nature.com

– Verslag en foto’s van de Naturaid Marocco op http://naturaidmarocco.blogspot.com

Luc Blyaert