‘Het telefoontje zette mijn wereld stil’, schrijft Saskia Van Uffelen, Data News ICT Woman of the Year 2011, in haar blog over de ratrace van het leven. Dat telefoontje ging over de hartstilstand van een medewerker die de kaap van de 40 jaar niet haalde.

Het was een bijzonder warme zomer in 2001 toen ik met mijn zus Marleen in de tuin samen de nacht inbabbelde. Marleen was 36, was altijd een vuurkorf geweest, een brok levenslust, had een enorme vriendenkring, werkte lang ook voor Artsen zonder Grenzen in onvriendelijke regio’s in Pakistan en Roemenië. Haar dagen waren echter geteld, toen die zomer van 2001, want bloedkanker was het verdict. Zij die altijd zo op haar onafhankelijkheid stond, was plots breekbaar en verslagen. Dat ze de volgende dag onder de trein zou springen, vertelde ze me. Dat het verder zo geen zin meer had. Dat het vuur weg was.

Marleen bleef bij me slapen, nam de volgende ochtend afscheid terwijl ik haar nariep dat ze geen domme dingen zou doen, toch? Twee uur later kwam het telefoontje, dat mijn zus zich onder de trein had geworpen.

Drie jaar later liep ik in Antwerpen met de Olympische toorts, na Gaston Roelants en Jean-Michel Saive. De Olympische Spelen begonnen in Athene op 13 augustus, precies dezelfde warme zomerdag. Ik droeg de fakkel opdat mensen het vuur zouden behouden, doorgeven en koesteren. Niet alleen in moeilijke tijden, maar ook en misschien vooral in succesvolle periodes.

Ik heb sterke managers zien huilen tijdens een lunch omdat hun vrouw pas overleden was aan kanker. Overladen met schuldgevoelens omdat ze te weinig aandacht hadden besteed, altijd weg waren, in het vliegtuig, zakenreizen weet je wel. Managers, die bijna dagelijks moeten rapporteren welke omzet ze zullen halen, die hun kinderen amper zien opgroeien.

Frank Van Massenhove kwam op de proppen met de ‘chief happiness officer’ als vervanger van de hr manager, maar het was en is vooral zijn enthousiasme dat de organisatie en dus zijn medewerkers dreef en drijft. Het is dat energierijke vuur dat we graag ontvangen, kunnen en moeten doorgeven. Het is niet ‘even blijven stilstaan en dan weer doorgaan’. Rugzakken vullen kan iedereen.

Ik geef grif toe dat de ratrace ons allen te grazen heeft, meer dan eens en meer dan ons lief is. Dat we elk jaar ook goede voornemens maken – nu pakken we het anders aan – maar dat de kolkende stroom ons toch meesleurt. En toch, organisaties en biotopen draaien om mensen. ‘Technology for a better world, innovations that could shape a better world’. Het zijn nobele, vaak commerciële, maar inderdaad wel meer bijzonder interessante toepassingen die het leven – niet alleen het onze, maar ook van anderen in de derde en vierde wereld – een betere inhoud kunnen bieden.

‘It’s all about people’, mensen zoals jij en ik. Niet onder hitsige vlaggen en in enggeestige kerktorens. Wel met open vizier.

Ik ben redelijk optimistisch want ik zie heel wat goede initiatieven ontstaan. Diepmenselijke opinies zoals van Saskia hebben alvast de verdienste dat ze de vraag naar de limieten van het bedrijfsleven opwerpen. We moeten er durven op doorgaan. Dat is ‘la guerre du feu’. Het vuur hebben we al lang. Weinig films kunnen zo’n aangenaam gevoel weergeven als het staren in vuurvlammen. We moeten het gewoon delen.

LUC BLYAERT, HOOFDREDACTEUR – LUC.BLYAERT@DATANEWS.BE