“Een Maeske, Paul.”

“Zeg PC, er ligt iets op mijn lever. Waarom like je mij niet, PC?”

“Heuh?”

“Ja, waarom like je mij niet?”

“Wij zijn al jaren maten, Paul. Ik ‘like’ je natuurlijk wel.”

“Ja, maar je ‘liket’ me niet.”

“Nu snap ik het, je wil dat ik je like op Facebook, en op LinkedIn.”

“Je hebt me nog nooit geliket, PC.”

“En dat vind je erg, Paul?”

“Ja, ik heb likes nodig. Ik wil dat iedereen me aardig vindt, en het ook meldt. Daarom zit ik trouwens op Facebook.”

“Kijk, Paul. Ik zit op LinkedIn en op Facebook om professionele redenen. Het zijn informatie-instrumenten. Het is een interessant platform om kandidaten te vinden. Liken doe ik met niemand.”

“Je kan mij toch liken, PC. Dat ziet iedereen dat je mijn kameraad bent.”

“Dan moet ik iedereen beginnen te liken, Paul. Dat is niet doenbaar.”

“Ik heb je al een paar keer geliket, PC.”

“Dat heb ik gemerkt, Paul. En dat is tof van jou.”

“Waarom kan je mij dat plezier niet doen, PC? Het zou heel veel voor mij betekenen.”

“Er is toch iets aan die hele Facebookhandel dat me mateloos ergert, Paul.”

“Wat dan, PC?”

“Al die zielepoten die om aandacht smeken. Ik heb het nu niet over jou, Paul. Al die oenen die hun prachtige kinderen tentoonspreiden, hun schitterende vakantiefoto’s etaleren, hun briljante ideeën moeten communiceren. Ik denk dan wel eens ‘who the fuck cares?'”

“Dat is een hard oordeel, PC. Iedereen heeft recht op aandacht. Zonder positieve aandacht van de medemens is het leven de moeite niet waard.”

“We hebben duizenden jaren geleefd zonder Facebook-likes, Paul.”

“Vroeger is vroeger en nu is nu.”

“Gisteren zag ik op Facebook een mooie, intimistische foto van een dame en haar dochter, in een innige pose. De likes waren talrijk, de reacties heel luidruchtig, van hard kirrend, “zooooo mooi!!!!!,” tot “hopeloos jaloers”. Als je je afvraagt wat die dame beweegt tot zulk een emotioneel exhibitionisme, dan kom je snel tot de hypothese dat ze vooral uit is op de naijver bij haar vriendinnen. Zie eens hoe perfect gelukkig ik ben, en wat een triestige losers jullie zijn. Haar plezier ligt in de jaloezie die ze opwekt. Facebook is een medium dat mensen depressief maakt.”

“Dat snap ik niet helemaal, PC. Daar heb je precies lang op zitten kauwen.”

“Doet er niet toe, Paul. Dat moest er even uit.”

“Nog een pintje?”

“Tuurlijk. Voor Facebook waren wij toch al vrienden, Paul. Je weet dat ik je graag heb, dat ik je humor en je intelligentie waardeer. Heb ik altijd gedaan. Daar verandert die geldmachine van Zuckerberg toch niets aan.”

“Dat is wat ik wilde horen, PC. Ik zie je ook graag.”

“Maar ik ga je niet liken.”

“Zeker van?”

“Heel zeker, Paul. Ik ben een ouderwetse zak.”

“Allez, tis goed.”

DOOR JAN FLAMEND