Hij keek op zijn uurwerk en zag dat hij nog twee uur moest wachten. Twee uur. Dat was best nog lang. Hij was enigszins ontgoocheld door dit feit. Hij wou weg. Naar wat zo onderhand een wekelijks ritueel was geworden. In het kantoorgebouw naast het zijne hadden zijn collega’s, en die van andere bedrijven, de eerste verdieping professioneel gekraakt. Het is te zeggen, in dat gebouw stonden al een jaar enkele verdiepingen leeg en eind vorig jaar hadden enkele van zijn vrienden van de buurtbedrijven daar een eigen ‘conferentie’ verzonnen. Geen van de betrokkenen had de toelating gekregen om naar die grote vakbeurs in Amerika te gaan. Het was immers crisis. Daarop hadden enkele creatievelingen het idee opgevat om dan maar zelf een eigen interne conferentie te organiseren op die lege eerste verdieping van het kantoorgebouw. Van de personeelsdienst hadden ze de sleutel van die verdieping gekregen. En zo gezegd, zo gedaan. Er werd een kleine bescheiden conferentie opgezet. Het was eerder een reeks van voordrachten en workshops telkens voorbereid door één van de collega’s. De lokale pizza- en pita-shop werd als hofleverancier in het complot betrokken. De conferentie was een succes geweest. Leuke gesprekken en de afspraak dat je iets kwam brengen, dat je iets kwam delen.

Na de kerstvakantie was de herinnering aan de PP-conference (pizza/pita-conference) zoals ze ze waren gaan noemen, zo sterk dat men besloten had om het jaar in te zetten met een PP-nieuwjaarsdrink. De initiatiefnemers hadden de sleutel immers nog niet terug gebracht. En, hoewel het jaar nog niet ver gevorderd was, waren er nu toch al drie PP-events geweest. Telkens op de eerste verdieping, met pizza, pita, kennis, en vooral veel gelach en plezier.

Daar zat hij dan, te wachten op de PP-late-night-show, zoals het aankomende event heette. De sfeer was er helemaal anders dan hier, boven aan zijn flexdesk. Het was daar dat de inspiratie kwam. Het was daar dat de echte kruisbestuiving ontstond tussen collega’s en zelfs concullega’s. Daar keek men niet op een half uurtje.

Maar als hij heel eerlijk met zichzelf was, dan telde hij niet alleen de uren af voor de pizza en de pita, maar ook voor Pauline, die java-programmeur van dat andere bedrijf. Sedert die eerste conferentie met Kerstmis kon hij haar niet uit zijn gedachten zetten. En hij wist dat zij ook aan hem dacht. Anders had ze niet naar hem gelachen vorige week. En ze had hem bij zijn naam genoemd, toen ze samen de trap naar boven namen. Het kon niet anders. Voor hem was het nu de PPP-late-night-show. Hij had alvast zijn beste hemd aangetrokken. Elk detail was nu belangrijk. Hij stond recht, hing zijn badge rond zijn nek, en wandelde naar de overkant.

JENS PAS is adviseur bij samenwerkings- en motivatieproblemen en verhalenverteller