ELKE GELIJKENIS MET BESTAANDE WERKOMSTANDIGHEDEN IS LOUTER TOEVALLIG.

Een paar minuten geleden zag ik een rij lachende gezichten voor mij staan. Ondanks de jetlag, in hun zwarte of blauwe pak dat scherp afstak tegen een wit overhemd, deden ze hun best om alert te blijven en een goede eerste indruk te maken, en zelfs hun vastberadenheid te laten voelen om enige onzekerheid te verbergen. Ik heb hen geobserveerd. Sprankelende ogen van nieuwsgierigheid of misschien wel van angst, dat kan ik eigenlijk niet goed zeggen. Elke keer wanneer ze aankomen, hun body language ietwat aarzelend, beginnen ze hun missie met een rondleiding langs alle verdiepingen. Als mijn kantoor open staat, houdt hun team leader of projectmanager die verantwoordelijk is voor hun ‘inductie’ even halt om hen voor te stellen. Deze scène moet u zeker bekend in de oren klinken.

Na een korte ‘meet and greet’, waarbij zij eerbiedig en zelfs scrupuleus luisteren naar mijn boodschap waarin ik hen welkom heet en veel moed toewens, gezien het belang van hun taak, zag ik hen verder gaan en liet ik me in hun pak glijden: ik probeerde mezelf in hun plaats te stellen. Wie zijn ze en wat is hun motivatie? Wat zullen ze, naast de honderden coderegels die ze zullen schrijven en de massa’s eindeloze tests die ze zullen uitvoeren, nog onthouden van hun ervaring bij ons? Zullen we hen iets bijleren? Zullen ze bij ons troeven vinden om te evolueren of zal de balans die ze opmaken eerder matig zijn?

Of ze nu komen uit Bangalore, Mumbai, Chennai of een andere provincie van India, ze komen hier uiterst gemotiveerd aan, bereid om alles te geven om hun doelstellingen te verwezenlijken. Zij zullen enkele maanden of zelfs een jaar verblijven in Europa, en intussen enkele keren over en weer naar huis reizen om hun visum te verlengen. Een tijd lang komt hun gezin op de tweede plaats – vader, moeder, echtgenote, enz. Ze willen slagen, ook al weten ze niet echt hoe ze dat moeten doen. Ze hopen een aantal sleutels tot succes te vinden door naar hier te komen. Een reis door Europa vormt voor hen een noodzakelijke stap als ze willen vooruitkomen in hun bedrijf. De volgende stap is waarschijnlijk een missie naar de Verenigde Staten met misschien wel de mogelijkheid om een lokaal contract in de wacht te slepen. In het slechtste geval wordt het Dubai.

Onder begeleiding van een senior die al vertrouwd is met de westerse cultuur, ‘iemand’ die met succes heeft deelgenomen aan verschillende offshore-projecten en die respect verdient, zetten ze vanochtend hun eerste stappen in de wijken van Brussel om met het openbaar vervoer naar het werk te komen. Ook geen ritje op de motorfiets vanmorgen om te gaan werken. Wanneer ze ‘s avonds laat het kantoor verlaten, rijden ze misschien naar een appartement dat ze met enkele anderen delen en waar ze maaltijden koken met kruiden die ze hebben meegebracht in hun koffer – een voorraad kruiden die ze trouwens aanvullen bij elke ‘visa trip’, zoals ze zelf zeggen.

Wat is de motivatie van deze jonge afgestudeerden die zó graag willen voldoen aan de behoeften van hun klant, dat ze nooit ‘nee’ tegen je zeggen, tenzij je per ongeluk een beetje te ver gaat? Wie zijn deze ‘modelwerknemers’ die nooit klagen, die geen carrièreplan eisen, maar hard werken om een loopbaan te verdienen, die niet een hele middag bezig zijn met het kiezen van de opties van hun nieuwe bedrijfswagen en die er nog van kunnen opkijken dat ze een sortering op een geïndexeerd sequentieel bestand hebben geprogrammeerd terwijl ze eigenlijk op de hoogte zijn van de nieuwste technologieën.

Diezelfde werknemers zullen hoogst waarschijnlijk teleurgesteld geraken door de werkings- en rewarding-modellen van onze bedrijven, omdat ze vroeg of laat gaan beseffen dat hightech technologieën beheersen allesbehalve een garantie vormt dat ze carrière zullen maken. Zij zullen zich erbij neerleggen dat al die jaren dat ze bezig waren met hun hersenen te vullen en te oefenen, uiteindelijk niet zo belangrijk waren. Ze zullen al snel leren dat vaardigheden ontwikkelen, gaande van emotionele intelligentie tot politieke tactiek, minstens even belangrijk is – zo niet belangrijker. Voor velen onder hen zal het in vraag stellen van het meritocratiesysteem waarin ze werden opgevoed ongetwijfeld een moeilijke stap zijn. Als ze deze waardencompromissen weigeren, zullen zij allerlei carrièremogelijkheden zien passeren. Van hun missie in Europa en in België zullen vooral foto’s van Brugge, de afvaart van de Lesse, de Notre-Dame van Parijs en natuurlijk Walibi blijven hangen.

Wie moeite doet om in eerste instantie een compromis te sluiten en er in tweede instantie ‘plezier’ aan beleven, krijgt tal van mogelijkheden aangeboden in de reusachtige bedrijven waar ze tewerkgesteld zijn.

Ik zie hoe ze verder gaan, nog vol van een enthousiasme dat hen nog enkele maanden ver van huis zal houden.