“Kom, vertel mij eens een mop, Johan.”

“Dat is een rare opdracht bij een sollicitatiegesprek, mijnheer Huydevetters.”

“Doe het toch maar.”

“Wat ga je daar mee willen te weten komen?”

“Dat vertel ik je als ik de mop gehoord heb.”

“Oké. Drie vrouwen waren over hun man aan het klagen, en ze vonden dat ze assertiever moesten zijn. Ze namen zich voor hun man beter te managen, en volgende week zouden ze terug samen komen om te vertellen hoe het gegaan is.

Een week later, de drie vrouwen staan weer aan het bushokje. De eerste vertelt: ‘Ik heb aan mijn man gezegd dat hij vanaf nu zijn hemden zelf kan strijken. De eerste dag, ik zag niks, de tweede dag, ik zag nog niets, en de derde dag stond hij mooi met een strijkijzer in zijn hand aan de strijktafel.’

De twee andere dames mompelen goedkeurend.

De tweede vrouw vertelt: ‘Ik zeg dus tegen mijn man dat hij de afwas zelf kan doen. De eerste dag, ik zag niks, de tweede dag ik zag niks, maar de derde dag stond hij aan het aanrecht met zijn handen in het afwaswater.’

Prima, zeggen de twee andere vrouwen.

De derde, een vrouw van Marokkaanse afkomst, vertelt. ‘Ik zeg tegen Ali dat ik zijn couscous niet meer maak, dat hij het zelf kan doen. De eerste dag zie ik niks, de tweede dag, zie ik niks, maar de derde dag begon ik toch terug een beetje te zien door mijn linkeroog.'”

“Dat is geen slechte mop, Johan. Beetje politiek incorrect, dat wel.”

“Ja, ze is licht racistisch en een beetje misogynistisch ook, maar dat moet kunnen, nietwaar mijnheer Huydevetters?”

“Oké, zou je deze mop vertellen als je met je collega’s aan het lunchen bent in de cafetaria van IBM?”

“Euh, ik zie waar je naar toe wil. Je wil mijn waardensysteem kennen, mijn sociale gevoeligheden, of ik diversiteit respecteer, en zien of ik in de IBM-cultuur pas.”

“Dat is geen antwoord op mijn vraag, Johan. Wel een poging tot analyse van mijn interviewtechniek, maar daarvoor zitten we hier niet samen.”

“Wel, om op je vraag te antwoorden, dat hangt ervan af zeker?”

“Waarvan? Van wie er aan tafel zit?”

“Als er alleen blanke mannen aan tafel zitten, dan zou ik het wel durven.”

“Wat als er blanke vrouwen mee aan tafel zitten?”

“Hangt ervan af of die tegen een stootje kunnen. Ik denk dat die wel met allochtonen kunnen lachen.”

“Wat als er een allochtone man en een allochtone vrouw mee aan tafel zitten?”

“Die vind je niet bij IBM.”

“Dat is geen antwoord.”

“Je mag het woord allochtoon niet meer gebruiken.”

“Dat is geen antwoord.”

“Wel, dan zal ik waarschijnlijk een andere mop vertellen.”

“Welke?”

“Een ceo had aan een medewerker gevraagd een speech van twintig minuten te schrijven. De dag na de toespraak komt de ceo woedend naar zijn medewerker. “Ik had je gevraagd een speech van 20 minuten te schrijven, die van gisteren duurde een uur en na een half uur zijn mensen beginnen weg te gaan.”

“Ik heb precies gedaan wat u me gevraagd hebt, een speech van 20 minuten bezorgd en u nog twee kopietjes meegegeven.”

“Da’s een goeie. Ongevaarlijk. Ceo’s kunnen toch wel echt dom zijn.”

“En allochtone mannen slaan hun vrouwen. Dat is ook een cliché, hé. Gaat u mij nu bij IBM voorstellen? Heb ik de culturele compatibiliteitstest doorstaan?”

“Misschien pas je toch beter bij Belgacom.”

DOOR JAN FLAMEND