Annus Horribilis

Dat we 2013 maar vlug kunnen vergeten, als it’er. Het was geen Grand Cru, eerder een Annus Horribilis. Niet dat er geen spannende technologische zaken ontwikkeld werden vorig jaar. Het probleem met 2013 was dat dit het jaar was waar de profetie eindelijk waarheid werd, dat wij als it’er niet meer ‘the chosen ones’ waren.

Dat we 2013 maar vlug kunnen vergeten, als it’er. Het was geen Grand Cru, eerder een Annus Horribilis. Niet dat er geen spannende technologische zaken ontwikkeld werden vorig jaar, wel integendeel, denk maar aan de fantastische hype rond Google Glass. Het probleem met 2013 was dat dit het jaar was waar de profetie eindelijk waarheid werd, dat wij als it’er niet meer ‘the chosen ones’ waren die de bedrijven, en onze gezinnen, voorzien van gloednieuwe technologie.

Integendeel, 2013 was het jaar waarin we onze glans verloren. Neem nu Google Glass. Bij de meeste bedrijven waren het de marketeers die eerder een Google Glass op hun neus hadden staan, niet de it’ers van het bedrijf. Die verdomde marketeers die uitgenodigd waren door Google, en die niet alleen de bril mochten uittesten, maar daar natuurlijk onmiddellijk een foto van namen om op hun Facebook te posten. En daar dan natuurlijk meer dan 350 ‘likes’ op kregen. Bijna een trap onder de gordel van de it’er om er nog maar eens duidelijk onze neus in te wrijven: ‘we hebben jullie niet meer nodig’.

Het was Gartner die het een tijdje geleden had voorspeld, dat de chief marketing officer van veel bedrijven meer ‘technologiebudget’ zou controleren dan de chief information officer. En als Gartner iets voorspelt, dan moeten we oppassen natuurlijk. Het was nog lang niet zo in 2013, de it’ers controleerden met een straatlengte voorsprong nog altijd de technologische uitgaven van onze bedrijven. Maar als je even dieper ging kijken, en eventjes twee lijstjes maakte, dan was het geen fraai beeld.

Het lijstje van it bestond uit projecten die door de it-afdeling werd uitgevoerd. Belangrijke zaken vaak, maar ook heel vaak projecten waar de business niet echt ongelooflijk warm van werd. Upgrade van het erp-systeem, het opzetten van een disaster recovery, het uitbouwen van de netwerkinfrastructuur. Ik noem het de ‘lose list’.

Het zijn allemaal belangrijke projecten, vaak cruciaal voor het bedrijf, maar je kan er als it niet mee scoren. Je kan er alleen mee verliezen, ‘if you screw up’. En zet dat eens naast het lijstje van technologische projecten waar de marketingafdeling mee afkwam. Social buzz-monitors, online analytics, digital customer engagement projects, of een shiny new mobile app. Dat zou ik de ‘score list’ noemen.

Vaak technologisch helemaal niet zo moeilijk (een app bouwen is eerlijk gezegd ‘peanuts’ vergeleken bij de complexiteit van een erp-implementatie), maar het zijn allemaal super-visibele projecten waar zelfs de ceo van het bedrijf kirrend enthousiast van wordt als de nieuwe app op zijn smartphone geïnstalleerd wordt. Door een marketeer. Die dan in het oor van de ceo fluistert ‘dat ze dat niet met de interne it hebben gedaan, maar met een superhip digital agency uit Londen.’ Dat staat veel beter dan met die triestige nerds uit het eigen it-departement.

Ja, we controleren nog meer budget. Maar als we het merendeel van dat budget opsouperen aan de ‘lose list’, en in de ‘score list’ eigenlijk niet meer meespelen, dan zitten we met een probleem. En als we niet oppassen zou het dan wel eens de ‘Decade Horribilis’ kunnen worden.

Maar er is ook iets anders gebeurd in 2013. We zijn het stigma van de ‘grootste triestigaards’ binnen het bedrijf kwijtgespeeld. Lang zijn wij in it de minst begrepen groep werknemers geweest, en zeker de laatste jaren waar wij in die hele consumerisation-hetze aan de kant gezet werden als diegenen ‘die helemaal de kluts kwijt waren’. Maar no longer! We zijn de laatste plaats van populariteit binnen bedrijven kwijtgespeeld aan een groep die nog meer ‘lost’ zijn dan de it’ers: het human resources departement! Breek de champagne open! Er is een nieuwe King of the Losers: De Medewerkers van Personeelszaken!

Eindelijk. Gelukkig voor ons. Arme mensen van hr. En eigenlijk is het zelfs een beetje ons schuld. De nieuwe generatie werknemers die en masse het bedrijfsleven binnenstroomt is voorzien van alle technologische snufjes, brengt hun eigen ‘gerief’ mee, en is gepokt en gemazeld in het gebruik van allerlei sociale netwerken. Ze komen binnen met hun eigen laptop en hun eigen smartphone, gebruiken hun eigen toepassingen in de cloud, en vooral: ze geloven niet meer in de hiërarchie. Nope. Ze geloven in het netwerk.

Ze komen onze bedrijven binnen met hun ervaring van informatie te delen in netwerken, en hebben totale lak aan het oude top-down denken. Ze geloven niet meer in ‘bazen’ en ‘carrières’, maar hebben faith in ‘fluid projects’ en ‘networked organizations’. Tja, daar hebben wij wel aan meegewerkt natuurlijk, het is door ons, technologen dat ze dat kunnen. Maar ze jagen de klassieke hr-departementen wel totaal de kast op. De hr-managers staan te kijken naar de nieuwe netwerkgeneratie als een boer op een zieke koe. En they are total loss. Vraag binnen bedrijven wie er de grootste sukkels zijn, en ze wijzen niet meer naar ons, maar naar de hr-afdeling. Oef.

Maar misschien ook een opportunity. Die marketeers hebben ons goed liggen gehad. En die Gartner-voorspelling, daar zullen we nog jaren last van hebben. Maar misschien is onze nieuwe bondgenoot wel de hr-manager. Ik geloof dat veel bedrijven in de volgende jaren enorme vooruitgang zullen moeten boeken om op een nieuwe manier te gaan werken, we zullen bedrijven moeten heruitvinden voor de netwerkgeneratie. En ik geloof dat dit nog meer impact zal hebben op bedrijven dan een Facebookpagina opzetten of een nieuwe mobiel app’je bouwen. Dit gaat over een gigantische uitdaging om onze bedrijven te laten overleven in een netwerkmaatschappij, en relevant te blijven voor een totale nieuwe generatie van werknemers.

Dit zou onze gouden kans kunnen zijn om, samen met hr, dit aan te pakken, en onze Annus Horribilis om te turnen naar een ‘Moment to Shine’. En om die verdomde marketeers eens een poepje te laten ruiken.