Klimaatstudies zijn al decennia het werk van modellen op supercomputers, met de meest sombere als wellicht de meest accurate.
Klimaatstudies zijn al decennia het werk van modellen op supercomputers, met de meest sombere als wellicht de meest accurate.
Voorspellingen inzake toekomstige klimaatontwikkelingen worden geformuleerd op basis van de resultaten die klimaatmodellen op supercomputers afleveren. Zowel de modellen als de supercomputers zelf worden voortdurend uitgebreid en verfijnd, en winnen aan kracht en nauwkeurigheid. Toch levert dit niet eenduidige cijfers op, maar een ‘vork’ waarbinnen de verwachte waarden vallen. Zo ook voor de verwachte temperatuurstijgingen tegen het einde van deze eeuw. Die schommelen tussen 2 en 4,5 graden Celsius, wat grote verschillen in gevolgen (stijging van de zeespiegel en dies meer) oplevert.
Het Amerikaanse National Centre for Atmospheric Research, uit Boulder, Colorado, heeft nu 16 van ‘s werelds top-klimaatmodellen vergeleken hoe goed ze in de voorbije jaren de reëel gemeten relatieve vochtigheidsgraad hebben voorspeld in een deel van de atmosfeer. Die vochtigheidsgraad moet een maat zijn waarin ook eventuele wolken kunnen worden voorspeld – wolken die het zonlicht reflecteren, of net niet als ze niet meer worden gevormd ten gevolge drogere lucht. Uit het betreffende artikel, gepubliceerd in Science, blijkt nu dat de modellen met de beste voorspellingen, ook de hoogste temperatuurstijgingen aan de bovenzijde van de vork voorspellen tegen het einde van de eeuw. Het lijkt erop alsof de temperatuur zelfs met 6 graden Celsius zou kunnen stijgen, terwijl 2 graden al problematisch zou zijn
Zoals steeds moeten bedenkingen bij dergelijke artikels worden gemaakt, want zowel de datasets inzake atmosferische toestanden (vochtigheid, temperatuur) over grote delen van de aarde met behulp van satellieten, beslaan nog niet zoveel jaren. En zoals gezegd worden modellen en supercomputers steeds verfijnder en krachtiger. Zo werd dertig jaar geleden in een klimaatmodel enkel rekening gehouden met de toestand in de atmosfeer, terwijl vandaag ook zeestromingen, de verminderde ijsoppervlakten aan de polen en de opname/afgifte van co2 door planten en dieren worden meegerekend.
Anderzijds is het artikel eens te meer een indicatie dat het niet de goede kant opgaat met het klimaat op aarde – nochtans de enige planeet waarop de mens makkelijk kan leven in ons zonnestelsel.
