Beste Didier, Het is welhaast 3 jaar geleden dat ik je een brief schreef. Het was eind augustus 2008, toen jij licht boog voor Inge Vervotte en een behoorlijk fors deel van je loon inleverde. “Buigen is geen natuurlijke reflex. Een man hoort recht te staan, trots, geviseerd, met visie.”
Beste Didier,
Het is welhaast 3 jaar geleden dat ik je een brief schreef. Het was eind augustus 2008, toen jij licht boog voor Inge Vervotte en een behoorlijk fors deel van je loon inleverde. “Buigen is geen natuurlijke reflex. Een man hoort recht te staan, trots, geviseerd, met visie.” Schreef ik toen, nu ook nog. Jij staat boven de branding. Eigengereid. Wat een heisa over een vrouw, een charmante, innemende Cassandra. Ik vertel je niets nieuws.
Maar dat zelfs de raad van bestuur zich daarover moet buigen, met collectief ontslag moet dreigen. Wat een krabbers. Jij, ‘smart guy’, hebt het contract met Concetta moeten verbreken, met de Belgacom NV, maar laat alle deuren open binnen de grote Belgacom-groep. Die levert de federale regering vele honderden miljoenen euro’s per jaar op. De door velen verguisde oude monopolist boert nog steeds ontzettend goed. Dat maakt je bijzonder sterk, dat weet je.
Jouw ontslag zou bovendien een maandenlange zoektocht naar een nieuwe topman opleveren. En de politiek? Heeft nooit veel interesse gehad voor telecommunicatie, toch? Formateur Elio Di Rupo heeft wel andere katten te geselen. Ontslagnemend minister Inge Vervotte staat lang niet meer zo sterk als drie jaar geleden. De zorgsector is nu haar speeltuin.
Als je al boog voor de raad van bestuur, dan is het slechts een hoofse knik. Met licht toegeknepen ogen. Recht het vizier. Uw troepen verwachten visie, transparantie en eendracht. Een man hoort recht te staan. Bonne route.
