Een nieuwe productietechniek belooft tot vijf maal hogere datadensiteiten voor harde schijven, aldus onderzoek aan de universiteit van Texas in Austin.
Een nieuwe productietechniek belooft tot vijf maal hogere datadensiteiten voor harde schijven, aldus onderzoek aan de universiteit van Texas in Austin.
‘Solid state’ opslag op basis van snelle en zuinige chips zit in de lift, maar dat betekent nog lang niet het einde van de harde schijf met een magnetische oplag, integendeel. In de voorbije jaren werd onderzoek gedaan naar hogere opslagdensiteiten door de schijf niet met een egale magnetische laag te bedekken, maar met individuele magnetische ‘dots’. Door de fysieke scheiding tussen die punten, is er minder onderlinge beïnvloeding van de data-informatie en is een hogere densiteit mogelijk. Voor de plaatsing van die dots op de schijf wordt gebruik gemaakt van polymeren (lange molecules) die als een soort sjabloon fungeren. Op die wijze plaatsten de dots zich als het ware uit zichzelf op de goede plaats en positie (‘self assembly’).
Tot nu toe was de best haalbare densiteit met deze techniek niet hoger dan deze van klassieke harde schijven, maar het onderzoek aan de University of Texas in Austin brengt hierin verandering. Twee professoren, Grant Wilson en Christopher Ellis, slaagden erin met een bijkomende polymeerlaag de nodige polymeren in de sjabloon met een veel grotere nauwkeurigheid te positioneren, zodat een vijf maal hogere densiteit van magnetische ‘dots’ mogelijk wordt. Met behulp hiervan zijn details tot 10 nm mogelijk, met een densiteit van 1 terabit per vierkante duim. Bovendien zou het procedé in de huidige productiewijzen kunnen worden ingepast. Wel moeten de ‘sjabloon’-polymeren nog worden verbeterd, om tot een commerciële toepassing van deze productiewijze te komen, hoewel rond dat laatste al onderzoek wordt gedaan door harde schijfproducenten.
