Schietspel Doom is 25. De game, die bekend werd om het vele virtuele bloed en geweld en – laten we eerlijk zijn- het plezier dat daarmee te rapen valt, geldt als een van de invloedrijkste spellen in de vrij korte geschiedenis van videogames.
Doom is 25. Het spel, gemaakt door id Software, werd in december 1993 voor het eerst losgelaten en werd in de dagen en weken die daarop volgden meteen de aartsvijand van netwerkadministratoren in bedrijven en scholen. Een combinatie van verslavende elementen, een open systeem voor ‘mods’ en multiplayer-mogelijkheden maakten van Doom een van de meer invloedrijke spellen in de videogamegeschiedenis.
Het spel, eerst gedraaid op DOS en nadien speelbaar gemaakt op Windows 95, kwam er op een moment dat computers net sterk genoeg waren om op degelijke manier een 3D-omgeving weer te geven. Voor zijn tijd zag het er dus patent uit, en het liet bovendien de mogelijkheid open om met andere spelers ‘deathmatches’ uit te vechten via een LAN-netwerk. Een groot deel van de populariteit van het spel is dan ook te danken aan die verre voorloper van nu zo populaire online spelmodussen.
Die bleken namelijk verslavend, en het werd Doom niet in dank afgenomen door de vele school- en bedrijfsnetwerken die daar niet op voorzien waren. Downloads van het spel, en de daarop volgende multiplayersessies, vertraagden interne netwerken. Onder meer Carnegie Mellon universiteit, en de kantoren van Dell en Texas Instruments zagen zichzelf genoodzaakt het spel in de ban te slaan.
Ook niet onbelangrijk was de mogelijkheid om Doom te ‘modden’. Gebruikers konden hun eigen levels bouwen en files aanpassen, waardoor het spel vele jaren na lancering nog fris bleef. Uw reporter speelde lang geleden bijvoorbeeld met geluidseffecten uit ‘Beavis and Butthead’, een beslissing die op het eerste zicht leuk lijkt, maar (geloof me) snel tegensteekt.
De moeder van de FPS
Doom is dan wel niet de eerste ‘first person shooter’, het is wel het spel dat het FPS-genre op de kaart heeft gezet. Het gebruikte daarvoor elementen en lessen die het had geleerd uit een eerder game, Wolfenstein 3D, waarin je voornamelijk nazi’s omver maaide. Doom gaat echter een stapje verder en gooit demonen naar de speler. Het spel was bloederig, had gigantische vijanden en een donker gevoel voor humor. Het bevatte ook het soort onrealistische wapens die je in een game met aartsdemonen verwacht, waaronder kettingzagen en de ‘BFG 900’, de censorvriendelijke naam voor ‘Big Fucking Gun’.
Veel van de spelelementen en de opbouw van de game zetten daarbij de toon voor het genre en vind je nu, 25 jaar later, nog altijd in blockbusters als Call of Duty of Overwatch. Doom had dan ook een stevige invloed op computergames in het algemeen. De beginjaren 90 waren hoogdagen van het 2D-puzzelspel (denk King’s Quest en Monkey Island reeksen), een genre dat snel werd overklast, en vervolgens min of meer opzij werd geschoven door de vele ‘Doom clones’.
Dezer dagen ziet Doom er, zeker in vergelijking met pakweg Overwatch, enorm verouderd uit. De vijanden zijn blokkerig en bestaan uit 2D sprites, niet uit volledig gerenderde figuren. Het geluid is… rustiek en controle over je personage niet altijd geweldig. Het spel heeft ondertussen dan ook enkele moderne opvolgers, waarvan de verwarrend getitelde ‘Doom’ in 2016 de recentste is.
Wie toch de nostalgische toer op wil, of gewoon eens wil weten waar al die heisa om draait, krijgt daar in februari een mooie kans toe. Dan komt ontwikkelaar John Romero met een uitbreidingspakket op het originele spel. Het gaat om een ‘megawad’ (de bestandsnaam van het originele spel was .wad) met negen nieuwe levels, genaamd Sigil. Dat is gratis te downloaden voor wie nog ergens een kopie van de originele Doom heeft rondslingeren, en kost vijf dollar voor een ‘nieuw’ spel.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier