Een druppel, maar het helpt

De diepe kloof tussen het rijke Westen en het arme Zuiden wordt nog schrijnender als je het bekijkt vanuit digitaal perspectief.

De ICT-technologie is natuurlijk al aanwezig in de ontwikkelingslanden, maar het gebruik ervan is doorgaans marginaal. Zo is er ergens in Indië een dorpje waar vrouwen elke ochtend verzamelen rond een computer om de dagprijs van hun koopwaar on line te checken voor ze naar de markt gaan. Daartegenover staat het verhaal van een krantenuitgever in Afrika. In het hele gebouw staat welgeteld één computer: in het kantoor van de hoofdredacteur, die als enige het recht heeft er gebruik van te maken… Bij ontwikkelingshulp moeten harde keuzes worden gemaakt. Wat is belangrijker? Een nieuw klaslokaaltje of ziekenhuisfaciliteiten, of computers, die het onderwijs een duw in de rug kunnen geven? Ik was zelf vorige maand nog in een straatarm dorpje in Bolivië waar de kinderen een dansvoorstelling wilden geven. Er was niet eens genoeg stroom voorhanden om een cassetterecorder aan de praat te krijgen. Hoe kun je dan in godsnaam van keuzes spreken? Toch lijkt het ons absoluut noodzakelijk om de digitale kloof niet nog groter te laten worden. Daarvoor zijn pc’s nodig, pc’s die de meeste van die landen niet kunnen betalen. Westerse initiatieven als Computer Aid International zijn dan ook meer dan welkom. Computer Aid bestaat sinds 1998 met als doel bedrijven aan te sporen afgedankte pc’s uit het bedrijfsleven te recupereren en aan derdewereldlanden te schenken. Mede dank zij een uitgebreide mediacampagne dit voorjaar, zijn inmiddels al meer dan 30.000 toestellen verscheept. Maar ik ben nog veel meer gecharmeerd door een eenmansinitiatief van een Belgische wetenschapper, waarvan u het portret verder in dit nummer vindt (p.25). Koen Bertels, zo heet de man, werd getroffen door het schrijnend gebrek aan computers aan de universiteit van Bamako in Mali. Hij startte in zijn eentje een project op om gerecycleerde pc’s naar Bamako te sturen, ondertussen al zo’n 500 stuks. Vandaag werkt Bertels aan een plan om met de hulp van Westerse professoren een faculteit informatica op te starten in Bamako. In het licht van zijn verhaal klinkt het excuus dat je als individu toch niets aan de toestand in de wereld kunt veranderen, bijzonder flauw.