“En als ge dood zijt, groeit er een qr-code op uwen buik, een qr-code op uwen buik”. Het luguber en dus vermakelijke liedje had het uiteraard over ‘gras op uwen buik’, maar voortaan zullen we dus op de begraafplaatsen ook door het leven kunnen struinen van de afgestorven medemens.
“En als ge dood zijt, groeit er een qr-code op uwen buik, een qr-code op uwen buik”. Het luguber en dus vermakelijke liedje had het uiteraard over ‘gras op uwen buik’, maar voortaan zullen we dus op de begraafplaatsen ook door het leven kunnen struinen van de afgestorven medemens.
Het nieuws kwam uit het Deense Roskilde, vooral bekend om z’n rockfestival waar in 2000 negen mensen om het leven kwamen in de drukte van een optreden van Pearl Jam. Op de grafzerken kan je voortaan een qr-code aanbrengen. Wie deze ‘zwart-witpuzzel’ met z’n smartphone scant, komt op de website van de overledene terecht: foto’s, video, teksten, muziek. Het lijkt me wel een leuk idee voor een grafsite zoals in het Parijse Père-Lachaise waar je Chopin, Bizet, Modigliani, Maria Callas, Edith Piaf, Jim Morisson of Oscar Wilde dan ook nog eens virtueel kan ontmoeten.
Ook in ons land maakt het blijkbaar al enige tijd opgang. Een bedrijf uit Waterloo, ook al bekend om een heuse veldslag, is er zelfs in gespecialiseerd. En ik moet toegeven, vaak blijf ik met enige verwondering en vooral nieuwsgierigheid staan bij grafzerken, vooral dan bij jonge mensen die veel te vroeg vertrokken zijn. Zou ik de drang kunnen weerstaan om op de qr-code in te zoomen en ongenodigd in het prille leven van de jongeling door te dringen? Kom ik te weten hoe deze jongemens overleden is? Een ongeneeslijke ziekte, een stom auto-ongeluk, zelfmoord? En wat doen we dan met criminelen? Voor hen geen qr-code?
En laten we nog een stap verdergaan: waarom dan ook straks niet in de krant? De meest gelezen bladzijden zijn telkens de pagina’s over de overleden medemens. Benieuwd wie er vandaag gestorven is. Kan daar ook een qr-code bij zodat we meteen kunnen grasduinen in zijn bestaan? Het leven wordt gemeengoed, straks ook de dood, maar geef mij maar gewoon ‘gras op mijnen buik’.
