Weet jij nog waar je pakweg twee jaar geleden over gekscheerde met de man naast je op de jaarlijkse receptie van een netwerkvereniging? Of waarover je van de hak op de tak discussieerde met de vrouw naast je aan die mooi gedecoreerde tafel op een exclusieve gala-avond, al dan niet door Data News georganiseerd? Of wat de belangrijkste onderwerpen waren op een van de vele conferenties die je dat jaar volgde? Ik kan er niet met zekerheid op antwoorden, maar ik weet wel dat ze mijlenver af liggen van waar ik, jij, hij, zij en wij het de afgelopen weken over hadden. Had jij twee jaar geleden verwacht dat je het vandaag vooral ging hebben over (handels)oorlogen, taksen, defensiebudgetten, een nieuwe wereldorde, en wat de plaats van ons land en vooral van Europa in die nieuwe wereldeconomie kan zijn? En wat de impact van de geopolitieke bewegingen is, zal of kan zijn op de ICT-biotoop?
Europa is de afgelopen weken en maanden brutaal wakker geschud, en die trillingen deinen uit tot onze bedrijven én ICT-afdelingen. In een eerste schrikreflex gingen veel budgetten op slot: een beweging die al even ingezet was in de late nasleep van de coronaperiode, de stijgende energieprijzen, de mindere economische omstandigheden én de onzekerheden veroorzaakt door de oorlog in Oekraïne en Gaza. Een begrijpelijke reflex, maar of het verstandig is? De impact van AI is net nu gigantisch en creëert opportuniteiten: kan je bedrijf het zich wel permitteren om daar niét op in te zetten wegens een budget freeze? Is vandaag niet hét moment om je te positioneren voor de toekomst?
En net daar wringt het schoentje. Hoe zet je de lijnen uit voor de toekomst en maak je ook de juiste technologische keuzes in een wereld waarin geen zekerheden meer zijn? Diplomatie werd live vermoord op televisie – je weet waarover ik het heb – en de ongeschreven wetten rond zaken doen liggen al helemaal in de prullenmand. De enige zekerheid is dat niks nog zeker is. AI zit midden in die geopolitieke stormen. Alles draait rond data. Waar wil of moet je die nog bewaren en verwerken? Is het verstandig om nu nog voor een Amerikaanse speler te kiezen? Maar wil je dan je eieren leggen in een Chinese mand? Want zijn de weinige Europese alternatieven niet nog altijd minderwaardig of – beter uitgedrukt – minder matuur?
De discussie over Europese soevereiniteit woedt ook in technologieland
Maar de Europese geesten zijn aan het rijpen. Een begrip als soevereiniteit is geen hol woord meer en die discussie woedt ook in technologieland. Van cloud, over apps, devices, social media en software tot infrastructuur en chips toe: hoe afhankelijk ben je als Belgisch bedrijf van buitenlandse grootmachten die op elk moment de spreekwoordelijke kraan kunnen toedraaien of gevaarlijker nog: mogelijk toegang hebben tot jouw data? Om over heffingen en taksen nog maar te zwijgen die overnacht ingevoerd kunnen worden. Het voelt nog altijd bevreemdend aan, maar ik denk dat het nog een hele tijd hét gespreksonderwerp zal blijven.
Op een receptie van Beltug toonde Paul Timmers, professor aan de KU Leuven, een bijzonder interessante en door minstens de helft van de zaal gefotografeerde slide met de titel Who controls the digital stack?. In alle segmenten – data en AI, software, cloud, IoT & devices, netwerken, chips en ruwe materialen/energie/water – staat een Amerikaanse vlag prominent vooraan als ‘key country’. Op chips na geldt hetzelfde voor China. In dat segment blinken Taiwan en Korea uit, maar het is ook een van de weinige segmenten waar Europa terug te vinden is – met dank aan ASML in Nederland. In Networks staat ons continent nog op de slide – dank u Ericsson – en verder vinden we enkel nog de vlag van Duitsland bij Software (SAP uiteraard) en IoT (Bosch en Siemens). Meer dan 80% van alle digitale technologie in Europa blijkt geïmporteerd. Verrast? Ongetwijfeld niet. Risico? Misschien wel. Benieuwd of en hoe we dat percentage naar beneden gaan krijgen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier