‘Wat aan derden wordt toevertrouwd, mag sowieso worden gescand’, klinkt in wezen de stelling van Google, zoals de Amerikaanse consumentenvereniging Consumer Watchdog aantoont.
Op 16 mei van dit jaar werd een groepsvordering ingediend tegen Google omdat het bedrijf de berichten in Gmail automatisch scant, zo blijkt uit een gerechtsdocument dat Consumer Watchdog op de site zet. Daarin klagen de gebruikers van de maildienst aan dat die scanning (en wat die inhoudt) niet wordt aangekondigd aan de gebruikers en dat de gebruikers hiertoe geen toestemming hebben gegeven.
Ondertussen heeft Google de aanklagers van repliek gediend, door op 5 september ll. te vragen de klacht af te wijzen. In dat document stelt Google dat een bedrijf niet kan worden vervolgd voor gewone ‘zakelijke praktijken’ (‘ordinary business practices’) en de gebruikers hiertoe sowieso hun toestemming hebben gegeven door in te stemmen met de ‘terms of services’ – zeg maar de gebruiksvoorwaarden. Een gekend zeer dat al eerder door Data News werd aangekaart naar aanleiding van de ‘Terms and Conditions May Apply‘-film en de Prism affaire. Google is in ieder geval categoriek: “door in te schrijven op, of gebruik te maken van hun Gmail of Google Apps accounts, zijn ze contractueel gebonden door de gebruiksvoorwaarden van Google.” En verder lees je dat “de [voorwaarden] uitdrukkelijk het scannen van de e-mail door Google omvat als onderdeel van het verzorgen van de Gmail dienst.”
Sowieso geen privacy
Meer nog, Google verwijst uitdrukkelijk naar een rechtszaak uit 1979, waarin wordt gesteld dat “een persoon geen legitieme verwachting van privacy kan hebben voor informatie die hij vrijwillig overdraagt aan derden,” (p19 van het document). In dit geval betrof het de informatie die een telefoonabonnee automatisch doorgeeft om een oproep tot stand te brengen.
Google verdedigt zich voorts ook tegen de beschuldiging dat het de boodschappen zou afluisteren (‘eavesdropping’), en dat het als leverancier van een ‘electronic communication service’ van aansprakelijkheid is vrijgesteld op dit punt.
Overduidelijk blijft bij dit alles natuurlijk de vraag wat als ‘gewone zakelijke praktijken’ kan worden beschouwd. Het nodige doen om de dienst te leveren is één zaak, maar op basis van de inhoud van berichten bijkomende ‘diensten’ leveren zoals gerichte reclame en dies meer, is allicht al een andere zaak. Nogmaals, het lezen van de kleine letterjes in de gebruiksvoorwaarden is en blijft dus zeker een must – ook voor diensten geleverd door niet-Amerikaanse bedrijven.
De stellingname van Google is allicht geen lichte vakantielectuur, maar is bijzonder interessant als een ongefilterde kijk op de opvattingen van een Amerikaanse dienstenleverancier en de Amerikaanse wetgeving inzake wat zo’n bedrijf kan en mag doen. Aanbevolen.
