Grenzen hebben hun limiet bereikt

Ik heb het niet zo begrepen op grenzen. Ze belemmeren communicatie, snelheid en efficiëntie. Ze hebben een verwoestend effect op intelligentie. In IT middens -een wereld met een digitale visie – wordt al jaren gepleit voor het afschaffen van grenzen. De zoektocht naar het bouwen van bruggen in IT – tussen serverparken, datamarts, oplossingen, de CEO en de CIO,… – wordt al erg lang gevoerd.

Ik heb het niet zo begrepen op grenzen. Ze belemmeren communicatie, snelheid en efficiëntie. Ze hebben een verwoestend effect op intelligentie. In IT middens -een wereld met een digitale visie – wordt al jaren gepleit voor het afschaffen van grenzen. Men heeft het dan over de gevaren van afgesloten en afgebakende silo’s. Silo’s van databases of applicaties die niet met elkaar in verbinding staan en ervoor zorgen dat we niet voldoende inzichten kunnen halen uit onze potentieel heel erg rijke data. Of silo’s van business of IT afdelingen die niet op efficiënte wijze samenwerken. De zoektocht naar het bouwen van bruggen in IT – tussen serverparken, datamarts, oplossingen, de CEO en de CIO,… – wordt al erg lang gevoerd. In technologie draait alles namelijk om connecties. En dan heb ik het niet enkel over professionele IT omgevingen – waar alles verbonden en goed geïntegreerd moet zijn om optimaal te werken – maar evenzeer over onze maatschappelijke omgeving. Het internet en de daarmee gepaard gaande opkomst van de sociale media en gemeenschappen zijn namelijk de verbinding-leggers bij uitstek. Geen wonder dat zij een hele generatie beïnvloed hebben tot in het DNA van hun denken.

Deze geconnecteerde vanzelfsprekendheid is de reden waarom generatie Z niet zo hoog oploopt met afbakeningen, structuren en hiërarchieën. Generatie Z (geboren na 1993) is namelijk een open generatie, die geen strikt onderscheid meer maakt tussen fysiek en online, professioneel en privé, baas en werknemer, lokaal en internationaal, kantoor en huis,… Logisch ook. In hun online netwerken en gemeenschappen is geen échte baas. Het internet is een meritocratie. Wie de beste connecties heeft en de meest nuttige inzichten verschaft, krijgt het meeste respect. Respect komt voor hen niet met een titel. Dat moet je verdienen. Omdat ze het gewoon zijn continu verbonden te zijn, maakt het voor hen ook weinig uit of ze skypen met een vriend of er mee afspreken op café. Het is anders, uiteraard, maar niet minder waardevol, zoals andere generaties dat vaak lijken vinden. Grensvervaging en verbondenheid zijn hun natuurlijke staat van zijn.

Ondertussen heeft deze grensvervagende geconnecteerdheid onze organisaties zelf ook “aangestoken”. Het gaat vandaag verder dan enkel onze digitale architectuur. Het betreft hoe we onze fysieke kantoren inrichten: zo open mogelijk. Het vertaalt zich in hoe de werkuren niet meer hoeven lopen van 9.00 tot 17.30, maar flexibel bepaald kunnen worden. In hoe regelmatig thuis werken een valabel alternatief is voor iedere dag in de file af te zien op weg naar het kantoor. In hoe de bewegingen in onze organisaties steeds minder top down, en zelfs bottom up, zullen gebeuren maar horizontaal zullen vloeien. En dan heb ik het niet enkel over onze manier van samenwerken en informatie delen, maar evenzeer over carrière-evoluties. “Meer” is vandaag niet meer hetzelfde als “hoger”. Meer is een kwestie van meer en betere connecties, andere ervaringen, meer inzichten en beter delen.

Er is dus een erg valabele reden waarom ik het niet begrepen heb op grenzen. En waarom ik “Iedereen Baas!” geschreven heb en daar presentaties over geef aan managers. Omdat onze omgeving de laatste jaren zo razend snel verandert dat – wie nog steeds krampachtig vasthoudt aan het ‘hokjesdenken’ – wel degelijk in de problemen zal komen. Omdat generatie Z – die een sterke allergie heeft aan grenzen en op een aantal cruciale punten heel erg anders denkt dat de babyboomers, generatie X en Y – vanaf 2016 de werkvloer betreedt (of al betreden heeft, wanneer ze niet verder studeren). En dat wie daar niet klaar voor is, hen aan de concurrentie zal verliezen, of erger, al hun complementaire talenten en werkenergie in de kiem zal smoren.

Alles draait vandaag om het leggen van slimme connecties. Om het bouwen van netwerken die even verbonden, horizontaal en adaptief zijn als onze buitenwereld. Het is niet alsof we een keuze hebben. Het is gewoon een kwestie van ons aan te passen aan wat rondom ons gebeurt. Darwin, dus.

Deze opinie verscheen oorspronkelijk op Blogit.be