Diverse scenario’s passeren de revue, waaruit blijkt dat bepaalde aanvalsroutes veel minder gevaarlijk zijn dan ze lijken. Toch is waakzaamheid geboden, zo klinkt het uit wetenschappelijke hoek.
Een overzicht van de (on)mogelijkheden om het wereldwijde web voor korte of langere tijd het zwijgen op te leggen.
(Bron: Automatiseringgids)
Of je het internet op de knieën krijgt met een atoombom? Dat had je gedacht. Het internet is juist zo ontworpen dat het ook na een atoomaanval blijft werken.
Het Defense Advanced Research Projects Agency (Darpa) kreeg in de jaren zestig de opdracht om zo’n (‘atoom’)bestendig netwerk te ontwikkelen.
Zelfs door een bommentapijt te leggen kan je het internet niet geheel lamleggen, zo is gebleken bij recente acties in oorlogsgebieden.
Een van de technieken om het internet gaande te houden, is het gebruik van datapakketjes, die langs veel wegen hun doel kunnen bereiken. Dit systeem werd uitgevonden door Paul Baran.
Ook Donald Davies (1924-2000) stelde, ongeveer op hetzelfde moment, voor om data op te delen in kleine packets.
Zo’n datapakket heeft een verzend- en ontvangstadres en komt dus – langs welke weg dan ook – altijd op de plaats van bestemming terecht. Daar wordt uit de pakketjes het originele bestand weer samengesteld.
Ook door het opgraven en doorknippen van een of andere kabel krijg je het internet niet plat. Zo’n actie isoleert immers slechts een klein gebiedje.
Een onderzeese kabel doorzagen? Nee, ook hier wordt slechts één verbinding afgekapt. De andere kabels nemen het werk wel over…
En er zijn wereldwijd nogal wat van die onderzeese kabels, en het aantal neemt alleen nog maar toe.
Een internetknooppunt aanpakken dan? Daar zijn er niet zoveel van, maar er loopt veel verkeer door en ze worden beschermd door stroomdraden…
…zeer stevige hekken die ongewenst bezoek buiten moeten houden…
… en ‘menselijke afweermechanismen’, zoals bewakers die alles bij de poort in de gaten houden…
…en DIE via camera’s ook de omgeving van het internetknooppunt afdoende in het vizier hebben.
Een fysieke aanval lukt dus zo goed als niet. En een digitale aanslag, zoals een DDoS-aanval?
‘Dat kan niet zomaar’, zegt professor Vincent Chan van het MIT. ‘Je moet dan een uiterst geavanceerd botnet gebruiken, dat veel barrières kan omzeilen.’
Vincent Chan onderzoekt zelf de kwetsbaarheid van het internet en probeert het op allerlei manieren op de knieën te krijgen, bijvoorbeeld door signalen te vervuilen met veel ruis…
… Door die ruis komen datapakketten niet goed aan, waarna er een hertransmissie wordt verzocht. Het netwerk kan zo overbelast geraken.
Zo’n overbelasting kan ook ontstaan door het hacken van DNS-servers, waarna verkeer naar één bepaalde regio wordt gestuurd. Omleidingen zorgen dan voor disruptie, meent Vincent Chan.
Hackers zijn voortdurend op zoek naar dit soort kwetsbaarheden in het netwerk.
‘Het ding is dat we niet weten waar de zwakke plekken zitten. Het is daarom erg moeilijk om vooraf een sluitende afweerstrategie te bedenken’, zegt internetpionier Danny Hillis.
Mocht het toch lukken om het internet volledig platgelegd te krijgen, dan dient er – vooraf – te worden gekeken naar hoeveel impact dat zal hebben en op welke manier de wereld er weer bovenop kan komen, besluiten wetenschappers.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier