John is niet meer

John Goossens hield niet van fotografen. Ooit gaf hij me een terechtwijzing toen ik hem, ergens in 94 op een koude herfstochtend, als Alcatel Bell topman interviewde en een fotograaf mee naar binnen loodste in de Brusselse privé-woning.

Toen telecomminister Elio di Rupo hem amper een jaar later uitkoos als nieuwe CEO van Belgacom werd hij zowaar overvallen door een horde fotografen. Goossens hield alles graag onder controle, wat zich tijdens persontmoetingen vaak vertaalde in dichtgeknepen twinkelogen en een monkellachje. Hij leidde Belgacom met ijzeren hand en slaagde er wonderwel in om de operator zonder al te veel kleerscheuren door de woelige telecomliberalisering van het eind van de jaren 90 te loodsen. Een prestatie die weinig topmannen van andere telcos hem nadeden.Toen John Goossens begin 96 zijn (voor)naamgenoot John Cordier tijdens een persconferentie als een leugenaar bestempelde (het Mobistar-netwerk zou immers nooit binnen de negen maanden kunnen worden uitgebouwd) en het de volgende dag breeduit in een Vlaamse kwaliteitskrant stond, ging er een schok door de Belgische telecommarkt. Maar Goossens nodigde John Cordier diezelfde dag nog persoonlijk uit om in de Belgacom-torens n en ander bij te praten. Cordier kon later nog altijd smakelijk lachen om het gezicht van de receptioniste die zich een hoedje schrok en vroeg of ie wel wist waar hij was. Daar toonde Goossens zich een bedrijfsleider die het net zoals Cordier vaak bikkelhard speelde maar tegelijk een groot respect had voor entrepreneurs en mensen die voluit voor hun zaak gaan.Beide topmannen zijn op een periode van nauwelijks tien maanden tijd overleden. Allebei hebben ze een enorme impact gehad op de ICT-markt en de economie van het jongste decennium. 2002 zal herinnerd worden als het jaar waarin John en John ons met een toekomst achterlieten die meer dan ooit op hun verleden gebouwd is. Het is meer, veel meer dan een momentopname.