De neuropsychologische mogelijkheden van de mens bepalen …
De neuropsychologische mogelijkheden van de mens bepalen blijkbaar hoe op wereldschaal informatie wordt geproduceerd en verwerkt.
Een onderzoek aan de Goethe universiteit in Frankfurt leert dat de productie van informatie niet zozeer door economische of andere beperkingen in middelen wordt ingeperkt, maar door de neuropsychologische capaciteiten van het menselijk brein. Hiervoor hebben de onderzoekers de verdeling van miljoenen bestanden naar aantal en omvang in een zevental categorieën (van applicaties tot video) onderzocht.
De veronderstelling dat de productie van meer bestanden van grote omvang beperkt zou worden door economische en materiële beperkingen bleek niet meteen te kloppen met de waargenomen terugval in het aantal grotere bestanden. De curve vertoonde veeleer een relatieverloop zoals voorspeld door de wet van Weber-Fechner.
Die wet gaat terug op het werk van Ernst Weber bij de aanvang van de 19de eeuw, waarin hij constateert dat een hoeveelheid bijkomende informatie door een mens minder wordt opgemerkt naarmate de beginhoeveelheid informatie al groter is. Zo zal een toename in resolutie in een lo-res beeld meer opvallen, dan een zelfde verbetering in resolutie in wat al een hi-res beeld is, zo wordt als voorbeeld gegeven. Het betekent dat de totale productie van informatie, in het bijzonder in de vorm van grotere en meer verfijnde datasets uiteindelijk zal worden beperkt door de neuropsychologische mogelijkheden van de mens om al die bijkomende informatie te verwerken.
Commentators wezen al meteen op interessante onderzoeksrichtingen rond informatieverwerving met behulp van ‘machine intelligence’. Denk daarbij bijvoorbeeld aan de nakomelingen van systemen als IBM’s Watson. Maar tot dan lijkt de uitspraak van de sofist Protagoras – “de mens is de maat van alle dingen” – zelfs in de moderne wereld van elektronische informatie op te gaan.
Onderzoeker Claudius Gros en medewerkers publiceerden over hun onderzoek een artikel onder de titel ‘Neuropsychological constraints to human data production on a global scale’.
