De PonoPlayer van rockboegbeeld (en mp3-hater) Neil Young, die digitale muziek aanbiedt in hoge resolutie, komt uit op 12 januari en zal 399 dollar kosten.
‘Stel dat Picasso enkel in zwart, wit en een beetje sepia kon schilderen, en dat je naar zijn werken moest kijken door een doorschijnende deur: zo voelde ik mij toen ik een mp3’tje van één van mijn songs hoorde’, zei Neil Young op de CES-elektronicabeurs in Las Vegas. ‘Ik kon de laatste vijftien jaar niet meer naar [digitale] muziek luisteren, omdat ik de manier waarop die klonk haatte. Ik werd er kwaad van. Dat wilde ik veranderen.’
‘Pono is Hawaiiaans voor rechtvaardig’
Met PonoMusic stichtte Young een bedrijf dat erop gebrand is de kwaliteit van digitale muziek de hoogte in te stuwen. ‘Pono is Hawaiiaans voor rechtvaardig’, klinkt het op de webstek. De muziek die PonoMusic beschikbaar stelt, moet dus klinken zoals ze door de artiest in de studio opgenomen is.
Via een Kickstartercampagne sprokkelden Young en de zijnen in 2014 ruim voldoende geld – er werd 6 miljoen dollar opgehaald, terwijl het beoogde bedrag 800.000 dollar bedroeg – voor de ontwikkeling van Pono. De dienst omvat een muziekwinkel (PonoMusic World, met op dit moment een aanbod van meer dan twee miljoen songs) en een driehoekige digitale audiodrager (de PonoPlayer, te koop vanaf 12 januari voor 399 dollar).
De PonoPlayer kan met mp3, WAV en FLAC overweg, en biedt 64 GB (of 1.000 liedjes) aan opslagruimte – de volgende generatie, die binnenkort op de markt komt, zal tot 128 GB kunnen dragen.
‘Spotifymuziek kun je niet vóélen’
Wat is het verschil met een goede oude iPod?, vraag je je dan af. De hoogwaardige geluidskwaliteit, maakt Young zich dus sterk. ‘Pono is gelijkaardig aan een iPod, behalve dan dat het klinkt als God’, verkondigde hij op CES.
Stel dat Picasso enkel in zwart, wit en een beetje sepia kon schilderen, en dat je naar zijn werken moest kijken door een doorschijnende deur: zo voel ik mij als ik naar mp3’s luister.
De kwaliteit van de beschikbare nummers in de PonoMusic-winkel varieert van cd-klank (16-bit/44.1 kHz) tot ‘high res’-kwaliteit (24-bit/192 kHz). De prijzen zijn navenant: 18 dollar voor Foo Fighters’ Sonic Highways (in cd-kwaliteit) en 22 dollar voor Neil Youngs Harvest (in hoge resolutie).
Is het bovendien wel verstandig met een muziekdrager op de proppen te komen, nu Apple de iPod classic opgeborgen heeft, de smartphone de mp3-speler heeft vervangen en een streamingdienst als Spotify de nieuwe iTunes is geworden? ‘Op Spotify kan je een nummer onmiddellijk herkennen, maar niet vóélen’, vindt Young.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier