Nog drieduizend e-mails en ik ben er door

Hoeveel e-mails had u bij de vrolijke terugkeer naar werk en collega’s? Bent u er trouwens al doorheen? Ik hoor sommige werknemers na enkele dagen op kantoor zuchten: ‘Nog dertig en ik ben er door.’

Hoeveel e-mails had u bij de vrolijke terugkeer naar werk en collega’s? Bent u er trouwens al doorheen? Ik hoor sommige werknemers na enkele dagen op kantoor zuchten: ‘Nog dertig en ik ben er door.’

Het zijn geen alleenstaande gevallen. Wie veertien dagen of meer met vakantie gaat, wordt elk jaar opgezadeld met een steeds vollere, bevuilde mailbox. Hoeveel dagen gaan er verloren met het uitmesten van uw fuik? Meer nog, u antwoordt op e-mailberichten die verstuurd zijn door collega’s die nu zelf met vakantie zijn. Zij krijgen straks op hun beurt een overvolle brievenbus te verwerken.

Bij mij viel het nog wel mee, slechts 100 berichten per vakantiedag. Mocht er een teller staan op de delete-knop dan had die roodgloeiend gestaan. Ik vraag me zelfs af of ik wat gemist zou hebben mocht ik een ‘weg met die rommel van de voorbije veertien dagen’ order had ingesteld. Maar nee, er zou maar es iets belangrijks kunnen tussen staan. En dus ploeg je door die berg elektronische wegwerpinfo. Natuurlijk kan je er tijdens je vakantie ook dagelijks doorheen struinen, maar laat je dan je werk los? De haast niet te stuiten drang om te reageren leidt dan weer tot een kettingreactie. Kettingmail zonder meer.

Het verbaast me dan ook niet dat 40 procent van al het geTwitter gekwetter en dus nonsens is. Iets meer dan 3,5 procent is echt nieuws. Dat komt krek overeen met mijn mailbox. Moeten we Twitter dan afschrijven als spielerei? Natuurlijk niet, net zo min als we e-mail moeten verguizen als een spamspuiende vergeetput. Het gaat om communicatie, mogelijk niet de meest efficiënte, maar wel de snelste.

Maar als justitieminister Stefaan De Clerck meent dat heel dat rommeltje twee jaar moet worden bijgehouden, dan kan ik slechts wenkbrauwen fronsen bij zoveel ijver. Opslagbedrijven waren er trouwens als de kippen bij om hun oplossingen aan te prijzen. Eén jaar bijhouden van alle communicatievormen lijkt me al een huzarenstuk, en de gedachte dat een justitieambtenaar zich door de tienduizenden e-mails moet wurmen die uw en mijn mailbox jaarlijks genereren, daar wordt niemand vrolijk van. Als het al iets oplevert. Ik hoor ‘m al zuchten, ‘nog drieduizend e-mails en ik ben erdoor…’