27 miljard euro, waarvan 17,5 miljard in cash. Baar geld dus, dat is wat de telecomreus AT&T neertelt voor de Amerikaanse activiteiten van de Duitse collega T-Mobile. Hoeveel koffers volgepropt met geldbriefjes zijn dat?
27 miljard euro, waarvan 17,5 miljard in cash. Baar geld dus, dat is wat de telecomreus AT&T neertelt voor de Amerikaanse activiteiten van de Duitse collega T-Mobile. Hoeveel koffers volgepropt met geldbriefjes zijn dat?
De tot nog toe grootste transactie van 2011 toont minstens twee belangrijke elementen. Europese telecombedrijven zijn er niet in geslaagd om een stevige voet aan de grond te krijgen in de Verenigde Staten. Eerder probeerde ook Vodafone het, France Telecom en BT hebben, al dan niet in allianties eveneens hun tanden stuk gebeten. Ooit had zelfs Belgacom plannen, al ging het toen meer om een aardig plezierreisje van toenmalig RTT-minister Marcel Colla. Amerikaanse telecomoperatoren zijn er evenmin in geslaagd om in Europa te verankeren. MCI, Sprint, SBC, Airtouch, Verizon en AT&T (beiden nog wel aanwezig) hebben nooit een echte vuist kunnen maken tegenover de bestaande molochen. Telecom blijft een continentaal, zelfs nationaal verhaal. Zal de Amerikaanse overname een aanzet geven in Europa tot meer fusies en acquisities? Voorlopig niet. De meeste mobiele activiteiten zijn opnieuw in de moederschoot van de telco’s opgenomen. En zolang de vaste netwerken niet volledig op ip geënt zijn, blijven synergieën niet evident. Verregaande Europese fusies zullen voor 2015 zijn.
Anderzijds zijn er enorme geldbergen in de markt aanwezig. Alleen al in de Verenigde Staten zitten bedrijven, net zoals oom Dagobert op 1.000 miljard euro cash. In Europa zou het om 600 miljard euro gaan. HP, Google, IBM, Cisco, Microsoft, Oracle en heel wat andere, jammerlijk vooral Amerikaanse it-bedrijven, hebben een oorlogsbuit van tientallen miljarden euro’s klaar. Het zal niet tot 2015 duren voordat er enorme verschuivingen zullen plaatsvinden, waarbij nog een handvol spelers zullen overblijven. Meer dan ooit zullen Amerikaanse en vooral Europese waakhonden moeten ingrijpen tegen al te sterke conglomeraten. Voorlopig zijn het immers vooral de topfiguren én de aandeelhouders en niet meteen de eindgebruikers die als winnaars uit de bus komen. Voor zover een eindgebruiker een winnaar kan zijn natuurlijk.
