Op naar soevereine clouds?

Toen het begrip cloud enkele jaren geleden zijn intrede deed, was een van de grote voordelen die de leveranciers aanhaalden, de mogelijkheid om de applicaties en/of gegevens waar dan ook op te slaan op platformen waarover de klanten zich geen zorgen hoefden te maken.

Toen het begrip cloud enkele jaren geleden zijn intrede deed, was een van de grote voordelen die de leveranciers aanhaalden, de mogelijkheid om de applicaties en/of gegevens waar dan ook op te slaan op platformen waarover de klanten zich geen zorgen hoefden te maken. Want dat was wel degelijk het principe: de gebruiker vertrouwt verantwoordelijkheid voor de werking van zijn tools toe aan de cloud, zonder per definitie te weten waar deze cloud zich bevindt.

Vandaag lijken er zich donkere wolken (no pun intended) samen te pakken boven deze technologie, zelfs nog voordat ze op grote schaal werd ingevoerd in de ondernemingen. Ook al hebben sommige particulieren dit soort oplossing al aanvaard, zonder de onderliggende technologie al te goed te kennen – of er zich zorgen om te maken. Kortom, wat de grootste troef was van cloud, zou wel eens de belangrijke rem ervan kunnen vormen. Want de bedrijven – en vooral de overheid – maken zich voortaan zorgen om de plaats waar de applicaties en gegevens van de cloud zich bevinden. We moeten toegeven dat deze clouds momenteel vaak Amerikaans zijn en dat begrippen als bescherming van de persoonlijke levenssfeer en vertrouwelijkheid een verschillende interpretatie krijgen aan beide zijden van de Atlantische Oceaan.

Daarom maken sommige landen zich zorgen om dit fenomeen en trekken ze aan de alarmbel. Om te voorkomen dat de Amerikaanse autoriteiten greep krijgen op haar gegevens, is de Nederlandse regering van plan om de Amerikaanse service providers van cloud links te laten liggen en hen zonder meer gewoon uit te sluiten uit hun aanbestedingen en hun inkoopcontracten.

Frankrijk kondigde dan weer aan dat het van plan is om 135 miljoen euro te investeren in een cloudconsortium. Dit project kreeg de naam Andromeda en beoogt de oprichting van een vennootschap waarin de Staat 1/3 van het kapitaal zou bezitten, en France Telecom/Orange, Thales en Dassault Systèmes de andere vennoten zijn. Die structuur zou de gegevens en applicaties van de Franse overheidsinstanties hosten. En daarmee zou er geen verantwoording moeten worden afgelegd aan Uncle Sam.

Denk ook maar aan onze Luxemburgse buren die via hun wetgeving verbieden dat gegevens het land ‘verlaten’, zodat er de facto een nationale cloud ontstaat. En bij ons? In een opiniebijdrage in Data News pleitte Minister Van Quickenborne voor een Belgische cloud.

Zoals we zien zijn de landen geneigd te kiezen voor een nationale cloud als oplossing, gezien de reële of ingebeelde risico’s van een veramerikanisering van de technologie. Maar zijn nationale clouds wel economisch levensvatbaar ten opzichte van hun Amerikaanse tegenhangers, aangezien een van de sterke argumenten ten gunste van cloud precies de schaalvoordelen zijn? En kunnen de overheden de privébedrijven op de ene of andere manier dwingen hen op de voet te volgen, eventueel via een bindende wetgeving?

Cloud is nog maar amper ingeburgerd of de hemel betrekt al…