Slimme meters steeds meer onder vuur

Niet alleen in Vlaanderen groeit de twijfel en weerstand tegen ‘slimme meters’. Kosten, baten, security, privacy en zelfs gezondheidszorgen blijken heikele munten. De intentie van energieminister Freya Van den Bossche om de plannen voor de installatie van ‘slimme meters’ voor het meten van het stroomverbruik op brede schaal uit te stellen, lijkt te passen in een veel bredere golf van twijfel. Door de energiebedrijven en -verdelers worden die slimme meters gepusht met het oog op een betere afstemming van het stroomverbruik op de stroomproductie, met voordelen inzake ecologie en flexibele prijsstellingen. Europa treedt dit bij en heeft een richtlijn die de installatie van dergelijke meters bij de overgrote meerderheid van consumenten voorziet.

Niet alleen in Vlaanderen groeit de twijfel en weerstand tegen ‘slimme meters’. Kosten, baten, security, privacy en zelfs gezondheidszorgen blijken heikele munten.

De intentie van energieminister Freya Van den Bossche om de plannen voor de installatie van ‘slimme meters’ voor het meten van het stroomverbruik op brede schaal uit te stellen, lijkt te passen in een veel bredere golf van twijfel. Door de energiebedrijven en -verdelers worden die slimme meters gepusht met het oog op een betere afstemming van het stroomverbruik op de stroomproductie, met voordelen inzake ecologie en flexibele prijsstellingen. Europa treedt dit bij en heeft een richtlijn die de installatie van dergelijke meters bij de overgrote meerderheid van consumenten voorziet.

Ondertussen blijken op heel wat plaatsen, ook buiten België de kosten en mogelijke baten in vraag te worden gesteld. De Amerikaanse staat Vermont stelde recent dat consumenten zonder de verplichting tot meerbetaling (zoals gewoonlijk het geval) een slimme meter mogen weigeren. In Canada hebben haast 6 procent van de consumenten in de staat British Columbia gesteld geen slimme meter te willen. Ook in Groot Brittannië zijn er ‘counties’ waar de bewoners protesteren tegen de invoering van de deze systemen.

Telkens weer worden vragen gesteld over de kosten van de installatie op brede schaal. Voor Vlaanderen zou dat zo’n 40 euro per jaar gedurende 20 jaar zijn, waar een onzeker bedrag aan baten tegenover staat. Immers, de meeste voordelen zouden aan de kant van de producent en verdeler liggen, met weinig rechtstreekse baten voor de consument. Die zou niet (of tegen meerbetaling) zelf een betere kijk hebben op zijn verbruik krijgen, en allicht verzeilen in een jungle van tijdstipgebonden prijssystemen. Concreet wordt in het buitenland ook gewezen op de allicht kortere levensduur van dergelijke meters, zodat sneller dan verwacht vervangingskosten zich aandienen. Zo rekende men in het Canadese British Columbia uit dat de kosten al tot 1,6 miljard Canadese dollars stijgen, met op 20 jaar een besparing ten bedrage van 560 miljoen dollar, terwijl de meters allicht al na een 15 tot 20 jaar moeten worden vervangen.

Daarnaast worden ook steeds meer vragen gesteld over het gebruik en de beveiliging van de ingewonnen data. Zelfs in de VS worden al vragen rond mogelijke privacy problemen gesteld. In België kregen de ‘smart meters’ zelfs de ‘Big Brother’-prijs van de Liga Voor Mensenrechten, omwille van mogelijk misbruik van deze informatie en het ontbreken van de mogelijkheid zo’n meter te weigeren.

In de VS worden ook nog vragen gesteld rond mogelijke gezondheidsproblemen ten gevolge van de radiogolven die de daar aangewende meters uitstralen, ondanks verzekeringen dat de goedgekeurde meters veilig zijn.

In België lopen al testen (onder meer in Mechelse deelgemeenten) en hebben de belangrijkste spelers in Vlaanderen zich hebben verenigd in een Smart Grids Platform. Overduidelijk is in ieder geval dat smart meters meer duidelijkheid zullen moeten bieden over harde voordelen en cijfers, vooraleer ze ook echt op grote schaal aanvaarding zullen vinden.