Softwarelicenties mogen worden doorverkocht

Het Europees Hof heeft bepaald dat softwarelicenties mogen worden doorverkocht, zo klinkt het advies in een rechtszaak tussen Oracle en het Duitse UsedSoft.

Het Europees Hof heeft bepaald dat softwarelicenties mogen worden doorverkocht, zo klinkt het advies in een rechtszaak tussen Oracle en het Duitse UsedSoft.

Het Europees Hof publiceerde terzake een arrest op vraag van het Duitse Bundesgerichtshof naar aanleiding van een rechtszaak tussen Oracle en UsedSoft GmbH. Dat laatste bedrijf had in een actie tweedehandslicenties van Oracle-software aangeboden, waarna Oracle een proces inspande tegen dat bedrijf.

In het arrest stelt het Europees Hof dat na de eerste verkoop, ongeacht of de software werd gedownload of op een drager werd geleverd, de verkrijger het recht heeft de gebruikerslicentie door te verkopen, waarna de koper de volgende rechtmatige verkrijger wordt. Het Hof weerlegt daarmee de stelling van Oracle dat door de sluiting van de licentieovereenkomst geen eigendom van de kopie van de software wordt overgedragen. Ook wordt het downloaden van de software (waarbij geen fysieke drager wordt uitgewisseld) niet gezien als een beperking. Het Hof stelt daarbij onder meer dat de kopie van de soft en de gebruikslicentie samen een onlosmakelijk geheel vormen (want het ene is zinledig zonder het andere). Het Hof benadrukt voorts dat het hier gaat om software verkregen in het kader van een aankoop van een licentie zonder einde aan de gebruiksduur, en dat het voorts geen software in het kader van een huurovereenkomst of dienstverlening betreft (zoals SaaS e.d.).

Het gaat tevens om de software in zijn bijgewerkte en gepatchte versie, zoals aangepast in het kader van de contracten en handelingen van de rechtmatige verkrijger. De verkoper mag overigens het aantal gebruikers verbonden aan zijn licentie niet verdelen over verscheidene nieuwe verkrijgers (als de licentie sloeg op 25 gebruikers, kan hij niet een stuk licentie met 10 gebruikers aan één verkijger, en een stuk licentie met 15 gebruikers aan nog een andere verkrijger verkopen).

Natuurlijk vereist de verkoop wel dat de kopies bij de voorgaande verkrijger worden gewist en/of onbruikbaar gemaakt, en dat een bedrijf als Oracle het recht heeft om zich “met alle te zijner beschikking staande middelen” daarvan te vergewissen. Dat een en ander niet zo makkelijk was, werd eveneens door Oracle aangevoerd om zo’n doorverkoop niet te gedogen.

Dat laatste probleem wordt allicht wel verlicht omdat de nieuwe verkrijger op zijn beurt vermoedelijk een onderhouds- en/of supportovereenkomst met Oracle zal sluiten, zodat Oracle wel weet wie de rechtmatige eigenaar van een licentie is op een bepaald ogenblik (en wie dus geen recht meer heeft op ondersteuning e.d.). Het arrest spreekt zich overigens niet uit over wat de gevolgen zijn als Oracle bijvoorbeeld zou weigeren om met de nieuwe verkrijger een onderhouds- en/of supportcontract af te sluiten (hoewel, Oracle zou dan deze inkomsten verliezen, en het lijkt weinig waarschijnlijk dat het bedrijf daartoe bereid is).

De opvolging van wie de nieuwe rechtmatige verkrijger is, kan wel moeilijker zijn voor kleine standaardpakketten waarvan de eerste verkrijger de aankoop heeft geregistreerd bij de producent. Na een wederverkoop, zou die laatste dan op de hoogte moeten worden gebracht van de wijziging en daarmee rekening houden (wat een probleem kan zijn als de software aan een specifiek toestel werd gelinkt). Het onderhavige arrest lijkt dan ook veeleer in de praktijk van belang te zijn voor de wederverkoop van grote ‘enterprise’-software.

Hoewel niet meteen strandlectuur, is het betreffende arrest wel best interessant om te lezen, onder meer omdat een aantal begrippen in een duidelijk (Europees) kader worden geplaatst. Aanbevolen.