Bloomberg-journalist Vernon Silver betaalt zijn rekeningen met iPhones. Hij gebruikt niet de apps als valuta, maar de hardware zelf.
In december 2013 ging Vernon Silver, journalist bij Bloomberg in Rome, op zakenreis naar New York. Hij woont in de Italiaanse hoofdstad, waar huishoudelijke hulpjes goedkoop zijn maar technologie duur is. Een gouden iPhone 5S van 32 GB kost er 839 euro. In de VS bedraagt de kostprijs van datzelfde toestel omgerekend een kleine 600 euro – nergens is hij zo goedkoop. Dat prijskaartje komt ruwweg overeen met het maandloon van een huishoudster die de was doet, de kinderen van school gaat halen of oudere mensen verzorgt. De huishoudster van Silver in New York vroeg dan ook geen cashgeld voor het werk dat ze voor hem gedaan had, maar een iPhone. Door die in haar thuisland tegen een hogere prijs door te verkopen, zou ze meer kunnen verdienen dan in een gemiddelde maand.
Silver trok naar de Apple Store op Fifth Avenue, waar hij omringd werd door mensen uit alle uithoeken van de wereld. De verkoper was verbaasd toen Silver een iPhone zonder simlock bestelde. “Slechts één?” Er was net een nieuwe lading iPhone 5S-toestellen binnengekomen, zei hij. Het gouden model was het populairst in Europa want het makkelijkst om door te verkopen, voegde hij eraan toe. Naast Silver stond een man uit Saudi-Arabië, die al aan zijn derde en vierde smartphone van de dag toe was. Het enige wat de verkoper in dat geval doet, is het antifraudedepartement van de klant zijn bank bellen.
Een paar jaar geleden deden handtassen van Louis Vuitton en Gucci dienst als ‘valuta’ voor Aziaten die er hun vliegtuigtrips huiswaarts mee betaalden. In de jaren negentig gold hetzelfde voor jeans van Levi’s bij Amerikanen in Oost-Europa. Vandaag is de iPhone de alternatieve valuta, en de gouden 5S in het bijzonder. Omdat de prijs van de iPhone per land vaststaat, is de ‘wisselkoers’ van de smartphone betrouwbaarder dan die van pakweg de digitale munt bitcoin. Totdat er een nieuwe iPhone uitkomt, natuurlijk.
