Verknocht en verknecht

Familiefeestjes waar tieners op hun toestel tokkelen. Ik erger me er dood aan. Tegelijk merk ik bij mezelf dat elk ‘dood moment’ aangegrepen wordt om na te gaan of ik geen e-mail of tweets binnen kreeg.

Klinkt het u ook bekend? Op restaurant moet je je kinderen de levieten lezen: geen smartphone aan tafel, we maken het gezellig, toch? Zuchtend en onbegrijpend stoppen ze het hebbeding opnieuw in hun broekzak. Of familiefeestjes waar tieners elk op hun toestel aan het tokkelen zijn. Ik erger me er dood aan. Leef verdorie, vlieg erin of eruit, ga naar buiten. Tegelijk merk ik bij mezelf dat elk ‘dood moment’ aangegrepen wordt om na te gaan of we geen e-mail binnen kregen, interessante twitterberichten gemist hebben of godbetert, zelfs facebookupdates aan ons voorbij zagen gaan. De smartphone als time-killer.

Wachten in de supermarkt, vroeger nam je weleens een tijdschrift om het dan vervolgens net als het jouw beurt is, opnieuw in het rek te droppen, in het beste geval. Nu neem je je smartphone. Vast in de file? Geen erg, je diept je slim mobieltje op. Mag niet hoor, maar het geeft het schijngevoel dat je toch goed bezig bent.

‘s Morgens durf ik nog twijfelen tussen krant en tablet, tussen papier van gisteren en digitale lettertjes van daarnet. De krant haalt het nog vaak, maar hoelang nog? De tablet naast het bed, halfopen oog, even checken voor we in de douche kruipen. Ook voor het inslapen, is er nieuws? Vaak niet.

Op vakantie zonder communicatiemiddelen? Horror! Elke dag wachten er minstens 200 e-mails op mij, smekend om aandacht, zo goed als altijd achteloos verwijderd. Volgens mij krijgt de delete-knop op het toetsenbord altijd een extra laagje om niet al te snel te eroderen.

Herkent u deze tekenen van beschaving? Nuja beschaving. Het is een welhaast ongezonde verslaving. Verknocht en verknecht. Ongetwijfeld zijn de eerste zelfhulpgroepen al opgericht. Steeds meer wordt het kleinnood geband, in restaurants, tijdens vergaderingen, in slaapkamers, in kerken ook, vooral in kerken. Daar gaat het om eerbied. Misschien moeten we dat begrip wel uitbreiden naar alle omstandigheden waar mensen bij elkaar zijn. Het zou een pak rustiger, aangenamer en wie weet zelfs interessanter worden.