Wir haben es nicht gewusst

Weet u hoeveel een voorzitter van Belgacom verdient? Minimum 100.000 euro per jaar. Voor een bedrijf dat zo’n 6,4 miljard euro omzet haalt heeft hij een grote verantwoordelijkheid en mag dus best zijn centen waard zijn.

Ze rollen over elkaar om hun verontwaardiging te uiten over de cyberinbraak bij Belgacom. Het was aandoenlijk hoe vice premier Joëlle Milquet, nota bene Minister van Binnenlandse Zaken, er een grapje over maakte: “Quand je ne vois pas qui me téléphone, je ne décroche pas”. Waarmee ze meteen ook aangaf dat ze van de hele affaire geen jota begreep.

Het toont pijnlijk aan dat onze bewindslui geen idee hebben over hoe de NSA en bij uitbreiding mogelijk ook andere belanghebbende partijen er in geslaagd zijn om wellicht gedurende jaren in alle computersystemen van Belgacom te duiken.

De Belgacomtop haastte zich om te vertellen dat er niet geraakt was aan de gegevens van klanten, maar tegelijk gaf het toe dat zowat alle servers en systemen zo lek als een mandje waren. Klanten maken zich dus terecht zorgen.

Zowat alle grote instellingen, Europese Commissie, Eurocontrol en Nato op kop, en alle grote Belgische ondernemingen, inclusief het kabinet van de eerste minister en defensie, bellen en surfen met Proximus-smartphones. Elke lobbyist die in Brussel passeert, zal op de een of andere manier wel gebruik maken van het netwerk van Belgacom. De impact van de cyberinbraak is veel groter dan iedereen aanneemt.

Terwijl de bijzonder charmante en welbespraakte Amerikaanse ex-ambassadeur Howard Gutmann elke dorpje in België bezocht en de goodwill van de Belgen ten opzichte van de Verenigde Staten enorm opkrikte in de Gallup-peiling, installeerden diezelfde Amerikanen zich sans gêne in de belangrijkste netwerken van het land.

Geldt ook hier dat de onvoorwaardelijke samenwerking met de bondgenoot boven alles staat? Kan Brussel zo naïef zijn? Net zoals de discussie over de kernrakketten in Kleine Brogel steeds verzandt in een Harry Potter verhaal over ‘Hij die niet genoemd mag worden.

Belgacom zegt dat het de informatie over de cyberkraak niet aangaf aan de overheid, maar wel aan het federaal parket die dan maar de nodige stappen moet zetten. Ik kan me niet inbeelden dat ceo Didier Bellens premier Elio di Rupo niet op de hoogte bracht van een dergelijke grootschalige inval in de computers van de belangrijkste telecomoperator van het land. Dat het armlastige Belgisch Instituut voor Post en Telecommunicatie zich hier mee moet bemoeien, is al helemaal aberrant.

Al jaren wordt er geopperd dat er een cyberstrategie ontwikkeld moet worden. Die is ook grotendeels uitgewerkt, maar waar leidt dat naartoe indien er geen grote financiële middelen voor worden uitgetrokken? Het aangekondigde Center voor Cyber Security Belgium heeft minstens 20 werknemers nodig met een budget van 4 miljoen euro, een minimum minimorum. Er is een vacature voor een projectleider. De minister van overheidsbedrijven Jean-Pascal Labille wil er in de alomtierende steekvlampolitiek nu eindelijk werk van maken. Zullen we elkaar over een jaar nog eens spreken?

Ook Europa heeft flink wat boter op zijn hoofd. Niet alleen is het destijds gezwicht voor Washington zodat ook de interbancaire netwerkonderneming Swift desgevraagd gegevens vrij moet geven in de ‘War on Terror’, blijkbaar is ook deze organisatie door de technologie van de NSA geïnfiltreerd.

Dan hebben we het nog niet eens over Facebook, Microsoft, Google of Yahoo die uw en mijn privéleven al dan niet zonder verpinken doorspelen aan Uncle Sam. De laksheid van de Europese Commissie is onverdraaglijk. Laat ons hopen dat België zich daarvan nu ontdoet en zelf snel maar vooral adequaat werk maakt van zijn cybersecuritybeleid zonder prerogatieven en een maandenlange discussie over wie dit goedbetaalde postje nu zal mogen inpalmen.