Wrap rage

Ik schrijf dit bloedend. Niet aan mijn hart omdat dit mijn 400ste Villa PC is en ik dus weer een flink dagje ouder ben geworden. Nee, het is mijn hand die bloedt.

Voor een Nederlands blad test ik verschillende add-ons voor mp3-spelers zoals de Apple iPod. Spullen zoals FM-transmitters, om het mp3-geluid draadloos te beluisteren op een (auto)radio, of universele docks, om de iPod aan te sluiten op een muziekinstallatie en/of televisie. Er bestaan honderden, zo niet duizenden van die add-ons en samen vertegenwoordigen ze een markt die jaarlijks vele miljoenen euro waard is. Misschien wel tachtig procent van die spullen zit verpakt in doorzichtige, gegoten harde plastic. Bij het openen van een van die verpakkingen heb ik me aan het harde plastic gesneden. Dat is niet de eerste keer en het zal ook niet de laatste keer zijn, want die ‘clamshell’-verpakkingen zijn populairder dan ooit. De stevige plastic verpakking beschermt de goederen tijdens hun lange reis uit het Verre Oosten naar de Amerikaanse en Europese winkels. Ze schrikt ook de dieven af, want de verpakking is meestal veel omvangrijker dan het verkochte product. Je kunt dat plastic onmogelijk zomaar in de winkel openen en wat erin zit stelen. En ze ongemerkt meenemen onder een jas of in een tas is ook al niet eenvoudig. Fabrikanten en winkeliers mogen dan gelukkig zijn met dat harde plastic clamshells, consumenten vinden ze een verschrikking.Zonder een cuttermes kun je de meeste van die clamshells onmogelijk openen. Je moet dan heel goed oppassen dat je het verpakte product niet beschadigt, of, erger nog jezelf of een omstaander niet verwondt. Omdat ze gegoten worden, hebben die verpakkingen meestal geen extra ruimte waar je veilig met je cuttermes kunt in snijden. Het plastic is ook zo hard dat het mes bij de minste fout wegschiet en iemand kan verwonden. Amerikaanse gezondheidsstatistieken uit 2004 vermelden 6.400 opnames in spoedgevallen die te wijten waren aan verwondingen opgelopen door plastic verpakkingen. Verwondingen daargelaten is er nog het probleem van de tijd die het neemt om sommige van die clamshells te openen. Een kind dat ongeduldig wacht tot het met zijn kerstcadeau mag spelen zal wellicht weinig begrip opbrengen als u 9 minuten en 22 seconden nodig hebt om zijn cadeau uit te pakken. Dat is de langste uitpaktijd gemeten in een recente test van de Amerikaanse tegenhanger van Test Aankoop. Ik zie het beeld al voor me: na die 9 minuten geeft u het cadeautje met bebloede handen aan uw kind en dan wordt het pas écht hysterisch. En daarna mag u dan naar spoedgevallen om uw vinger te laten hechten en is het kerstdiner om zeep. De Amerikanen hebben een mooi woord voor dit fenomeen: wrap rage. Ik wens u een 2007 zonder verpakkingswoede. De allereerste Villa PC uit 1992 kunt u hier nog een keer lezen:[http://www.datatestlab.com/resources/villapc_1.pdf]