Afrodite

Ze zit voor het raam van haar kantoor. De benen opgetrokken, voeten op haar stoel. Het is laat, 19u. De meeste collega’s zijn al vertrokken. Buiten regent het. De druppels glijden langs het venster naar beneden. De ene sleurt de andere mee.

“Het is zoals de gemoedstoestand van haar team”, denkt ze. Drie maanden geleden was iedereen euforisch. Dit team zou het maken. Zij zouden de nieuwe software bouwen. Nu, drie maanden later, is het team één tranendal. En ze begrijpt het niet zo goed. Hoe komt dit nu? Na slechts drie maanden.Het begon met één klein probleem. Eén collega hield het voor bekeken. Hij had er genoeg van. Geen duidelijkheid, steeds opnieuw beginnen. Geen zicht op beterschap. De collega ging niet weg, maar hij begon te kankeren, en vooral, niets te doen. Zijn gekanker werkte aanstekelijk. Voor ze het goed en wel besefte, lag haar halve afdeling lam. Als een druppel op het raam, had die ene collega de helft van het team laten verglijden in een sfeer van miserie en lamlendigheid.Dit zag ze door het raam, of beter, op het raam. Want ze keek naar de druppels, niet naar wat er zich achter het raam afspeelde. En dat was jammer. Want door het venster, in de verte, kon je zien hoe een koppeltje stond te zoenen in de regen. De aktetas boven het hoofd, half in een bushokje. Aan het zoenen zag je dat alles nog pril was. Er was nog geen routine. Elke zoen kreeg zijn (of is het haar) verdiende aandacht. “Don’t kiss me like we’re married, kiss me like we are lovers” zou K.T. Oslin zeggen.Maar dit alles zag ze niet. Ze zag alleen de druppels op het raam.Hoe komt het dat een getrouwde zoen anders is dan een ‘starterszoen’? Hoe komt het dat we allemaal trots, fier, blij, zelfs gek zijn van ons werk, wanneer we net de brief hebben ontvangen waarop te lezen staat dat onze kandidatuur werd weerhouden en dat we volgende maand mogen starten? 54 procent van die trotse, blije, echt geëngageerde mensen zijn, volgens een Gallup-studie, na enige tijd onverschillig ten opzichte van hun job. 17 procent saboteert zelfs bewust zijn of haar bedrijf.En weer slagen we erin om een gekke managementoplossing te verzinnen voor dit probleem. We introduceren procedures, kwaliteitsprocessen, zelfs bonussen en incentives om onze medewerkers te ‘motiveren’. Zou het werken als uw partner u wat meer van het huishoudbudget geeft om een nieuwe vislijn te kopen, een nieuwe iPod, plasma-tv of eventueel gewoon een boek of een cd? Gaat u dan vuriger kussen? Weer zoals vroeger?Vergeet incentives en bonussen, vergeet procedures en teambuildingoefeningen. Sta stil bij Afrodite en vraag je af waarom ze verdwenen is. Het enige dat telt, is de authentieke liefde voor het vak. De passie voor de job. Als die er is, dan ben je creatief, kwalitatief, gemotiveerd, plichtsbewust. Ik had geen teambuildingoefening nodig om mijn lief graag te zien. En een procedure hielp al helemaal niet. Ik was daarenboven zeer creatief en innovatief in het verzinnen van oplossingen voor het probleem dat mijn ouders mij beperkten in het zien van mijn lief. Ik innoveerde er op los om mijn doel te bereiken.Zou het niet tof zijn als we wat meer aandacht besteden aan het feit dat onze medewerkers bij voorkeur zo zot zouden moeten zijn van hun job als van hun eerste lief? Dat Afrodite op elk bureau aanwezig is.Het begint met door de druppels heen te kijken en onszelf eraan te herinneren dat iedereen, elke collega, zijn/haar job begon met de passie van een jong stel. Dit is een goed begin. Een goede start – de stelling dat iedereen eigenlijk goed start. Wat daarna komt, heeft betrekking op management, leiderschap, eerlijkheid (met jezelf), verantwoordelijkheid. Maar dat zal voor een andere column zijn.