De 48 bochten van de Stelvio
De spieren blinken, tweewielers krijgen een zucht lucht bij, het is vrijdag, de koninginnenrit, met de 48-bochten van de gevreesde 2758 meter hoge Stelvio, 12 km aan 8 procent gemiddeld, en dan nog eens 14 km met een nog iets hoger stijgingpercentage.
De spieren blinken, tweewielers krijgen een zucht lucht bij, het is vrijdag, de koninginnenrit, met de 48-bochten van de gevreesde 2758 meter hoge Stelvio, 12 km aan 8 procent gemiddeld, en dan nog eens 14 km met een nog iets hoger stijgingpercentage.
Maar eerst langs het mooiste tweemeren fietspad van de wereld, welja toch van Noord-Italië, schitterend, lyrisch, vol Gruss Got verontruste wandelaars. 35 fietsers in blauw-wit tenue, het maakt indruk. Het heeft een hoog je ne sais quoi gehalte. Overweldigend dalend, met korte schakelsnelle heuvels. Even te snel voor ons aller Gert van Nashuatec, heu Ricoh, schakelt verkeerd, raakt niet uit klikpedaaltjes, en smakt tegen de grond, gelukkig zonder erg. Glums binnen, nog een kleine 10 km naar de passo di Stelvio. Een snee brood, een pistoleeke en een banaan, en wijle weg. Even gepareerd door een lokale smeris die ons aanmaant om met z’n allen op een rijtje. Een uniform en macht, het is niet gebonden aan grenzen.
We trekken ons op voor de 48 haarspeldbochten. Roger zorgt voor uptime: iets nodig? Water? Bruis of plat? Enfin Roger, jammert Jo, dat moet je nu toch weten. Fietsen met bruis? Allee nu. Jo belandt op het podium, na ons aller Marc en voor Jan en alweer een beresterke Dirk. De plaatselijke neringdoener schuift een beker in de handen van onze gentil animateur. Het is zonnig, nog 28 bochten, ongemeen mooi, sneeuw langs de flanken. Omhoog, kijk omhoog! Alle bochten dansen voor de ogen. Er danst veel voor de ogen, het is afzien. 7, 8, max 9 km per uur. Het kleinste verzet, we zijn anderhalf uur ver. Nog een klein uur te gaan. Moto’s scheren voorbij, verdekke, mocht ik daar even kunnen aanhangen. Geen voet op de grond. Blijven trappen. Doortrappen.
Waarom doen we dit? Geen vragen, gewoon trappen. Mijn zusje, neergehaald door kanker, heeft meer afgezien. Denk ik op zo’n momenten. Kijk omlaag, ik zie Geert Mobistar een paar bochten onder mij. Die pakt me niet meer, als ik tenminste niet versaag. Als ik enkele kerels zie die wegenwerken aan het uitvoeren zijn, vraag ik hen om de andere renners tegen te houden. Geert en Rudi, allebei van Mobi, krijgen een bordje met STOP voor de neus. Bochten aftellen tot uiteindelijk ‘1’ geafficheerd wordt. Godallemachtig, we hebben het gehaald. Gelukkig als een kind over de streep, de Stelvio hebben we op zijn kant gelegd. Ik niet alleen trouwens, de meesten zijn er over, al even content en afgepeigerd. Het strafste verhaal is van Marc USG People, die trekt na 10 km naar beneden wegens rugpijn, rust wat uit en kleffert er dan toch weer helemaal op. Respect.
Het is de mooiste berg die ik ooit beklommen hebt, onnoemelijk veel knapper dan de Ventoux. Geflankeerd door sneeuw en ijs, geen gespuis, op enkele marmotten na. De afdaling is zoals altijd in een wip voorbij. Nog even snel terug naar hotel Windtegen, 124 km op de teller. Gelukkig is er Steven, de masseur die al het zuur eruit kneedt. We maken ons klaar voor de Gletscherstrasse, 38km klimmen…
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier